اضافه: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Jamshid Alizade (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
ماني (بحث | مشارکت‌ها)
ابرابزار
خط ۲:
 
== دستورهای سنتی ==
در دستورهای سنتی، گروه‌های اسمی به دو دستة «موصوف و صفت» و «مضاف و مضافٌ‌الیه» تقسیم می‌شوند. در دستورهای سنتی، گروه‌های اسمی اضافه‌ای بر اساس ملاک‌های معنایی دسته‌بندی شده‌اند. دستورهای سنتی معمولاً گروه‌های اسمی اضافه‌ای را به این شکل دسته‌بندی می‌کنند (انوری و گیوی، ۱۳۸۵: ۱۲۸):
۱- اضافة ملکی مثل: کتابِ حمید، خانة من
۲- اضافة تخصیصی مثل: میز مطالعه، پنجرة کلاس
خط ۱۵:
 
== فرق اضافه و صفت ==
اگر چه در ظاهر هم صفت و موصوف و هم مضاف و مضافٌ‌الیه حاصل ترکیب دو کلمه هستند، اما معنای حاصل از این دو ترکیب متفاوت است؛ مقصود از صفت همان موصوف و است ولی مقصود از مضافٌ‌الیه همان مضاف نیست. مثلاً اگر بگوییم «آب گوارا» مقصود از گوارا، آب (خاصیتی از آب) است ولی اگر بگوییم «آب قنات» می‌بینیم که قنات چیزی غیر از آب است.
 
اگر میان موصوف و صفت [[یای نکره]] و [[یای وحدت|وحدت]] بیاوریم معنی آن درست است. مانند: توپی بزرگ. اما میان مضاف‌الیه یای نکره واقع نمی‌شود. مانند: توپی مجید (که نادرست است).<ref>[[حسن انوری|انوری، حسن]]: دستور زبان فارسی. اصفهان ۱۳۹۰.</ref>
آنچه در زبانهای غربی صفت ملکی خوانده می شود (مانند my در انگلیسی و mon / ma در فرانسه) در دستور زبان فارسی «اضافهٔ تملیکی» نامیده می شود؛ مانند: کتابم = کنابِ من یا کتابش = کتابِ او ( کتابِ آرمین)
 
آنچه در زبانهایزبان‌های غربی صفت ملکی خوانده می شودمی‌شود (مانند my در انگلیسی و mon / ma در فرانسه) در دستور زبان فارسی «اضافهٔ تملیکی» نامیده می شود؛می‌شود؛ مانند: کتابم = کنابِ من یا کتابش = کتابِ او ( کتابِ آرمین)
 
== تتابع اضافات ==