سازمان پیمان امنیت جمعی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{سخ}}'''سازمان پیمان امنیت دسته‌جمعی''': یکی از [[سازمان‌های]] فعال [[نیروی نظامی|نظامی]] و چندمنظوره در حوزۀحوزهٔ [[آسیای مرکزی]] و قفقاز است. پس از فروپاشی [[اتحاد جماهیر شوروی]] تواناییِ سیاسی، اقتصادی و نظامی فدراسیون [[روسیه]] کاهش یافت. روسیه به منظور ارتقای ظرفیت‌ها و متحد نگه داشتنِ کشورهای عضو سابق به تشکیل چُنین سازمانی اقدام نمود.

یکی از دیگر اهداف عمدۀعمدهٔ این سازمان محدود کردن زمینۀزمینهٔ گسترش [[ناتو]] و نفوذ [[امریکا]] در حوزۀحوزهٔ کشورهای همسایه و متحدان پیشینِ آن است. دولت فدارتیو روسیه می‌خواست با ایجاد ساختارهای جدید سیاسی، اقتصادی و نظامی بازیگرِ اصلی در منطقۀمنطقهٔ آسیای میانه حوزه [[قفقاز]] باشد.

این پیمان در ۱۵ مه ۱۹۹۲ در شهر [[تاشکند]] [[ازبکستان]] امضا شد. امضاکنندگان این پیمان کشورهای [[ارمنستان]]، [[قزاقستان]]، [[قرقیزستان]]، [[تاجیکستان]]، [[ازبکستان]] روسیه بودند. [[آذربایجان]] در ۲۴ سپتمبر ۱۹۹۳، [[گرجستان]] در ۹ دسامبر ۱۹۹۳ و بلاروس در ۳۱ دسامبر ۱۹۹۳ این پیمان را امضا نمودند و پیمان مذکور از ۲۰ آوریل ۱۹۹۴ رسماً فعالیتش را آغاز کرد. «مدت فعالیت این سازمان در آغاز، در صورت عدم تمدید، پنج سال تعیین شده بود. در ۲ آوریل ۱۹۹۹ تنها شش کشور عضو پروتکلی را مبنی بر تجدید پیمان برای پنج سال دیگر امضا نمودند، اما سه عضو دیگر که عبارت از آذربایجان، گرجستان و ازبکستان بودند، از امضای این پروتکل خودداری نموده، از پیمان مذکور خارج شدند. ازبکستان بعد از خروج از این سازمان عضویت گوام را که در سال ۱۹۹۷ توسط گرجستان، اکراین، آذربایجان و مولداوی برای مقابله با تأثیر روسیه در منطقه تأسیس شده بود، حاصل کرد. این گروه در بسیاری از موارد نظریات مخالف با روسیه داشت. یعنی هنوز ازبکستان مزۀمزهٔ جنگ داخلی و پیشروی [[طالبان]] را ندیده بود. پس از ۱۹۹۲ و پیشروی فعالیت تندروها در آسیای میانه، تشکیل چنین پیمانی خیلی ضروری پنداشته می‌شد. تاجکستان که پس از ۱۹۹۲ جنگ‌های خونین داخلی را پشت سرهم می‌گذاشت بودنِ چنین پیمان نظامی‌ای برایش ارزش طلا داشت. بنابراین، جنگ کشوری بین آذربایجان و ارمنستان ممد مصیبت جدید در منطقه بود زیرا حکومت آذربایجان از گلبدین حکمتیار تقاضای همکاری نموده بود و عملاً افراد گلبدین حکمتیار در آذربایجان با روسیه می‌جنگیدند.از مفاد عمدۀعمدهٔ این پیمان این بود که تمامی دولت‌های شرکت‌کننده از تهدید و زور خودداری نمایند. امضاکنندگان این پیمان حق پیوستن به پیمان نظامی دیگری را ندارند و حمله نظامی به یکی از امضاکنندگان پیمان به منزلۀمنزلهٔ تعرّض به تمامی امضاکنندگان تلقی می‌شد و همه یکجا به دفاع برخیزند.

* [http://www.paodkb.ru/html/ وبگاه سازمان امنیت جمعی به زبان روسی]