سان خوآن د لا کروز: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال 1567 تقدیر یوهان بعنوان یک [[کشیش]] رقم خورد و عزم خود را برای پیوستن به نظام سختگیرانۀ [[کارتزین ها]] نشان داد. این نظام برای او جذابیت داشت چراکه به تشویقِ سکوت و خلوت گزینی و تعمق درونی میپرداخت. ظاهرا در سپتامبر 1567 سفری از سالامانکا به مدینا او را تغییر داد. او در مدینا راهبۀ پر جذبه و کاریزماتیکِ کارملی، یعنی [[سانتا ترسا]] را ملاقات نمود. سانتا در مدینا به دنبال دومین صومعۀ خود برای زنان میگشت و در این ملاقات بلافاصله با یوهان در ارتباط با طرح های اصلاحی خود برای نظام جاریِ مسیحیت وارد بحث شد. او در جستجوی بازیابیِ خلوص و پاکی در نظام کارملی بود. امری که مستلزم بازنگریِآغاز رسوم و مقررات "قانون بدَوینخستین" سال 1209 بود. اجرای این بازنگریمقررات بوسیلۀ [[اوژن چهارم]] در سال 1432 رها شده بود.

بواسطۀ این قانونقوانین کشیشان باید بیشتر زمان روز و شب را به از بر خوانیِ ذکرهای [[مراسم ربانی]] پرداخته و به مطالعۀ متون مذهبی میپرداختند. راهبه ها نیز بیشتر وقت خود را باید در پیرامون صومعه و نزد مردم به تبلیغ آیین و مکتب خود میگذراندند. انجام مجموعه ای از پرهیزات شامل عدم مصرف گوشت و [[روزه|روزه داری]] های طولانی که از [[عید تجلیل از صلیب]] (14 سپتامبر) تا [[عید پاک]] طول میکشید. دوره های طولانی پیشه کردن سکوت، بخصوص بین دعای شب و دعای سحر گاهی و محدود نمودن عادات نیز شامل چنین پرهیزاتی میشد. آنها طرفدار دستور منع پوشیدن کفش بودند. (که در 1432 حذف شده بود). بخاطر همین مقرره آخر بود که پیروان ترسا در میان کارملی ها به "پابرهنگان" مشهور شدند. صفتی که بواسطۀ آن خود را از راهب ها و راهبه های غیر اصلاح گرا متمایز میساختند.