سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

 

به طور کل در این مرحله، از آن‌جا که برداشت فداییان از مبارزه مسلحانه بر پایه تحلیل احمد زاده قرار داشت، به تبلیغات سیاسی چندان توجه نمی‌شد. عملیات مسلحانه فداییان برای آنها بسیار گران تمام می‌شد. در واقع نوعی جنگ روانی بین [[ساواک]] و فداییان وجود داشت که به موجب آن هر حمله‌ای از یک طرف، با حمله طرف مقابل پاسخ داده می‌شد. در پایان این مرحله، سازمان در مبارزه خود با رژیم به بن بست رسیده بود. با وجود قربانیان فراوان و عملیات نظامی بسیار، و این که سازمان خود را به عنوان یک نیروی سیاسی – نظامی در جامعه مطرح ساخته بود، فداییان قادر نبودند هیچ گونه پایگاهی در میان طبقه کارگر ایجاد کنند.

 

در مهر ۱۳۵۵ انشعابی رخ داد. کسانی که جدا شدند از اساس از تئوری مبارزه مسلحانه نا امید شده و به پذیرش رویکرد [[حزب توده]] روی آورده بودند. آن‌ها خود را گروه منشعب از سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران نامیدند. رهبری آن‌ها را [[تورج حیدری بیگوند]] بر عهده داشت. وی چند ماه پس از انشعاب کشته شد. اعضای دیگر [[فریبرز صالحی]]، [[حسین قلمبر]]، [[فرزاد دادگر]]، [[سیما بهمنش]] و [[فاطمه ایزدی]] بودند. گروه، مبارزه مسلحانه را به کلی واگذاشت، به شاخه [[حزب توده]] پیوست و به انتشار نشریه [[«نوید»]] کمک کرد.