الفبای ترکی استانبولی: تفاوت میان نسخه‌ها

اولین الفبای شناخته‌شدهٔ ترکی، [[خط اورخون]] است. در کل خانوادهٔ زبان‌های ترکی با استفاده از الفباهای گوناگونی من جمله [[سیریلیک]]، [[خط عربی|عربی]]، [[خط یونانی|یونانی]]، [[خط لاتین|لاتین]]، و چندین دبیرهٔ آسیایی دیگر نوشته شده‌اند.

 

 

برخی از اصلاح‌طلبان ترک سال‌ها پیش از وقوع [[اصلاحات آتاترک]] به‌کارگیری خط عربی را خواستار شده بودند. در سال ۱۸۲۶ و به هنگام [[تنظیمات|دوران اولیهٔ اصلاحات]]، مونوف پاشا از اصلاح الفبا طرفداری می‌کرد. در آغاز قرن بیستم نیز طرح‌ها مشابهی توسط نویسندگانی که با جنبش ترک‌های جوان مرتبط بودند از جمله حسین جاهد، [[عبدالله جودت]]، و جلال نوری ارائه شده بود. این موضوع بار دیگر در سال ۱۹۲۳ به هنگام برگزاری اولین کنگرهٔ اقتصادی جمهوری تازه تشکیل‌شدهٔ ترکیه مطرح شد و جرقه‌ای شد برای آغاز بحث‌ها و جدل‌هایی در این باره در سطح عموم که چندین سال طول کشید. محافظه‌کاران و مذهبیون به‌شدت مخالف کنار گذاشتن خط عربی بودند با این استدلال که با به کار گرفتن خط لاتین، ترکیه از جهان اسلام منفک خواهد شد و مفهومی غربی از هویت ملی جایگزین جامعه‌ای مذهبی و سنتی خواهد شد. برخی دیگر بر اساس دلایل کاربردی با به کارگیری خط لاتین مخالفت می‌کردند؛ زیرا که تا آن زمان هنوز طرحی برای وفق دادن خط لاتین با واج‌های ترکی ارائه نشده بود. برخی دیگر نیز پیشنهاد می‌کردند که راه‌حل بهتر، تغییر خط عربی و معرفی نویسه‌های جدیدی‌است که نمایانگر مصوت‌های ترکی باشند. در سال ۱۹۲۶ جمهوری‌های ترک‌تبار [[شوروی]] خط لاتین را به کار گرفتند و راه را برای اصلاح‌طلبان در ترکیه باز کردند.