هو شی مین: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
با فرض حسن نیت ویرایش 2.176.219.120 (بحث) خنثی‌سازی شد: بی منبع. (تل) |
کمی ویرایش، ابرابزار/ لید بسیار کوتاه‌است |
||
خط ۱:
{{کاربردهای دیگر|هوشی‌مین (ابهام‌زدایی)}}
{{Infobox Officeholder
| name = هوشی‌مین
| birth_name = '''نگوین تات تان'''
| nickname =
| image = Ho Chi Minh 1946 and signature.jpg
| caption = هوشی‌مین
| office =
| president =
| term_start = فوریه ۱۹۵۱
| term_end = سپتامبر ۱۹۶۹
| predecessor = تشکیل
| successor = انحلال
| office1 =
| president1 = اولین [[رئیس جمهور]] [[جمهوری دموکراتیک ویتنام]]
| term_start1 = سپتامبر ۱۹۴۵
| term_end1 = سپتامبر ۱۹۶۹
| predecessor1 = تشکیل
| successor1 = [[تون دوک تانگ]]
| office2 = دومین [[نخست وزیر]] [[جمهوری دموکراتیک ویتنام]]
| president2 =
| term_start2 = سپتامبر ۱۹۴۵
| term_end2 = سپتامبر ۱۹۵۵
| predecessor2 =
| successor2 =
| birth_date = {{تولد|۱۸۹۰|۵|۱۹}}
| birth_place = Nghệ An Province،
| death_date = {{مرگ و سن|۱۹۶۹|۲|۹|۱۸۹۰|۵|۱۹}}
| death_place = [[هانوی]]{{-}}نارسایی قلبی
| nationality = {{پرچم|ویتنام}}
| residence =
| alma_mater =
| party = [[حزب کارگران ویتنام]]
| otherparty =
| spouse = Tang Tuyet Minh
| children =
| occupation =
| profession =
|cabinet =
| religion =
|signature = Ho Chi Minh Signature.svg
|awards =
|website =
|footnotes =
}}
خط ۴۸:
([[۱۹۶۹ (میلادی)|۱۹۶۹]] - [[۱۸۹۰ (میلادی)|۱۸۹۰]]) انقلابی ویتنامی که رهبر [[کمونیست]] این کشور از [[۱۹۴۵ (میلادی)|۱۹۴۵]] تا [[۱۹۶۹ (میلادی)|۱۹۶۹]] و اولین [[رئیس‌جمهور]] [[جمهوری دموکراتیک ویتنام]] بود.
==
'''هوشی‌مین''' با نام اصلی '''نگوین تات تان''' در ۱۹ مهٔ [[۱۸۹۰]] برابر با ۲۹ اردیبهشت ۱۲۲۹، در قصبه هوانگ ترو در
در این مدت باغبانی، پیشخدمتی، عکاسی و غیره کرد تا زندگی را بگذراند و در همین ایام بی عدالتی
▲'''هوشی‌مین''' با نام اصلی '''نگوین تات تان''' در ۱۹ مهٔ [[۱۸۹۰]] برابر با ۲۹ اردیبهشت ۱۲۲۹، در قصبه هوانگ ترو در ایالت به دنیا آمد. او سومین فرزند خانواده اش بود. از همان عنفوان جوانی بحث‌های پدرش با رفقای وطن پرستش، و ستم گری‌های استعمارگران فرانسوی، او را لبریز از عشق به میهن و مردمش کرد. هوشی مین از پانزده سالگی همکاری زیرزمینی با مبارزین جوان دانشگاه‌ها را آغاز کرد. پس از اتمام تحصیلات دانشگاهی (۱۹۰۵-۱۹۱۰) و شکست جنبش‌های وطن پرستانه ـ که نتیجه دوری از اهداف سیاسی انقلاب ویتنام، یعنی کوتاه کردن دست استعمارگران فرانسوی و کسب استقلال ملی و از بین بردن روابط ارباب و رعیتی و پخش زمین به دهقانان، این وسیع ترین نیروهای انقلابی خلق ویتنام بود- برای تدریس در [[ایالت فان تیت]] عازم [[سایگون]] شد، پس از مدتی زندگی در این شهر، هوشی مین که تمایلش به آرمان‌های آزادی و حقوق مدنی و دموکراسی و علوم جدید و تکنولوژی زیاد بود، به عنوان کمک آشپز در یک کشتی فرانسوی رهسپار اروپا شد و از آنجا به آفریقا و آمریکا رفت.
▲در این مدت باغبانی، پیشخدمتی، عکاسی و غیره کرد تا زندگی را بگذراند و در همین ایام بی عدالتی سرمایه داری را از نزدیک شاهد شد و خود لمس کرد. سفرهای او به کشورهای مستعمراتی آفریقا، ستم سرمایه داری را به او نشان داد و وی را به این نتیجه رساند که سرمایه داری همه جا بی رحم و غیرانسانی است و همه جا طبقه کارگر و مردم زحمتکش تحت فشار و استثمار وحشیانه قرار دارند. در سال ۱۹۱۸، پس از پایان جنگ اول جهانی و پیروزی انقلاب در روسیه، او عریضه‌ای شامل ۸ ماده، تحت عنوان «حقوق ملل» به کنفرانسی که از کشورهای سرمایه داری پیروز برای تقسیم بازارهای دنیا در ورسای گرد هم آمده بودند، ارسال داشت و در آن خواستار شد که فرانسه حقوق مردم ویتنام را برای آزادی و دمکراسی و مساوات و حق تعیین سرنوشت به رسمیت بشناسد. گرچه این عریضه همانند بمبی افکار عمومی فرانسه و دیگر مستعمرات این کشور را لرزاند ولی هوشی‌مین ـ پس از آن که کنفرانس عریضه او را بی جواب گذاشت، این تجربه را بدست آورد که اظهارات امپریالیست‌ها راجع به آزادی و دمکراسی و حقوق بشر تنها کلمات شیرینی بودند که برای گول زدن مردم تحت ستم از آنها استفاده می‌شد.
[[پرونده:Nguyen Aïn Nuä'C (Ho-Chi-Minh), délégué indochinois, Congrès communiste de Marseille, 1921, Meurisse, BNF Gallica.jpg|بندانگشتی|راست|190px|۱۹۲۱]]
پس از انقلاب اکتبر در روسیه، پس از خواندن تزهای لنین
در سوگ مرگ لنین (۱۹۲۴) هوشی‌مین چنین نوشت:{{گفتاورد|«ما عمیقاً از فقدان غیرقابل جبران [[لنین]] متاسفیم و همراه با همه مردم دنیا در غم خواهران و براداران خود شریک هستیم. مع‌هذا ما معتقدیم [[کمینترن]] و بخش‌های آن در کشورهای مستعمره رهنمودها و توصیه‌های او را دنبال خواهد کرد. لنین زمانی که زنده بود، پدر ما، معلم ما، رفیق ما و راهنمای ما بود و حال ستاره راهنمایی است که راه انقلاب سوسیالیستی را به ما نشان می‌دهد».}} او در پرتو تزهای لنینی چنین اضافه می‌کرد: «سرنوشت دنیای پرولتری به مقیاس وسیعی به مستعمرات، که غذا و نیروی قدرت‌های امپریالیستی را تهیه می‌کنند، وابسته است. اگر ما بخواهیم امپریالیسم را شکست بدهیم، باید از قطع منافع آن در مستعمرات آغاز کنیم.»
پیروزی انقلاب اوت ۱۹۴۵ در ویتنام، این دید انقلابی هوشی‌مین را کاملاً به اثبات
[[پرونده:Giap-Ho.jpg|بندانگشتی|190px|۱۹۴۵]]
او می‌گفت: «قدم به قدم در راه مبارزه، با ترکیب کردن تعلیم تئوری [[مارکسیسم]] ـ [[لنینیسم]] و فعالیت‌های علمی، رفته رفته فهمیدم که تنها سوسیالیسم، تنها کمونیسم می‌تواند مردم زحمتکش دنیا را از یوغ بندگی رها سازد.» و برای سرنگون کردن حکومت استثمارگران و نمایندگان فئودال آنها، وی درک کرده بود که تنها وجود یک حزب نیرومند مجهز به تئوری [[مارکسیسم]] ـ [[لنینیسم]] می‌تواند به چنین پیروزی برسد. این چنین بود که او در راه تشکیل چنین حزبی قدم پیش گذاشت. هوشی‌مین در سپتامبر ۱۹۲۴، پس از مدتی اقامت در [[اتحاد جماهیر شوروی]]، به [[کانتون]] در [[چین]] رفت و به سازماندهی در راه ایجاد حزب کمونیست مشغول شد. او منتخبی از جوانان را، که هسته رهبری حزب را بوجود آوردند، به نام «سازمان انقلابی جوانان ویتنام» متشکل کرد و «اتحادیه مردم ستمدیده آسیا» را، که دارای بخش ویتنامی نیز بود،
او همواره این جملات لنین را یادآوری می‌کرد: «بدون یک تئوری انقلابی هرگز یک جنبش انقلابی وجود نخواهد داشت. . . و فقط یک حزب که با تئوری پیشاهنگ رهبری می‌شود، می‌تواند نقش خود را به عنوان مبارز پیشاهنگ ایفا نماید.» او می‌دانست که انقلاب امر مشترک توده هاست و نه اقدام عده‌ای قلیل. انقلابیون باید آگاه باشند که کارگران و دهقانان نیروی اساسی انقلابند. او همچنین
در پرتو رهنمودهای حزب کمونیست ویتنام، که خط مشی درستی را انتخاب کرده بود، ویتنام توانست در مقابل طوفان‌های سختی که در انتظارش بود، همانند صخره‌ای مقاومت کند. هوشی مین بارها
این حمله در اوت ۱۹۴۰ صورت گرفت. استعمارگران فرانسه ویتنام را دو دستی به ژاپنی‌ها تقدیم کردند. کمیته مرکزی حزب در نوامبر ۱۹۴۰ در هفتمین پلنوم خود مشخص کرد که امپریالیست‌های فرانسه و فاشیست‌های ژاپن دو دشمن مستقیم ویتنام هستند و وظیفه آمادگی برای قیام مسلحانه برای کسب قدرت را در پیش نهاد. هشتمین پلنوم کمیته مرکزی (مه ۱۹۴۱) به ریاست هوشی‌مین، به منظور گردآوری بخش‌های مهم و وسیع مردم و برای جلب همه نیروهای انقلابی، تصمیم به
با تشکیل کنفرانس ملی حزب در روز ۱۵ اوت ۱۹۴۵ و تصمیم یک قیام عمومی، پایه حکومت موقت جمهوری دمکراتیک ویتنام گذاشته
هوشی‌مین دیگر کشورهای جهان را در ژانویه ۱۹۵۰ برای به رسمیت شناختن جمهوری دمکراتیک ویتنام دعوت کرد. این دعوت وسیله اتحاد جماهیر شوروی و دیگر کشورهای سوسیالیستی و دمکراتیک بزودی جامه عمل پوشید. در دومین کنگره حزب (ژانویه ۱۹۵۱) هوشی‌مین خاطر نشان ساخت که: «کنگره، کنگره مقاومت است و وظیفه اش به پیروزی رساندن کامل مقاومت.» وی در
[[پرونده:Bundesarchiv Bild 183-48579-0009, Stralsund, Ho Chi Minh mit Matrosen der NVA.jpg|بندانگشتی|190px|۱۹۵۷]]
در جنگ میهنی علیه استعمارگران فرانسه، که در زمستان ۱۹۵۳ و بهار ۱۹۵۴ به شدیدترین حد خود رسیده بود، نیروهای ملی ویتنام توانستند همه جا نیروهای فرانسوی را شکست دهند، و بالاخره در پیروزی معروف دین بین فو (۲۶ نوامبر ۱۹۵۴) هوشی مین اعلام کرد که حاضر است با دولت فرانسه توافق سیاسی برمبنای احترام صمیمانه به استقلال واقعی ویتنام امضاء کند. به این ترتیب، پس از امضای [[موافقت نامه ژنو]] (۲۰ ژوئیه ۱۹۵۴) برای نخستین بار در تاریخ، یک کشور کوچک و ضعیف مستعمره، یک قدرت استعماری بسیار قوی را شکست داد و کمک به روند تلاشی سیستم استعماری امپریالیسم کرد. از سال ۱۹۵۴ امپریالیست‌های جدیدی جای استعمارگران سابق را گرفتند. با اجرای سیاست مداخله گرایانه و تجاوزکارانه، آمریکائیان خرابکاری خود را علیه موافقتنامه ژنو در ویتنام جنوبی آغاز کردند.
در سال ۱۹۶۰
[[پرونده:Ho Chi Minh Mausoleum 2006.jpg|بندانگشتی|190px]]
ساعت ۹ و ۴۷ دقیقه صبح روز ۳ سپتامبر ۱۹۶۹، هوشی مین در سن ۷۹ سالگی درگذشت. بیش از ۲۲۰۰۰ پیام و نامه تسلیت از ۱۲۱ کشور جهان و شخصیت‌های مهم به ویتنام ارسال شد. کمیته مرکزی حزب کمونیست ویتنام در طی فراخوانی چنین گفت: «رفیق هوشی‌مین، میهن دوست بزرگ، درگذشت. زندگی وی نمونه درخشان قهرمانی انقلابی، همبستگی رزمنده، سادگی، فروتنی، کوشایی، صرفه جویی،
== جستارهای وابسته ==
سطر ۱۰۰ ⟵ ۹۹:
{{ترتیب‌پیش‌فرض:هو شی مین}}
[[رده:هو شی مین]]
[[رده:اهالی استان نه آن]]
| |||