جز
←ویرایش به وسیلهٔ [[وپ:ابرابزار|ابرابزار]]
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
اکبری محمد (بحث | مشارکتها) |
اکبری محمد (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۳:
{{اشتباه نشود|مدرنیسم}}
'''دوران نوین'''، '''دوران مدرن''' یا '''مدرنیته''' {{انگلیسی|modernity}} به جامعهٔ جدید (مدرن) اطلاق میشود. مدرنیته دورهای تاریخی است که بین سده پانزدهم میلادی تا سده بیستم را
از نظر تاریخی، دوران مدرن با دورهٔ [[رنسانس]] آغاز شده و با [[عصر روشنگری]] و [[انقلاب فرانسه]] و [[ایدهآلیسم آلمانی]] به عنوان گفتار کلیدی غرب تحکیم میشود. از ویژگیهای این دوران میتوان به این موارد اشاره نمود:<ref name="d">موج چهارم، رامین جهانبگلو، ترجمهٔ منصور گودرزی، نشر نی، چاپ چهارم ۱۳۸۴، صفحهٔ
* در این دوره [[فردیت]] اعتلا یافته و [[سنت]] نقد میشود.
* در این دوره فرد خودمختار با ظهور یا ظهور به شکل [[سوژهٔ دکارتی]] خود را ارباب و مالک طبیعت اعلام میکند و به مفهوم پیشرفت و بینش فعلی از تاریخ ارزش و بها میدهد.
* آگاهی فرد از فردیت خود
* جدایی دین از دولت
*
* افسونزدایی از جهان
* تأکید بر علم [[گالیله|گالیلهای]] و [[نیوتون|نیوتونی]] همراه با انقلابهای علمی و صنعتی در غرب
خط ۱۶:
* [[عقل انتقادی]] - به معنای تأکید بر سوژهٔ خودمختار که شناسندهٔ خود و جهان است و برآزادیهای فردی خود تأکید میکند.
همچنین دوران مدرن در رویدادهای تاریخی چون [[انقلاب آمریکا]] و [[انقلاب فرانسه|فرانسه]] و دو [[اعلامیهٔ استقلال
میتوان گفت که چهار معنای اصلی از مدرنیته وجود دارد:<ref name="test">موج چهارم، رامین جهانبگلو، ترجمهٔ منصور گودرزی، نشر نی، چاپ چهارم ۱۳۸۴، صفحهٔ ۲۱</ref>
# مدرنیتهٔ سیاسی: که در قالب مفهوم مدرن از [[دموکراسی]] و [[حقوق شهروندی]] شکل میگیرد.
# مدرنیتهٔ علمی و تکنولوژیک: که نتیجهٔ آن گسست معرفتی با کیهانشناسی ارسطویی، ایجاد علم جدید، انقلاب صنعتی و تکنولوژی مدرن است.
# مدرنیتهٔ زیباییشناختی: که از رابطهٔ جدید انسان با زیبایی و مفهوم جدید ذوق و سلیقه نشأت میگیرد.
# مدرنتیهٔ فلسفی: مدرنیته به معنای آگاهی سوژهٔ فردی از طبیعت و سرنوشت خود و قرار دادن این سوژه به منزلهٔ پایه و اساس تفکر و اندیشه:<ref name="test">مدرنیته، جهانی شدن و ایران، عطا هودشتیان، انتشارات
== جستارهای وابسته ==
خط ۳۶:
موج چهارم، رامین جهانبگلو، ترجمهٔ منصور گودرزی، نشر نی، چاپ چهارم ۱۳۸۴
مدرنیته، جهانی شدن و ایران، عطا هودشتیان، انتشارات چاپخش، تهران، ۱۳۸۱
|