ماساژت‌ها: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماساگت''' (به یونانی Μασσαγέται، Massagetai) یا '''ماساژت''' یکی از اقوام [[اقوام ایرانی‌تبار|ایرانی‌تبار]]<ref>رضایی باغ‌بیدی، تاریخ زبان‌های ایرانی، ص 36</ref><ref>{{یادکرد دانشنامه | نام خانوادگی =Abaev| نام =V. I | پیوند نویسنده =واسیلی آبایف | نام خانوادگی۲ =Bailey| نام۲ =H. W| پیوند نویسنده۲ =هرلد والتر بیلی | مقاله =ALANS| دانشنامه =Encyclopædia Iranica| نشانی =http://www.iranicaonline.org/articles/alans-an-ancient-iranian-tribe-of-the-northern-scythian-saka-sarmatian-massagete-group-known-to-classical-writers-from |بازبینی=۱۰/۱۰/۲۰۱۳| نشانی بایگانی =| تاریخ بایگانی = | تاریخ بازبینی = | جلد =۱| سال =۱۹۸۵| ناشر =Bibliotheca Persica Press | مکان =New York | زبان =en| صفحه =۸۰۱-۸۰۳۸۰۱–۸۰۳}}</ref><ref name="Antony Karasulas">Karasulas, Antony. ''Mounted Archers Of The Steppe 600 BC-AD 1300 (Elite)''. Osprey Publishing, 2004, , p. 7.</ref><ref name="rome's enemies">Wilcox, Peter. ''Rome's Enemies: Parthians and Sassanids''. Osprey Publishing, 1986, ISBN 0-85045-688-6, p. 9.</ref><ref name="cambridge">Gershevitch, Ilya. ''The Cambridge History of Iran'' (Volume II). Cambridge University Press, 1985, ISBN 0-521-20091-1, p. 48.</ref><ref name="Grousset">Grousset, René. ''The Empire of the Steppes''. Rutgers University Press, 1989, ISBN 0-8135-1304-9, p. 547.</ref><ref>[http://www.sino-platonic.org/abstracts/spp127_getes.html The Getes by Sundeep S. Jhutti]</ref> و یک تیرهٔ [[سکاها|سکایی]] نیمه‌صحراگرد در [[آسیای میانه]] بودند. ماساگتها اصولاً از روی کتاب [[هرودوت]] به عنوان گروهی که در بخشی قابل توجهی از شرق [[دریای خزر]] میزیستندمی‌زیستند شناخته شده‌اند.<ref>Herodotus, The Histories, 1.204.</ref>

دربارهدربارهٔ نام ماساگت پژوهشگران تاکیدتأکید دارند که ماساگت به معنی "«بزرگ"» گت است.<ref>{{cite book |title=The Geats of Beowulf: a study in the geographical mythology of the Middle Ages |year=1967 |page=68 |last=Leake |first=Jane Acomb |publisher=University of Wisconsin Press |edition=illustrated |url=http://books.google.com/books?id=QT_XAAAAMAAJ&q=MAssagetae#search_anchor}}</ref><ref>{{cite book |title=De universo |last=Maurus |first=Rabanus |authorlink=Rabanus Maurus |editor-last=Migne |editor-first=Jacques Paul |year=1864|location=Paris |quote=The Massagetae are in origin from the tribe of the Scythians, and are called Massagetae, as if heavy, that is, strong Getae.}}</ref> همچنین باور دیگری نیز وجود دارد، ماساگت‌ها که در اصل از سکاها بودند، معنی نامشان "نیرومند" گت می‌باشد."<ref>{{cite book |title=History and study of the Jats: with reference to Sikhs, Scythians, Alans, Sarmatians, Goths, and Jutes |page=8 |last=Dhillon |first=Balbir Singh |publisher=Beta Publishers |location=Canada |year=1994 |edition=illustrated |url=http://books.google.com/books?id=U9KpAAAACAAJ |isbn=1-895603-02-1 |quote=The classical and modern authorities say that the word "Massagetae" means "great" Getae (Jats). The ninth-century work De Universo of Rabanus Maurus states, "The Massagetae are in origin from the tribe of the Scythians, and are called Massagetae, as if heavy, that is, strong Getae."}}</ref>

هردوت می‌گوید ماساگت‌ها در صحرای بزرگی در شرق دریای خزر زندگی می‌کنند.<ref>Herodotus, ''The Histories'', 1.204.</ref> ولی چند بار اشاره می‌کند که آنها فراتر از رودخانه [[ارس]] (Araxes) هستند.<ref>Herodotus, ''The Histories'', 1.202.</ref> پژوهشگران هویت‌های گوناگونی را برای این رودخانه ارائه کرده‌اند. هردوت درک اندکی دربارهدربارهٔ جغرافیای آسیا و اروپا داشته است و احتمالاً رودخانه متعددی را در اظهارات خود با ارس اشتباه گرفته است و منظور او در واقع سیحون (Jaxartes) رودخانه‌ای در شرق دریای خزر جایی که ماساگت‌ها حضور داشته‌اند، بوده است.<ref>Herodotus, ''The Histories'', translation by Robin Waterfield, with notes by Carolyn Deward (1998), p. 613, notes on 1.201-16.</ref>

{{گفتاورد|هر مردی یک زن به عنوان همسر می‌گیرد، اما زنان به همگان تعلق دارند. یونانیان این رسم را به سکاها نسبت می‌دهند، حال آنکه این رسم نه به سکاها بلکه به ماساگت‌ها تعلق دارد. هر مرد ماساگت که زنی را بخواهد به جلوی کلبهٔ او ترکش خود را می‌آویزد و با خیالی آسوده، با او در می‌آمیزددرمی‌آمیزد. آنان حد طول عمر خود را مشخص نمی‌کنند، بلکه هنگامی که مردی به نهایت پیری رسید همه نزدیکان او گرد می‌آیند و او را همزمان با چند رأس حیوان قربانی می‌کنند، سپس گوشت‌ها را می‌پزند و با آن‌ها یک مهمانی ترتیب می‌دهند؛ و به این ترتیب کسانی که روز خود را اینگونه به پایان می‌برند شادترینها محسوب می‌شوند؛ ولی اگر کسی از بیماری بمیرد وی را نمی‌خورند بلکه وی را در زمین دفن می‌کنند و برای بخت بد او زیرا که قربانی نشده است، گریه و سوگواری می‌کنند. آنها هیچ دانه‌ای نمی‌کارند ولی در گله‌های خود زندگی می‌کنند و از ماهی که در رودخانه ارس (احتمالاً سیحون) فراوان است تغذیه می‌کنند. شیر چیزی است که آنها عمدتاً می‌نوشند و تنها خدایی که پرستش می‌کنند خورشید است؛ و برای آن اسب قربانی می‌کنند. تحت این باور که برای چابک‌ترین خدا باید چابک‌ترین جانور را هدیه داد...داد…|هرودوت|<ref>هرودوت، کتاب ۱، بند ۲۱۶. ترجمه مرتضی ثاقب فر</ref>}}