مجلس بریتانیا: تفاوت میان نسخه‌ها

از زمان حکومت [[کنت اول اسکاتلند|کنت مک‌آلپین]]، [[پادشاهی اسکاتلند]] توسط روسای قبایل و حکمرانان محلی [[تحت فرمان]] پادشاهان اسکاتلند اداره می‌شد. در این نظام، کلیه مناصب دولتی از طریق انتخابات و توسط شورائی تحت سیستم سنتی [[گال‌ها (بریتانیا)|گالی]] انجام می‌گرفت که ترکیبی از اجزای موروثی و رضایت حاکمان بود. پس از سرنگونی [[مکبث اول اسکاتلند|مکبث اول]] توسط [[مالکوم سوم اسکاتلند|مالکوم سوم]] در سال [[۱۰۵۷ (میلادی)|۱۰۵۷]]،۱۰۵۷، و تاثیرپذیری روزافزون اسکاتلندی‌ها از [[نورمن]]‌ها، به تدریج سیستم [[فئودالی]] معرفی گردید که در آن فرزند ارشد تمامی میراث خانواده را به ارث می‌برد و سهم فرزندان دیگر از میراث هیچ بود.

در اواخر [[قرون وسطی]] شورای اسقف‌ها و کنت‌ها که توسط پادشاه کنترل می‌گشت تبدیل به [[سیستم یک مجلسی]] در [[طبقات پارلمان]] گردید، که «[[مباحثات]]» انجام شده در [[کیرک لیستون]] در سال [[۱۲۳۵ (میلادی)|۱۲۳۵]] (اولین جلسه پارلمان که سوابق آن بصورت مکتوب موجود است) این مجلس هم نقش سیاسی و هم نقش قضایی بر عهده داشت. از سال [[۱۳۲۶ (میلادی)|۱۳۲۶]] سه طبقه از طبقات روحانیون و ذینفعان حاکم و کمیسیونرهای قصبات (تقریباً مترادف مناطق شهری که بعداً به اعضای پارلمان معاصر با مجلس انگلستان تبدیل گشتند) در تالار واحد تشکیل جلسه داده و قدرت کامله بر وضع مالیات داشته و نفوذی قاهرانه بر [[قوانین اسکاتلند|عدالت]]، سیاست خارجی، جنگ و [[لیست قوانین پارلمان اسکاتلند تا سال ۱۷۰۷|قانونگذاری]] اعمال می‌نمودند. پارلمان کمیته‌ای را با نام لردهای قوانین (قابل مقایسه با [[انتخاب کمیته]] مدرن) جهت تهیه پیش‌نویس قوانین، انتخاب می‌نمود. این پیش‌نویس‌ها در مرحله بعد بصورت کامل و جهت تأیید نهایی به پارلمان ارائه می‌گردیدند.

بدنبال [[اصلاحات اسکاتلند|اصلاحات]] و فشار [[کلیسای اسکاتلند]]، [[کلیسای رومن کاتولیک اسکاتلند]] از سال [[۱۵۶۷ (میلادی)|۱۵۶۷]] از ترکیب پارلمان خارج و پس از منزوی شدن روحانیون [[پروتستان]] در سال [[۱۶۳۸ (میلادی)|۱۶۳۸]] اداره پارلمان اسکاتلند بطور کامل بصورت [[غیر روحانی]] درآمد. در دوران سلطنت [[جیمز ششم اسکاتلند|جیمز ششم]] لردهای قوانین بیش از پیش تحت نفوذ دربار قرار گرفتند و به‌دنبال جلوس او بر تاج و تخت انگلستان در سال [[۱۶۰۳ (میلادی)|۱۶۰۳]] او از آن‌ها جهت اداره اسکاتلند از مقر لندن خود استفاده می‌نمود. در طی [[جنگ‌های سه پادشاهی]] در دوره [[هم پیمانان|هم پیمانی]] ({{چر}}[[۱۶۳۸ (میلادی)|۱۶۳۸]]-[[۱۶۵۱ (میلادی)|۱۶۵۱]]) پارلمان اسکاتلند کنترل اجرایی را در دست گرفته و بصورت قاطعانه [[سلطنت]] را از دست [[چارلز اول انگلستان|چارلز اول]] خارج ساخت. پس از درگیر شدن اسکاتلند در [[جنگ داخلی انگلستان]] توسط [[الیور کرامول]]، در [[دوران حکومت کرامول]] دولت او یک اتحادیه پارلمانی انگلو-اسکاتلندی را در سال [[۱۶۵۷ (میلادی)|۱۶۵۷]] تحمیل نمود.

در سال ۱۶۶۰، پس از اینکه [[چارلز دوم انگلستان|چارلز دوم]] مجدداً به تخت پادشاهی انگلستان و ایرلند نشست، پارلمان اسکاتلند دوباره پا گرفت (او قبلاً شاه اسکاتلند را در [[کاخ اسکون|اسکون]] و در مورخه ۱ ژانویه [[۱۶۵۱ (میلادی)|۱۶۵۱]] تاج گذاری نموده بود). پس از آنکه انقلاب موسوم به «شکوهمند» پادشاه انگلستان را در مورخه فوریه ۱۶۸۹ رسماً از قدرت برکنار کرد، [[ویلیام دوم اسکاتلند]] (ویلیام سوم انگلستان) اقدام به احضار [[مجمع ایالات]] نمود که که به تبادل نامه بین ویلیام و [[جیمز هفتم اسکاتلند]] (جیمز دوم انگلستان) انجامیده و به تعیین شرط و شروط خود در [[دعوی قوانین حقوقی ۱۶۸۹|دعوی قوانین حقوقی]] پرداخته و بصورت مقتضی پادشاهی مشترک [[مری دوم انگلستان|مری دوم]] و ویلیام را بحالت [[ویلیام و مری|پادشاهان مشترک]] بر اسکاتلند در [[ادینبورگ]] و در تاریخ ۱۱ آوریل [[۱۶۸۹ (میلادی)|۱۶۸۹]] اعلام نمودند.

پارلمان ایرلند در زمان [[اقتدار ایرلند]] و بمنظور نمایندگی جامعه انگلیسی مقیم ایرلند شکل گرفت. این در حالی بود که ایرلندی‌های اصیل یا [[سلت‌ها|سلتی‌ها]] دارای حق رای یا احراز نمایندگی مجلس نبودند. اولین جلسه ثبت شده این پارلمان در سال [[۱۲۶۴ (میلادی)|۱۲۶۴]] برگزار گردید. در این زمان حضور انگلستان در ایرلند کمرنگ‌تر شده بود و محدود به مناطقی در اطراف شهر [[دوبلین]] بود که اصطلاحاً «پِیل» ''(The Pale)'' نامیده می‌شد.

بین سال‌های [[۱۶۱۳ (میلادی)|۱۶۱۳]] تا [[۱۶۱۵ (میلادی)|۱۶۱۵]] حوزه‌های انتخابیه ایرلند بنحوی تنظیم گشتند که مهاجران پروتستان حائز اکثریت مجلس ایرلند گردند. پس از [[شورش سال ۱۶۴۱ ایرلند]] حق رای و حضور کاتولیک‌ها در پارلمان در دوره استیلای [[کرامول]] بر ایرلند ممنوع شد.

در دوران حکومت [[جیمز دوم انگلستان|جیمز دوم و هفتم]] کاتولیک‌ها مجدداً اقتدار خود را بدست آوردند و در طول [[جنگ جکوبایت‌ها در ایرلند]]، او با درخواست پارلمان ایرلند مبنی بر استقلال و اعاده سرزمین‌ها موافقت نمود. پس از پیروزی [[ویلیام سوم انگلستان]] اقتدار مجدداً حالت معکوس بخود گرفت، با تصویب [[قانون کیفری]] اوضاع وخیم تر نیز گشت. از سوی دیگر [[قانون پوینینگ]] مصوب سال [[۱۴۹۴]] باعث شد که پارلمان ایرلند به زیر مجموعه‌ای از پارلمان انگلستان تبدیل گردد، ولی [[قانون اساسی سال ۱۷۸۲]] این محدودیت‌ها را مرتفع ساخته و حدود یک دهه بعد کاتولیک‌ها حق رای یافتند. این در حالی بود که هنوز عضویت آن‌ها در پارلمان ممنوع بود.

پس از اینکه [[جورج اول بریتانیای کبیر|جورج اول]] در سال [[۱۷۱۴ (میلادی)|۱۷۱۴ میلادی]] با پشتیبانی پارلمان بر تخت پادشاهی نشست، انتقال قدرت حکومت از پادشاه به پارلمان به تدریج آغاز گشت. با پایان سلطنت او، وزرا برای انتخاب نیاز به حمایت پارلمان داشتند و موظف به پاسخگویی به آن نیز بودند. تا سال‌های آخر [[قرن هجدهم]] پادشاه هنوز نفوذی قابل ذکر بر پارلمان داشت که تحت تأثیر عواملی چون اشرافیت انگلیسی و قیمومیت بود، اما پادشاه یا ملکه از اعمال قدرت مستقیم پرهیز می‌کرد. در انتخابات عمومی رای مردم در حوزه‌های انتخابیه دور افتاده، توسط افراد با اصالت محدود می‌گشت. از اینرو در عین حالیکه هنوز شهرهای بزرگ بدون نماینده باقی مانده بودند، کرسی مربوط به قصبات دور دست را می‌توانستند براحتی بدست آورند. اصلاح طلبان و افراط گرایان جویای ایجاد اصلاحات پارلمانی بودند، اما با گسترش [[جنگ‌های ناپلئونی]] دولت در برابر نظرات مخالف حالت سرکوب گرایانه بخود گرفته و اوضاع بسمت ایجاد اصلاحات متمایل گردید.

[[پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند]] در سال [[۱۸۰۱]] با ادغام [[پادشاهی بریتانیای کبیر]] و [[پادشاهی ایرلند]] بوجود آمد.

برتری مجلس عوام بطور مشخص در ابتدای [[قرن بیستم]] آشکار گردید. در سال ۱۹۰۹، مجلس عوام قانون موسوم به «بودجه مردم» که بر طبق آن تغییرات زیادی در سیستم اخذ مالیات و به ضرر زمین داران ثروتمند ایجاد گردید را مورد تصویب قرار داد. مجلس لردها که اکثراً از زمین داران قدرتمند تشکیل یافته بود، بودجه را رد نمود. بر پایه محبوبیت برنامه بودجه و متقابلاً بدنامی لردها، [[حزب لیبرال (انگلستان)|حزب لیبرال]] در [[انتخابات عمومی]] سال [[۱۹۱۰]] به پیروزی دست یافت. به استناد نتایج حاصله بعنوان خواست مردم، [[هربرت هنری اسکوئیت]] نخست وزیر لیبرال به معرفی لایحه پارلمان، که در مورد محدود ساختن قدرت لردها بود، اهتمام ورزید. (او به معرفی مجدد مفاد مالیات زمین در بودجه مردمی نپرداخت) هنگامی که لردها از تصویب قانون سر باز زدند، اسکوئیت به نزد پادشاه رفته و در خواست ایجاد چند صد کرسی لیبرال مشابه بمنظور حذف اکثریت [[حزب محافظه کار (انگلستان)|محافظه کار]] در مجلس لردها را نمود. در برخورد با چنین تهدیدی، مجلس لردها با کراهت لایحه را تصویب نمودند. با طرح [[قانون پارلمان|قانون پارلمان سال ۱۹۱۱]] به لردها اجازه تأخیر در تصویب یک لایه حداکثر تا سه جلسه (که در سال ۱۹۴۹ به دو جلسه کاهش یافت) را می‌داد و مورد پس از این مدت، حتی در صورت مخالفت آن‌ها، بصورت قانون درمی‌آمد.

پس از تفویض قانونگذاری [[یک مجلسی]] ملی اسکاتلند توسط [[قانون سال ۱۹۹۸ اسکاتلند]]، [[پارلمان اسکاتلند]] تأسیس گردیده و اولین جلسه خود را در مورخه [[۱۲ مه]] سال [[۱۹۹۹ (میلادی)|۱۹۹۹]] برگزار نمود.