خوش‌نشین: تفاوت میان نسخه‌ها

در روستاهای ایران کسانی می‌زیستند که نه مالک زمین و نه اجاره دار بودند. این دسته یک قشر اجتماعی خاص را تشکیل می‌دادند که خوش‌نشین نامیده می‌شدند. نامگذاری خوش‌نشین بر مبنای این واقعیت صورت گرفته بود که گفته می‌شد آنهایی که نه زمینی را زیر کشت می‌برند و نه مالک آن هستند، زندگی آسوده‌تری دارند، زیرا لازم نیست نگران دشواری‌های معمول کار کشاورزی باشند. در خراسان اصطلاح '''آفتاب‌نشین''' بجای خوش‌نشین رایج بود. خوش‌نشین آن دسته از ساکنان روستاها هستند که نه زمین‌دار هستند و نه زمینی در اجاره دارند و نه با سهم‌بری از محصولی که می‌کارند معاش خود را تأمین می‌کنند.<ref>{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی = هوگلاند|نام = جیمز| پیوند نویسنده = | عنوان = زمین و انقلاب در ایران| ترجمه = فیروزه مهاجر| جلد = | سال = 1392| ناشر = پردیس دانش|مکان = تهران| شابک = | صفحه = ص ۴۱–۴۲| پیوند = http://cafetarikh.com/News-35881/خوش-نشین-ها-چه-کسانی-بودند؟/?id=35881| بازیابی = ۲ ژوئیه ۲۰۱۷}}</ref>

 

 

خوش‌نشین‌ها به فعالیت‌های گوناگونی مانند چوپانی، دشتبانی، بنایی، نجاری، بقالی، معامله‌گری، دست‌فروشی و کارگری تأمین معاش کنند. خوش‌نشین‌های روستایی ممکن است از زمین دیم که در اطراف آبادی به مقدار زیادی وجود دارد، کشت و زرع کنند ولی زمین آبی ندارند یعنی حق آب ندارند.

 

خوش‌نشین‌های روستایی به گروه‌های متعددی تقسیم می‌شوند. خوش نشینان از لحاظ نوع اشتغال به گروه‌های عمده کارگران روستا، سوداگران روستایی، کاسب‌کاران، کارکنان خدماتی، افزارمندان و دامداران تقسیم شده‌اند که هر کدام از آنها مشتمل بر چند گروه شغلی کوچکتر هستند.<ref>http://www.tebyan.net/newindex.aspx?pid=934&articleID=730210</ref>

 

== منابع ==