تخلیه دانکرک: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
BarzanHayati (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۵:
| image = DUNKIRK1940.jpg
| caption = نیروهای بریتانیایی درحال تخلیه سواحل دانکرک
| place =
| coordinates = {{coord|51|02|N|2|22|E|source:kolossus-nowiki}}
| combatant1 = {{plainlist|
خط ۲۱:
* {{پرچمک|United Kingdom}} [[هارولد الکساندر]]
* {{پرچمک|United Kingdom}} [[ویلیام تنانت]]
* {{پرچمک|France}} [[ژان-ماری شارل آبریال]]{{Sfn|Ellis|2004|p=
}}
| commander2 = {{پرچمک|Nazi Germany}} [[گرد فون روندشتت]]
خط ۲۷:
'''تخلیه دانکرک''' {{انگلیسی|Dunkirk evacuation}}، اسم رمز Operation Dynamo ('''عملیات دینامو''') که با عنوان معجزه دانکرک نیز شناخته می‌شود، عملیاتی از نوع تخلیه [[متفقین جنگ جهانی دوم|نیروهای متفقین]] از سواحل و بندر [[دانکرک]] فرانسه، در بازه زمانی ۲۶ می تا ۴ ژوئن ۱۹۴۰ در جریان [[جنگ جهانی دوم]] بوده است. این عملیات زمانی طرح‌ریزی شد که ارتباط تعداد زیادی از نیروهای بلژیکی، بریتانیایی و فرانسوی توسط نیروهای آلمان نازی قطع شد و تحت محاصره قرار گرفتند. [[وینستون چرچیل]] نخست‌وزیر بریتانیا در سخنرانی [[مجلس عوام بریتانیا|مجلس عوام]] این حادثه را «یک فاجعه نظامی عظیم» ذکر کرد و گفت «کل ریشه و هسته و مغز ارتش بریتانیا» در دانکرک به دام افتاده‌اند و به نظر یا پاکسازی یا اسیر خواهند شد. در ۴ ژوئن و پایان عملیات موفقیت‌آمیز تخلیه نیروها، چرچیل در سخنرانی مشهور خود یعنی [[ما باید در سواحل بجنگیم]] او نجات‌یافتگان را مورد استقبال قرار داد و از آن‌ها به عنوان «معجزه رستگاری» نام برد.
پس از حمله [[آلمان نازی]] به لهستان و [[اشغال لهستان|اشغال این کشور]] در سپتامبر ۱۹۳۹ که به عنوان عامل آغازگر جنگ جهانی دوم شناخته می‌شود، نیروهای اعزامی بریتانیا (BEF) برای دفاع از فرانسه فرستاده شدند. آلمان در ۱۰ می ۱۹۴۰ به [[نبرد بلژیک|بلژیک]] و [[نبرد هلند|هلند]] حمله کرد که در جریان آن، سه سپاه Panzer نازی‌ها در [[آردنس]] به فرانسوی‌ها حمله و آن‌ها را به سمت [[کانال مانش]] راندند. در ۲۱ می، نیروهای آلمانی موفق شدند نیروهای BEF بریتانیا، باقی‌ماندگان نیروهای بلژیکی و سه ارتش فرانسوی را در امتداد سواحل شمالی فرانسه به دام بیندازند. فرمانده نیروهای بریتانیایی ژنرال ورکر با برآورد شرایط تخلیه کامل نیروها در سراسر خط ساحل به سمت کانال را بهترین گزینه اعلام کرد. برای این منظور، تخلیه نیروهای پراکنده متفقین در این امتداد به سمت دونکرک شروع شد، بندری که نزدیک‌ترین محل به نیروها و از نظر امکانات شرایط مناسبی داشت. در ۲۲ می ۱۹۴۰، فرمان توقفی با
در روز اول تخلیه، تنها ۷٬۶۶۹ نیرو نجات پیدا کردند ولی تا پایان عملیات در روز هشتم متفقین موفق شدند ۳۳۸٬۲۲۶ سرباز را با کمک ناوگان‌های پراکنده و بیش از ۸۰۰ قایق (از جمله قایق‌های ماهیگیری) نجات دهند. بسیاری از سربازان با کمک ۳۹ ناوشکن و چند کشتی بزرگ دیگر نجات پیدا کردند ولی بسیاری دیگر مجبور به جدا شدن از خط ساحل و شناور ماندن در آب برای ساعت‌ها شدند. در برخی سواحل کشتی‌های بزرگ‌تر برای نجات می‌رسیدند و در برخی دیگر کشتی‌ها و قایق‌های تجاری، ماهیگیری و تفریحی سر می‌رسیدند. باقی‌ماندگان نیروهای BEF بریتانیا که پیش از این ۶۸ هزار سرباز تلفات داده بودند مجبور به ترک تقریباً تمام تانک‌ها، ادوات و وسایل نقلیه خود شدند تا خودشان را به سواحل نزدیک دونکرک برسانند. چرچیل در سخنرانی خود گفت «ما باید شدیداً مراقب باشیم که این معجزه را یک پیروزی نپنداریم. جنگ‌ها با تخلیه پیروز نمی‌شوند.» عملیات تخلیه دونکرک همچنان به عنوان یکی از حوادث مهم جنگ جهانی دوم در حافظه تاریخی بریتانیایی‌ها باقی مانده است.
| |||