علاءالدین تکش: تفاوت میان نسخه‌ها

 

'''علاءالدین تکش''' فرزند [[ایل ارسلان]] بود که از ۵۶۸ تا ۵۹۶ ه‍ . ق. (۱۱۷۲ تا ۱۲۰۰ میلادی) به عنوان شاه [[خوارزمشاهی]] حکومت کرد. بعد از مرگ ایل ارسلان، پسرانش [[جلال الدین محمود سلطان شاه|جلال‌الدین سلطانشاه]] و علاءالدین تکش، جهت جانشینی پدر به منازعه پرداختند. سرانجام در سال ۵۶۸ ه‍ . ق. با استمداد تکش از [[قراختاییان]] در مقابل پرداخت خراج سالیانه‌ای، این منازع به نفع تکش خاتمه یافت. اما اختلاف بعد از آن هم ادامه داشت و هر دو برادر در [[خراسان]] به تاخت و تاز پرداختند. تکش برای رفع این اختلاف خانگی که این بار بر سر خراسان بین آنها پیش آمد، ناچار شد که میراث [[سلطان سنجر]] را به سلطانشاه برادرش واگذار کند. سرانجام سلطانشاه در سال ۵۸۹ درگذشت. تکش بعد از مرگ برادر خراسان را نیز به [[خوارزم]] ملحق کرد و بعد به [[ری]] لشکر کشید و در جنگ با [[طغرل سوم]] آخرین شاه [[سلجوقیان عراق]] و با قتل او در سال ۵۹۰ ه‍ . ق. قلمرو سلجوقیان عراق را هم تصرف کرد. به تصرف در آوردن تمام میراث سلجوقی توسط او [[ابوالعباس احمد ناصر|خلیفهٔ بغداد]] را که او نیز خواستار قسمتی از این میراث بود ناخرسند کرد. عواقب این ناخرسندی بعد از مرگ علاءالدین تکش در سال ۵۹۶ ه‍ . ق به پسرش [[سلطان محمد خوارزمشاه]] رسید.<ref>{{پک|زرین‌کوب|۱۳۹۰|ک=روزگاران|ص=۴۷۰}}</ref>

در سال ۵۸۹ در جنگی که بین تکش و[[طغرل سوم سلجوقی]] در گرفت با تمام شجاعتی که طغرل از خود نشان داد این سپاه [[خوارزمشاهیان]] بود که پیروز شد و یک سال بعد ۵۹۰ هجری تکش مرکز [[ایران]] را تصرف کرد و در [[همدان]] بر تخت حکومت جلوس کرد او بعد از از بین رفتن حکومت [[سلجوقیان عراق]] همدان و [[اصفهان]] را به قتلغ اینانج پسر جهان پهوان سپرد و اورا امیرالامرای عراق کرد و همچنین پسرش یونس خان را به حکومت ری گماشت و میاجق را اتابک او کرد و خودش به سراغ [[خراسان]] رفت. تکش در راه [[خوارزم]] بود که متوجه شد پسرش [[ناصرالدین ملکشاه]] که حاکم نیشابور بود و به دلیل استعدادش در صید و شکار او را به [[مرو]] فرستاده بود در مرو مریض شده است به همین سبب اورا از مرو به ت[[ توس]] فراخواند و برای بار دوم حکومت [[نیشابور]] را به او سپرد و زمین هایی را در نیشابور به [[قطب الدین محمد]] پسر ارشدش که پس از ناصرالدین ملکشاه حاکم نیشابور شده بود عطا کرد و سپس او را با خود به خوارزم برد و درگیر سامان دادن به اوضاع و احوال خوارزم شد. وقتی یونس خان باخبر شد سپاهی از [[بغداد]] متوجه ایران است از برادرش ملکشاه درخواست کمک کرد اما پیش از رسیدن ملکشاه سپاه بغداد را تارومار کرد و غنیمت های زیادی به دست آورد.<ref>{{پک|پرویز رجبی|۱۳۸۹|ک=سده های گمشده|ص=۲۴۸}}</ref>

== جستارهای وابسته ==

== منبع ==

* {{یادکرد کتاب |نام خانوادگی=زرین‌کوب|نام= عبدالحسین|کتاب=روزگاران|چاپ=دوازدهم|جلد=پنجم|سال=۱۳۹۰|ناشر=انتشارات سخن|شهر=تهران|}}

{{شاهان خوارزمشاهی}}