کمینترن: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
Nightdevil (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۱:
{{بدون منبع}}
{{مفاهیم مارکسیسم-لنینیسم}}
'''کمینترن''' (کوتاه شدهٔ عبارت روسی Communistichesky Internasional) یا انترناسیونال سوم، اتحادیه احزاب [[کمونیست]] جهان از سال ۱۹۱۹ تا سال ۱۹۴۳ بود. انترناسیونال کمونیستی یا انترناسیونال سوم که به کمینترن نیز معروف است از احزاب انقلابی سوسیالیستی تشکیل شد و از سال ۱۹۱۹ تا سال ۱۹۴۳ به فعالیت خود که نقطهٔ تحول و چرخشی در تاریخ جنبش کارگری ایجاد نمود ادامه داد.
[[پرونده:English language Communist International issue 6.jpg|بندانگشتی|220px|انترناسیونال کمونیستی از ۱۹۱۹ تا ۱۹۴۳،
انترناسیونال کمونیستی سازمان انقلابی بینالمللی و مرکز رهبری [[جنبش جهانی طبقهٔ کارگر]] بود. نخستین کنگره آن در ماه مارس سال ۱۹۱۹ با شرکت احزاب و گروههای کمونیستی ۳۰ کشور جهان تشکیل شد و برای اولین بار درآن احزاب انقلابی کشورهای شرقی و آسیایی نیز شرکت جستند. قبل از آن جلسه مشاورهای به رهبری [[لنین]] در ماه ژانویه همان سال با شرکت ۸ حزب تشکیل شده بود و همه احزاب و سازمانهای کمونیستی و سوسیالیستی را به شرکت در کنگره انترناسیونال کمونیستی دعوت کرده بود. کنگره در پیام خود به پرولتاریای سراسر جهان طبقه کارگر را به مبارزه جدی و بدست گرفتن قدرت حکومتی فرا خواند.
نهضت انقلابی مارکسیستی بسرعت در [[اروپا]] و [[آسیا]] و [[آمریکا]] ریشه دوانید و وسعت یافت. احزاب جدید کمونیست در بسیاری از کشورها تأسیس یافت. دراین مرحله نهضت کارگری را هم جریان میانه رو که تهدید میکرد و هم بیماری چپ روی و سکتاریسم که در احزاب جوان و بدون تجربه زمینه پیدا کرده بود. کنگره دوم انترناسیونال کمونیستی در سال ۱۹۲۰ با شرکت ۴۱ حزب تشیکل شد و نقش مهمی در مبارزه علیه باصطلاح چپ روها که با شرکت کمونیستها در پارلمان و در سندیکاهای تحت رهبری و فرمیستها مخالفت کرده و درعمل وسایل مختلف مبارزه انقلابی حزب کمونیست را از وی میگرفتند ایفا نمود.
انتشار کتاب معروف لنین [[بیماری کودکانه چپ روی در کمونیست]] در آماده کردن این کنگره و موفقیت آن نقش درجه اول را داشت. کنگره پیرامون نقش دهقانان و خلقهای کشورهای مستعمره و اسیر، روش کمونیستها را روشن کرد. در زمان تشکیل [[کنگره هفتم کمینترن]] که توجه خاص بمبارزه علیه [[فاشیسم]] نمود در جهان ۷۶ حزب کمونیست وجود داشت که فقط ۲۲ حزب از آن علنی بودند و بقیه ۵۴ حزب در شرایط غیر علنی فعالیت میکردند.
پس از شروع [[جنگ دوم جهانی]] تمام احزاب کمونیست فعالیت عظیمی را علیه [[فاشیسم]] سازمان داده و درکشورهای اشغالشده نهضتهای نیرومند مقاومت را رهبری نمودند. در این زمان وظایف احزاب کمونیست بیش از پیش پیچیده و شرایط پیکار گوناگون و متفاوت گشت. احزاب کمونیست رشد و تحکیم یافته بودند و مبارزه زحمتکشان کشور خود را رهبری میکردند. در این شرایط باقیماندن یک مرکز واحد رهبری با رشد نهضت کمونیستی مغایر بود و دخالتهای سازمانی در امور سایر احزاب نتایج منفی و مضری به بار میآورد. درسال ۱۹۴۳ [[استالین]] به نشانه دوستی با متحدان غربیاش در نبرد با [[آلمان نازی]] کمینترین را منحل کرد.<ref>نقیبزاده، احمد، تاریخ دیپلماسی و روابط بینالملل، نشر قومس، ۱۳۸۸: تهران</ref> این تصمیم به تصویب اکثریت مطلق احزاب کمونیست نیز رسید.
== منابع ==
{{پانویس}}
{{دادههای کتابخانهای}}
|