کمال‌الدین بنایی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱:
'''کمال‌الدین شیرعلی بنایی حالی هروی''' (مرگ [[۸۹۱]] [[خ.]]/۹۱۸ ق.) از [[شاعر]]ان و [[فصیدهقصیده]]‌سرایان توانای سده نهم خورشیدی (اوخر سده نهم و اوایل سده دهم قمری) است. وی در طول زندگی دو [[تخلص]] شاعری برگزیده است؛ یکبار دیوانی با تخلص «بنایی» سروده است و در پایان زندگی نیز با تخلص «حالی» به پاسخگویی برخی از غزل‌های [[سعدی]] و [[حافظ]] پرداخته است. اما بیشتر او را با نام «بنایی» می‌شناسند.
 
== اوایل زندگی در هرات ==
خط ۲۱:
 
== در آذربایجان ==
بعداً بنایی از مردم فارس دلگیر می‌شود و قصیده‌ای بلند در نکوهش آنها می‌سراید و آنجا را ترک می‌کند. چون در [[فارس]] نیز مانند [[خراسان]] دچار دشمنان می‌شود، همینکه که دعوتنامه‌ای به دستش می‌رسد به [[تبریز]] و پیش [[سلطان یعقوب]] [[آق‌قویونلو]] ([[۸۷۰]]-[[۸۵۷]] [[خ.]]) می‌رود و در درگاه او مقامی بلندمرتبه می‌یابد و منظومهٔ [[بهرام و بهروز]] را به نام او می‌سراید و تا پایان عمر او در [[آذربایجان]] به سر می‌برد و در همان حال به ستایش [[فرخ یسار شروانشاه]] نیز می‌پردارد. هنگامی که در سال [[۸۷۰]] [[خ.]] سلطان یعقوب و یوسف میرزا آق‌قویونلو در قشلاق [[قره‌باغ]] درگذشتند، بنایی [[ترجیع‌بند]]ی شیوا در مرثیهٔ آنها می‌سازد با این [[ترجیع]]:
 
{{شعر}}
خط ۲۸:
 
== بازگشت به خراسان و رفتن به ماوراءالنهر ==
بنایی پس از این رخداد در تاریخ نامعلومی به [[هرات]] بازمی‌گردد. چون [[تذکره‌نویس]]ان نوشته‌اند که پس از بازگشت به هرات باز میان او و [[علیشیر نوایی]] اختلاف افتاد، پس این بازگشت باید پیش از سال [[۸۷۹]] [[خ.]] (۹۰۶ ق.) یعنی سال مرگ نوایی باشد. او باز هم به خاطر این دشمنی‌ها به [[ماوراءالنهر]] می‌گریزد و در دستگاه [[سلطان احمد میرزا]] پسر [[سلطان ابوسعید]] [[تیموریان|تیموری]] جاه و مقام می‌یابد.
 
== مرگ ==