فلسفه جدید: تفاوت میان نسخه‌ها

{{اشتباه نشود|فلسفه معاصر}}

'''فلسفه مدرن''' یا '''فلسفه جدید''' دوره‌ای از تاریخ فلسفه است که از قرن هفدهم با [[دکارت]] آغاز می‌شود و تا اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم ادامه می‌یابد.<ref>تاریخ مختصر فلسفه جدید، راجر اسکروتن، تهران: حکمت</ref>

 

 

این اندیشه در جهت خلاف اندیشه مسیحیان [[سده‌های میانه]] رقم خورد که در این اندیشه: انسان موجودی بدبخت ذلیل و گناه کار بود که دائم باید در آرزوی رهایی از دام گناهان نفسانی خود باشد انسانگرایان، انسان را شاهکار طبیعت و آفرینش می‌دانستند و بر این باور بودند که بشر خاستگاه و نماد بی‌پایان قابلیت‌ها و استعدادهای بی‌شمار اخلاقی، روحی و جسمانی است. ادبیات این دوره را [[انسانیت]] نامیده‌اند.

انسان‌گرایی اجمالاً عبارتست از باور به این‌که در جهان هرچه هست باید در خدمت انسان باشد. در یک کلام می‌توان گفت انسان مخدوم است و جز او هر چه هست خادم انسان است. بنیادهای انسان‌گرایی عبارتند از: اصالت علم، [[ماده‌گرایی]]، و حذف [[الهیات]] از فلسفه و گرایش به نوعی [[شک‌گرایی]].

 

{{پانویس}}

== منابع ==

* صانعی دره‌بیدی، منوچهر، مبانی اندیشه‌های فلسفی (فلسفه عمومی)، انتشارات امیرکبیر، ۱۳۸۴