آلبانی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Kourosh Tehrani (بحث | مشارکت‌ها)
ابرابزار
Kourosh Tehrani (بحث | مشارکت‌ها)
افزودن متن، ابرابزار
خط ۲۳۱:
 
== دین ==
از سال ۱۹۶۷ رژیم کمونیستی مذهب را در این کشور ممنوع کرده بود و کلیساها، مساجد و امکان مذهبی را به مراکز خرید و باشگاه‌های ورزشی تبدیل کرده بود.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاه=|نشانی=https://www.usnews.com/news/world/articles/2017-05-17/un-religious-freedom-expert-hails-albania-interfaith-harmony|عنوان=UN Religious Freedom Expert Hails Albania Interfaith Harmony}}</ref>
 
بر اساس سرشماری سال ۲۰۱۱ آلبانی ۵۸٫۷۹ درصد مردم این کشور [[مسلمان]] (۵۷ درصد [[سنی]] و ۲ درصد [[بکتاشیه]]) و ۱۷٫۰۶ درصد [[مسیحی]] (۱۰ درصد [[کلیسای ارتدوکس شرقی|ارتدوکس]] و ۷ درصد [[کلیسای کاتولیک|کاتولیک]]) هستند و ۲۴ درصد نیز بی‌دین هستند یا از مذهب دیگری پیرو می‌کنند. البته کلیسای ارتدوکس این سرشماری را رد کرده و معتقد است ۲۴ درصد مردم کشور ارتدوکس هستند.<ref>[http://www.instat.gov.al/media/177358/njoftim_per_media_-_fjala_e_drejtorit_te_instat_ines_nurja_per_rezultatet_finale_te_census_2011.pdf سرشماری سال ۲۰۱۱ آلبانی]</ref> پیش از جنگ جهانی دوم حدود ۷۰ درصد مردم مسلمان، ۲۰ درصد ارتدوکس و ۱۰ درصد کاتولیک بودند. یک تحقیق در سال ۲۰۰۲ نشان داده فقط ۳۹ درصد مردم آلبانی معتقدند مذهب نقشی مهم در زندگی دارد. تحقیق دیگری در سال ۲۰۱۲ هم نشان می‌دهد حدود ۶۵ درصد از مسلمان کشور به هیچ فرقه‌ای تعلق ندارند.
 
== آزادی مذهب ==
احمد شهید کارشناس آزادی مذهبی سازمان ملل در سفری که ماه مه ۲۰۱۷ به این کشور داشت هماهنگی بین المذاهب در آلبانی را ستود و آن را نمونه‌ای برای سایر کشورها خواند. وی گفت: «آلبانی یک مدل از هماهنگی موزون مذهبی است که در میان ۳ میلیون جمعیت، اکثریتی مسلمان دارد و جوامع مسیحی ارتدکس و کاتولیک را شامل می‌شود.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاه=|نشانی=https://www.usnews.com/news/world/articles/2017-05-17/un-religious-freedom-expert-hails-albania-interfaith-harmony|عنوان=UN Religious Freedom Expert Hails Albania Interfaith Harmony}}</ref>
 
 
== فرهنگ ==
در دوره معاصر، پس از عقب‌نشینی عثمانی‌ها دو گرایش ملی در بین آلبانیایی‌ها شکل گرفت. یک گرایش به دنبال زنده‌سازی ملی‌گرایی پیش از اسلام با ویژگی‌های مسیحی آن بود. گرایش دوم رویکردی به ملی‌گرایی پیش از اسلام داشت و بر هویت ایلیری، مسیحی و اسلامی تأکید می‌ورزید. هویت ایلیری برای مسلمانان و مسیحیان ملی‌گرا مهم‌تر از دین بود.