تپه چغامیش: تفاوت میان نسخه‌ها

| عرض‌جغرافیایی = 32.2238762۳۲٫۲۲۳۸۷۶۲

| طول‌جغرافیایی = 48.5905752۴۸٫۵۹۰۵۷۵۲

حفاری و کاوش علمی دراین [[تپه عظیم]] باستانی در گذشته انجام شده کاوشهای علمی تپه چغامیش در سالهای ۱۳۴۱_۱۳۴۵ [[هه‍. ش]]._۱۹۶۲_۱۹۶۶م) ادامه یافت و حفاریهای آن در پاییز ۱۹۶۹ م. (۱۳۴۸ هه‍. ش) دنبال شد. برای اولین بار، چهارمین فصل کاوشها در تپه چغامیش به صورت حفاریهای مشترک ایران و مؤسسه شرقی دانشگاه کالیفرنیای [[لس آنجلس]] انجام پذیرفت. عملیات حفاری هیئت در این فصل از ۲۸ اکتبر ۱۹۶۹ تا اوایل آوریل ۱۹۷۰ م. به طول انجامید. بقایای فشرده استقرار در تپه چوغامیش، بر روی ناحیه‌ای به وسعت بیش از ۵۰ جریب گسترده شده بود. در برخی نقاط، ارتفاع تپه بیش از ۲۰ متر بود که شامل بقایایی از دوره‌های مختلف می‌شد. نتایج حاصل از این حفاری، با توجه به اشیای بدست آمده، از جدیدترین تا کهنترین دورانها، به طور اجمال به شرح زیر است:

امتیاز حفاری این تپه را هیئت مشترک باستان شناسان اعزامی از [[دانشگاه کالیفرنیا]] و [[مؤسسه شرق‌شناسی دانشگاه شیکاگو]] به سرپرستی پروفسور پینهاوس دولوگاز به نام مؤسسه اورینال از ایران درخواست کرد. پس از وی دکتر هلن کانتور در سال‌های ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۶ میلادی کاوش کرد. این دانشمندان ۴ بار و به تناوب در تپه‌های چغامیش به کاوش‌های [[باستان شناسیباستان‌شناسی]] پرداختند.

در کاوش‌هایی که از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۶ توسط مؤسسه شرقی [[دانشگاه شیکاگو]] انجام گرفت، مُهری به دست آمد که یکی از سندهای مهم تاریخ تکامل [[موسیقی]] در تمدن انسان به شمار می‌رود. این مهر توسط دو [[باستان شناسباستان‌شناس]] از دانشگاه شیکاگو به نام‌های پیناس دلوگاس(pinhas delougaz) و هلن کانتور(Helene Kantor) کشف و در گزارش کاوش آنها معرفی شد. در این گزارش آمده است:

«این تصاویر با توجه به ارزشی که از نظر هنری و آگاهی ما نسبت به زندگی این دوران دارند از ارزشهای والایی برخوردارند و به راستی نخستین یافته‌های بشری هستند که ارزش جهانی دارند. یکی از این نمونه‌ها، نخستین سندی است که بشر از موسیقی به شکل سازمان یافته دارد. دراین تصویر گروهی نوازنده نشان داده می‌شوند که در حقیقت پیشرو و نخستین شکل ارکسترهای امروزی را مجسم می‌کند. دراین تصویر چنگ بزرگی مشاهده می‌شود که در پشت سر آن نیمرخ نوازنده‌ای در حال زانو زدن دیده می‌شود. فرد دیگری با دستهای باز در حال طبل زدن به چشم می‌خورد. نوازنده سوم دو آلت شاخ مانند در دست دارد که نشان می‌دهد نوازنده در حال نواختن [[ساز بادی]] است که احتمالاً بوق می‌باشد و آن دیگری که در دست دارد ظاهراً نواختنش متفاوت است. نفر چهارم خواننده را در حال آواز خواندن نشان می‌دهد که دستش را زیر گوشش نهاده، این حالت در آواز خوانی [[مصر باستان]] مشاهده می‌شود. این شیوه آواز خوانی هنوز در خاورمیانه متداول است؛ بنابراین در این تصویر ارکستری را مشاهده می‌کنیم که [[سازهای زهی]]، بادی و کوبه‌ای را در بردارددربردارد و خواننده با آن‌ها همکاری می‌کند. اما این ارکستر گوشه‌ای از صحنه اصلی را نشان می‌دهد و نوازندگان به جز طبل زن همه به سمت راست چرخیده‌اند. در برابر، مردی مشاهده می‌شود که روی بالشی نشسته و میزی در جلویش قرار دارد که روی آن خوراکی‌های گوناگون چیده شده است و خدمتکار در حال پذیرایی از اوست. می‌توان چنین پنداشت که این تصویر صحنه‌ای را نشان می‌دهد که به مراسم مذهبی بستگی دارد.»(Delouoaz-kantor: 1996)

* [http://www.livescience.com/40317-clues-to-lost-prehistoric-code-discovered.html رازحسابداری در چوب خطهای( توکن‌های ) چغامیش] ، LiveScience.com