دنباله‌رو (فیلم): تفاوت میان نسخه‌ها

'''''دنباله‌رو''''' ({{lang-it|Il conformista}}) [[فیلم درام|درامی]] سیاسی به کارگردانی [[برناردو برتولوچی]] است که در ۱۹۷۰ منتشر شده و اقتباسی از رمان [[آلبرتو موراویا]] به [[دنباله‌رو|همین نام]] است. ساخت فیلم با کمک کمپانی‌های ایتالیایی،[[ایتالیایی]]، [[فرانسوی]] و [[آلمان شرقی]] انجام شد.

برتولوچی از هنر و چیدمان دهه ۳۰ که مشخصه دوره فاشیست[[فاشیسم]] بود استفاده کرد که ویژگی آن‌ها اتاق‌های نشیمن مخصوص [[طبقه متوسط|قشر متوسط]] و پذیرایی‌های بزرگ برای قشر حاکم بوده است<ref>Buss, Robin. ''Italian Films,'' ''Il conformista,'' page 120. London: Anchor Press Ltd. ISBN 0-7134-5900-X.</ref>.

فیلم به مانند یک مطالعه روانشناسانه درباره دنباله‌روی و فاشیسم است: مارچلو کلرچی یک فرد بوروکرات،[[دیوان‌سالاری|بوروکرات]]، تحصیل‌کرده و روشن‌فکر است اما به دلیل نیاز شدیدش به معمولی بودن و تعلق داشتن به هر گروه اجتماعی-سیاسی که حاکم است به شدت از انسانیت خارجدور شده است. او جزئی از [[طبقه فرادست]] و احتمالا خانواده‌ای پاشیده بوده و در کودکی نیز از تعرض جنسی رنج می‌بردهبرده و از اسلحه به این دلیل که فکر می‌کرده راننده‌اش را کشته می‌ترسیده است. او ماموریتی را از پلیس مخفی [[بنیتو موسولینی|موسولینی]] قبول می‌کند تا معلم سابق خود را که به فرانسه تبعید شده بکشد. در فلسفه کلرچی، قربانی کردن ارزش‌ها برای ساختن یک زندگی عادی کار درستی است<ref>Scott. A.O. ''The New York Times,'' film review, Arts Section, July 31 - Aug. 6, 2005.</ref>

براساس صحبت‌های تاکیس فوتوپولیس اندیشمند سیاسی، ''دنباله‌رو'' یکی از نمونه‌های فوق‌العاده از نیاز ذهنی برای دنباله‌روی و معمولی بودن بر اساس معیارهای اجتماعی است<ref>Takis Fotopoulos, [http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/english/brbooks/Recent_Developments.html "Recent Theoretical Developments on the Inclusive Democracy Project, B. The Inclusive Democracy Approach on Globalisation and the Multi-Dimensional Crisis, 4. Cultural globalisation"] in ''Global Capitalism and the Demise Of The Left: Renewing Radicalism Through Inclusive Democracy'', edited by Steven Best (The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 5, No. 1, special issue winter 2009), 472 pages, {{ISSN|1753-240X}} [http://www.inclusivedemocracy.org/journal/pdf%20files/pdf%20vol5/Special%20Issue%20Winter%202009.pdf pdf]</ref>.

براساس مستند ''نماهایی از روشنایی،روشنایی''، ''دنباله‌رو'' به عنوان یک شاهکار بصری بسیار تحسین شده است. فیلمبرداری توسط [[ویتوریو استورارو]] انجام شد که از رنگ‌های پررنگ، کمدهای بزرک خاص دهه ۳۰ و طیفی از زوایا و حرکات نامعمول دوربین استفاده کرده است. رابین باس، منتقد فیلم، معتقد است که نحوه فیلمبرداری در واقع نشانگر ناتوانی کلرچی در مواجهه با واقعیت‌هایواقعیت‌ معمول است: که واقعیت امروز نامعمول است. همچنین سبک سینمایی برتولوچی آمیزه‌ای از زیبایی‌شناسی [[اکسپرسیونیسم]] و فاشیسم بوده است. این سبک با [[سینمای آلمان|سینمای کلاسیک آلمان]] در دهه‌های ۲۰ و ۳۰ مقایسه می‌شود<ref>[http://italian.vassar.edu/bertolucci/conformist.html Klein, Jessi]. Vassar College Department of Italian, 1996.</ref>

دنباله‌رو بر روی دیگر فیلمسازان تاثیر عمیقی گذاشت:‌ صحنه برگ‌های در باد در [[پدرخوانده: قسمت دوم|پدرخوانده قسمت دوم]] (۱۹۷۴) استفاده شد<ref>[http://www.imdb.com/title/tt0105764/ ''Visions of Light''] at the [[Internet Movie Database]].</ref> . صحنه فرار ساندا در انتهای فیلم نیز در سومین فصل سریال سوپرانو[[سوپرانوز]] استفاده شد.

فیلم اولین بار در بیستمین دوره [[جشنواره بین‌المللی فیلم برلین|جشنواره فیلم برلین]] در اول جولای ۱۹۷۰ به نمایش در آمد<ref>[http://www.worldcat.org/search?qt=wikipedia&q=isbn%3A3446131647 Dietrich Kuhlbrodt: ''Bernardo Bertolucci''], pages 238–239 – Hanser Verlag, München 1982, ISBN 3-446-13164-7</ref>. فیلم همچنین در ایتالیا و آمریکا به صورت همزان در ۲۲ اکتبر ۱۹۷۰ نیز به نمایش درآمد. فیلم نسخه آمریکایی ۵ دقیقه کمتر از نسخه اصلی بود که صحنه حذف شده، رقص نابینایان بوده است<ref>[http://www.allmovie.com/cg/avg.dll?p=avg&sql=1:10775 Erickson, Hal]. ''Allmovie'' website.</ref>