حسن یوسفی اشکوری: تفاوت میان نسخه‌ها

| شرح تصویر = سخنرانی یوسفی‌اشکوری در جمعیت رحمان{{سخ}}[[پاریس]]، [[رمضان]] [[۱۳۹۴]]

| زادروز = [[۱۳۲۸]]{{سخ}}{{Birth date and age|۱۹۴۹|۰۳|۲۰}}

'''حسن یوسفی اشکوری''' (زاده [[۱۳۲۸]] در[[اشکورات|اشکور]]) نویسنده، محقق، دین‌پژوه و روزنامه‌نگارِ [[ملی - مذهبی]] است. وی از چهره‌های شاخص [[دوره نخست مجلس شورای اسلامی|اولین دوره]][[مجلس شورای اسلامی]] در ایران بود که پس از سخنرانی در [[کنفرانس برلین]] که جنجال سیاسی و تبلیغاتی گسترده در ایران به دنبال داشت به همراه چند تن دیگر از سخنرانان ایرانی کنفرانس دستگیر و در [[دادگاه ویژه روحانیت]] تهران محاکمه و در دادگاه اول به اعدام محکوم شد ولی پس از نقض آن حکم در دادگاه دوم به هفت سال حبس محکوم شد. وی پس از گذراندن کمتر از پنج سال از دوران محکومیت در بهمن ماه ۱۳۸۳ . از زندان آزاد شد. او هم‌اکنون ساکن آلمان است.<ref name="yousefieshkevari">{{یادکرد وب|نشانی = http://yousefieshkevari.com/?page_id=2 |عنوان = زندگی‌نامه|ناشر = وب‌گاه یوسفی اشکوری|تاریخ بازدید = ۱۹ مارس ۲۰۱۶|تاریخ = ۲۹ اسفند ۱۳۹۴}}</ref>

یوسفی اشکوری در [[اشکورات|اشکور]] از توابع شهرستان [[رودسر]] [[گیلان]] متولد شد. پس از آموزش علوم مقدماتی در سال [[۱۳۴۰]] به عنوان طلبه وارد حوزه علمیه رودسر شد. در سال [[۱۳۴۴]] به [[حوزه علمیه قم]] رفت و تا سال [[۱۳۵۷]] در آن حوزه به آموزش اشتغال داشت. در این دوران دانشهای رایج در حوزه مانند ادبیات، منطق، تفسیر، کلام، فلسفه، اصول و فقه را آموخت. وی افزون بر تحصیل به مطالعه و تحقیق نیز اهتمام کرد و به نویسندگی نیز پرداخت. نخستین مقاله‌اش در سال ۱۳۴۹ در “[[مجله دانشمند]]” چاپ شد و تا سال [[۱۳۵۷]] با آن مجله همکاری کرد. در این دوران نیز با نشریاتی چون “[[ندای حق]]”، [[طلوع اسلام]]، ماهنامه مکتب اسلام، سالنامه معارف جعفری، سالنامه نسل جوان و سالنامه پیام اسلام همکاری کرد و مقالاتی در آن نشریات نوشت. چهار کتاب «علل جرائم و راه مبارزه با آنها»، «عدل در جهانبینی توحید»، «بت‌های شکسته» و «مردی از کویر» را در همین دوران نوشت. او از سال [[۱۳۴۰]] همزمان با آغاز نهضت روحانیت به فعالیتهای سیاسی روی آورد و دوبار در سالهای [[۱۳۵۳]] و [[۱۳۵۴]] بازداشت شد.<ref name="yousefieshkevari"/>

اشکوری در [[دوره نخست مجلس شورای اسلامی|نخستین دوره]][[مجلس شورای اسلامی]] به عنوان نماینده دو شهرستان [[تنکابن|شهسوار]] و [[رامسر]] برگزیده شد اما پس از پایان مجلس در سال [[۱۳۶۳]] بیشتر به فعالیتهای فرهنگی و پژوهشی و قلمی روی آورد. از سال [[۱۳۶۴]] تا [[۱۳۶۸]] در [[دانشگاه علامه طباطبایی]] به تدریس تاریخ اسلام و معارف اسلامی اشتغال داشت ولی پس از سخنرانی در مجلس ختم زندهیاد دکتر [[کاظم سامی]] در سال ۱۳۶۷ از تدریس در دانشگاه منع گردید. از سال [[۱۳۶۳]] تا [[۱۳۶۹]] به عنوان دبیر هیأت تحریریه [[شرکت سهامی انتشار]] فعالیت کرد. از سال [[۱۳۶۴]] تا کنون به عنوان نویسنده با مرکز [[دائرةالمعارف بزرگ اسلامی]] همکاری دارد و دهها مقاله در مجلدات آن مجموعه نگاشته است. از سال [[۱۳۶۹]] به دعوت مدیریت [[دائرةالمعارف تشیع]] به عنوان ویراستار و نویسنده به آن مرکز علمی پیوست و این همکاری تا سال [[۱۳۷۷]] ادامه پیدا کرد. از سال [[۱۳۶۷ (خورشیدی)|۱۳۶۷]] تا [[۱۳۷۰]] پنج شماره گاهنامه «احیاء» را با همکاری برخی هم‌فکران منتشر کرد. از سال [[۱۳۷۱]] به عنوان عضو هیأت تحریریه و عضو شورای سردبیری مجله [[ایران فردا]] و نویسنده، با مدیریت مهندس [[عزت‌الله سحابی]]، با آن مجله همکاری کرد که تا توقیف آن مجله در سال [[۱۳۷۹]] ادامه یافت. افزون بر آنها در طول سه دهه اخیر، با نشریات و روزنامههای مختلف و دانشنامه های متعدد همکاری علمی و قلمی داشته است که از جمله آنها می‌توان روزنامه‌های [[روزنامه کیهان|کیهان]] و [[اطلاعات (روزنامه)|اطلاعات]] (در دهه شصت)، [[روزنامه جامعه|جامعه]]، [[روزنامه توس|توس]]، [[روزنامه نشاط|نشاط]]، [[روزنامه خرداد|خرداد]]، [[روزنامه صبح امروز|صبح امروز]]، [[روزنامه مناطق آزاد|مناطق آزاد]]، [[هم‌میهن]]، [[عصر آزادگان]]، [[شرق (روزنامه)|شرق]]، [[کارگزاران (روزنامه)|کارگزاران]]، [[اعتماد (روزنامه)|اعتماد]]، [[آفتاب یزد]] و نشریاتی چون [[هفته نامه آبان|آبان]]، [[هفته نامه مبین|مبین]]، [[هفته نامه پیام هاجر|پیام هاجر]]، [[هفته نامه هاتف|هاتف]]، [[هفته نامه امید زنجان|امید زنجان]]، [[هفته نامه پیام هامون|پیام هامون]]، [[مدرسه (نشریه)|مدرسه]]، [[آیین (نشریه)|آیین]]، [[دانشنامه قرآن]] و [[فرهنگ آثار]] اشاره کرد. در عین حال کار اصلی وی همان همکاری علمی و پژوهشی مستمر با [[دائرةالمعارف بزرگ اسلامی]] است.<ref name="yousefieshkevari"/>

وی از آغاز تحت تأثیر آموزههای نواندیشان مسلمان به ویژه [[اقبال لاهوری]]، [[مهندس بازرگان]]، [[آیت‌الله طالقانی]] و بیش از همه دکتر [[علی شریعتی]] بوده است. او در سال [[۱۳۷۶]] ” دفتر پژوهش‌های فرهنگی دکتر علی شریعتی” با همکاری چندی از همفکران تأسیس کرد و از آن زمان تا کنون به عنوان مسئول دفتر فعالیت میکند، نیز وی در تأسیس «بنیاد فرهنگی مهندس مهدی بازرگان» همکاری داشته است. در یک دهه اخیر برخی مقالات ایشان در نشریات مختلف خارجی (انگلیسی، آلمانی، فرانسوی و عربی)، چاپ شده است. در سال ۲۰۰۶ / ۱۳۸۵ کتابی تحت عنوان «{{lang-en|Islam and democracy in Iran/ Eshkevari and the quest for reform}}» به قلم و همت دکتر زیبا میرحسینی و ریچارد تپر به زبان انگلیسی در لندن انتشار یافته که شامل زندگینامه تحلیلی و فکری وگزیدهای از افکار و مقالات ایشان است.<ref name="yousefieshkevari"/>