هزل: تفاوت میان نسخه‌ها

''این نوشتار دربارهٔ هزلِ ادبی است.''<br />{{سخ}}

عطار نیشابوری نیز گویا از هزل گریزان بوده است و بیتی دارد «شعر مدح و هزل گفتن هیچ نیست/شعر حکمت به که در وی پیچ نیست.»<ref>http://ganjoor.net/attar/mosibatname/mbkhsh0/sh26/</ref> [[عبید زاکانی]] در ابتدای ''رسالهٔ دلگشا'' نوشته است: «چنین گوید مؤلف این رساله...رساله… که فضیلتِ نُطق که شرفِ انسان بدان منوط است بر دو وجه است: یکی جد و یکی هزل، و رحجان جد بر هزل از بیان و برهان مستغنی است و چنان‌که جدِّ دایم موجب ملال خاطر می‌باشد، هزل دایم نیز سبب استخفاف و کسرِ عرض می‌شود و قدما گفته باشند: جدِّ همه‌سال جان مردم بخورد/ هزلِ همه‌روزه آبِ مردم ببرد. اما اگر ارباب لطف از بهر دفعِ ملال و تفریح بال چنان‌که حکما فرموده‌اند که الهزلُ فی الکلام کالمِلحِ فی الطعام؛ زمانی به مطالعه نوعی از هزل ملتفت شوند و قول شاعر را کهر.ک. می‌گوید: