عبدالله فراهانی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
←داستان نوشتن ردیف میرزا عبدالله: فارسی امروزی |
|||
خط ۶:
| اندازه_تصویر =
| دورنما =
| پسزمینه =
| نام_اصلی =
| نام_مستعار = '''میرزا عبدالله
| تولد = ۱۲۲۲ خورشیدی{{سخ}}[[۱۲۶۱ (قمری)]] قمری{{سخ}}حدود [[۱۸۴۳ (میلادی)|۱۸۴۳]]
| مرگ = ۱۲۹۷ خورشیدی{{سخ}}[[۱۳۳۶ (قمری)]] قمری{{سخ}}[[۱۹۱۸ (میلادی)|۱۹۱۸]] {{-}}[[تهران]]
خط ۱۵:
| نوع_صوت =
| سبک =
| فعالیت =
| مدت =
| ناشر =
خط ۲۸:
== زندگی ==
میرزا عبدالله، دومین فرزند [[آقا علیاکبر فراهانی]] (بعد از میرزا حسن) بود و در سال ۱۲۲۲خورشیدی ([[۱۲۶۱ (قمری)]]) در شیراز زاده شد. وی نخستین آموزشهای خود را نزد برادر بزرگترش میرزا حسن گذراند و پس از آن نزد پسر عمو و ناپدریش [[آقا غلامحسین]] آموزشهای خود را تکمیل کرد<ref name="Aftab" /> و به برادر کوچکتر خود [[آقا حسینقلی]] هم آموخت.<ref>{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی۱=اکبرزاده|نام۱=پژمان|عنوان=موسیقی دانان ایرانی (جلد سوم)|تاریخ=2008/۱۳۸۷|ناشر=نشر روشنک / انجمن میراث ایران|مکان=تهران / لوس آنجلس|شابک= 946-93867-8-5|صفحه=
از شاگردان او میتوان [[مهدیقلی هدایت]]، [[فرصت شیرازی]]، [[ابوالحسن صبا]]، [[حسین هنگآفرین]]، [[سید حسین خلیفه]]، [[مهدی صلحی|مهدیخان صلحی]]، [[اسماعیل قهرمانی]]، [[سید مهدی دبیری]]، [[محمد مجرد ایرانی|حاج آقا مجرد ایرانی]] و فرزندش [[احمد عبادی]] را نام برد.<ref name="Aftab" />
وی با تجدید نظر در دستگاههای دوازدهگانه موسیقی ملی ایران و ادغام بعضی از آنها با هم، هفت دستگاه کامل و مجزا
میرزا عبدالله در تهران در محله امامزاده یحیی کلاس درسی ترتیب داد که جوانان و متجددین دورش جمع شدند؛ ولی بر اثر تحریکات، مخالفان به خانهاش ریختند و با شکستن وسایل تعلیم بساط درسش را تعطیل کردند. با این حال تا دم مرگ دست از تعلیم نکشید و دربستر بیماری با [[سهتار]] قطعاتی بهعنوان یادگار به شاگردان برجسته خود تعلیم میداد.
ابتکار ساختن برخی قطعات ضربی از اوست که در قطعات مجلسی
میرزا عبدالله، در نواختن تار هم استاد بود، ولی شهرت وی بیشتر در نواختن سهتار است. او چهار فرزند به نامهان مولود، ملوک، جواد و [[احمد عبادی|احمد]] داشت که همه آنها با موسیقی
== داستان نوشتن ردیف میرزا عبدالله ==
[[روحالله خالقی]] در جلد دوم از کتاب خود به نام «سرگذشت موسیقی ایران» داستان نوشتن ردیف میرزا عبدالله را چنین نقل میکند که کلنل [[علینقی وزیری]] که با [[ابراهیم آژنگ]] رئیس یکی از گروههای موسیقی آشنایی داشته موضوع به [[نت]]
▲[[روحالله خالقی]] در جلد دوم از کتاب خود به نام «سرگذشت موسیقی ایران» داستان نوشتن ردیف میرزا عبدالله را چنین نقل میکند که کلنل [[علینقی وزیری]] که با [[ابراهیم آژنگ]] رئیس یکی از گروههای موسیقی آشنایی داشته موضوع به [[نت]] در آوردن ردیف میرزا عبدالله را با وی در میان میگذارد. ابراهیم خان هم که علاقه داشته ردیف یکی از استادان معاصر خود را بنویسد استقبال کرده و قرار میشود که به اتفاق، نزد میرزا عبدالله بروند. وزیری میگوید: {{گفتاورد|«همراه ابراهیم خان به خانه میرزا عبدالله رفته و خدمت استاد رسیدیم. من مقصود خود را اظهار داشتم و یکی از دوستان استاد که مرد سالخوردهای بود شگفت زده شد و پرسید مگر چنین کاری ممکن است؟ میرزا عبدالله با نهایت مهربانی خوشحال شد اما نسبت به اصل موضوع شک داشت که شاید این کار مقدور نباشد! من گفتم امتحان فرمایید. استاد پذیرفت [[تار]] را برداشت و شروع به نواختن شور بالا دسته کرد. من هم شروع به نوشتن کردم تا در حدود یک صفحه شد. من از استاد درخواست کردم اگر اجازه بفرمایند هفتهای یکی دو مرتبه این کار را ادامه بدهیم. ایشان قبول کرد اما گفت حالا معلوم نیست چیزی که شما نوشتهاید همان باشد که من زدهام. من هم تار را برداشتم و نوشتههای خود را دقیقاً نواختم و چون با تار آشنا بودم مضرابها را هم نوشته بودم و حتی چپ و راستها را هم همانطور که استاد زده بود نواختم. وقتی نواختن صفحه تمام شد استاد و بیان الممالک که آنجا حضور داشت تحسین کردند و مقرر شد این کار ادامه یابد. بعلاوه استاد از من پرسید که غرض شما از نوشتن ردیف چیست؟ عرض کردم منظور اینست که آثار شما حفظ شود و اگر شرایط فراهم بود بنام خود شما چاپ شده و دیگران استفاده کنند. میرزا عبدالله از آنجا که مرد پاکسرشت و بی حسادتی بود پذیرفت در حالی که میدانستم اساتید دیگر این رویه را ندارند. در نهایت این کار تقریباً هجده ماه طول کشید و من همه ردیف هفت دستگاه میرزا عبدالله را بدین شکل نوشتم.»}}<ref>سرگذشت موسیقی ایران، اثر روحالله خالقی، جلد دوم: {{شابک|964-5626-22-6}}</ref>
== آثار ==
|