زبان نواخت‌بر: تفاوت میان نسخه‌ها

 

'''زبان نواخت‌بر''' گونه‌ای از زبان است که با تغییر شیوه ادای واژه‌ها می‌توان معنی‌های گوناگونی را ایجاد کرد. زبان چینی از مشهورترین زبانهای نواخت‌بر است. این ویژگی بیشتر در [[زبان تک هجایی|زبانهای تک هجایی]] [[شرق آسیا]] و [[زبان‌های نیجر-کنگویی|زبانهای آفریقای زیر صحرا]] دیده می‌شود. در زبان فارسی هم ویژگی نواخت‌بری بگونه محدود بکار می‌رود. یک مثال مشهود از خاصیت نواخت‌بری واژگانی در فارسی می‌توان به واژهٔ «گویا» اشاره کرد که بسته به نحوه ادای آن می‌توان معنی‌های «روان و سلیس» یا «انگار» را برداشت کرد. همچنین پرسشی، تعجبی یا اخباری کردن جمله‌ها بوسیله تن صدا هم یک ویژگی نواخت‌بری دستوری در زبان فارسی است. در زبان‌های شرق آسیایی‌ای چون [[زبان چینی|چینی]]، [[زبان تایلندی|تایلندی]]، [[زبان ویتنامی|ویتنامی]] و برخی زبانهای [[آفریقای جنوب صحرا]]، ویژگی نواخت‌بری واژگانی یا دستوری بصورت گسترده بکار می‌رود.

 

== منابع ==