'''اصلاح طلبی در ایران''' مفهومی متفاوت با مفهوم کلی [[اصلاح‌طلبی]] دارد. اصلاح طلبی در ایران با شاخه [[محافظه کاری]] پیوند نزدیکی دارد و اگر بخواهیم چارچوب مفهوم ایرانی اصلاحات را با مفهوم تاریخی آن مقایسه کنیم باید آن را '''نو محافظه کاری''' بخوانیم. اصلاح طلبی ایرانی در اغلب مواقع در پی تغییراتی تدریجی است ولی تفاوت آن با مفهوم اصلاح طلبی که سوسیال دموکرات‌ها در ابتدا پایه نهادند در آن است که اصلاح طلبی ایرانی اساساً درگیر تغییرات بنیادی نمی‌شود و تغییرات تدریجی فرهنگی را به تغییرات تدریجی اقتصادی و سیاسی اولویت می‌دهد. اثبات این مدعا، سابقه ایست که تاریخ از اصلاح طلبی در ایران ارائه می‌کند.<ref>•توسعه سیاسی، اقتصادی و امنیت، سید محمد خاتمی. ۱۱۳جلد ۱</ref> اصلاح‌طلبی یک حزب سیاسی نیست؛ یک جریان فکری است که بعد از جنگ‌های ایران و روس و شکست ایران، آغاز شده و تا امروز ادامه دارد.<ref>http://khordadnews.ir/news/62097</ref>
امروزه برای اصلاح طلبی و نیز [[اصول گرایی]] تبیین معرفت شناختی وجود دارد به این معنا که این اعتقاد وجود دارد که دو دستگاه شناختی، موجب این دو رویکرد در حوزه های مختلف می شود. رویکرد [[متن گروی]] و [[نص گرایی]] معمولاً به اصول گرایی صحیح منجر می شود و رویکردی که به تحولات علوم بیشتر اهمیت می دهد، می تواند به نوعی اصلاح طلبی صحیح منجر شود. تحولات و پرسش هایی که از تحمل متن خارج می افتد انگیزه ای معرفتی یا اجتماعی برای اصلاحات معرفتی، رفتاری و بازتعریف کردن جهان پیرامون می شود.<ref>{{یادکرد|فصل=|کتاب=آفرینندگی، تفکر جانبی و باور دینی|نویسنده=حمید رجایی|ترجمه=|ناشر=انتشارات شهر من|چاپ=اول م |شهر=اصفهان|کوشش=|ویرایش=|صفحه144=|سال=۱۳۸۹|شابک=978-600-96045-8-6}}</ref>
