اوستایی به احتمال قوی از زبانهای نواحی شرقیغرب ایران بوده و در آن دو گویش باستانی ([[گاهانیهورامي]]) و جدید می‌توان تشخیص داد. گویش گاهانی جدیدهورامي به فارسی باستاناوستا نزدیک تر است.<ref>The Iranian Languages ,Gernot Windfuhr, p 44</ref> تاریخ متروک شدن زبان اوستایی بدرستی دانسته نیست. کهن‌ترین قسمت اوستا (سرودهای زردشت) محتملاً میان قرون ۱۰ و ۶ ق.م. تنظیم شده، ولی قسمت عمدهٔ آن که جدیدتر است متعلق به دورهٔ [[هخامنشی]] است. اوستا که تنها اثر این زبان است به خطی که در اواخر دورهٔ [[ساسانی]] برای نوشتن اوستا از روی [[خط پهلوی]] تنظیم شده، نوشته شده. تحقیق زبان اوستایی با توسعهٔ زبان‌شناسی تطبیقی پیشرفت بسیار کرده، اما هنوز فهم همهٔ نکات اوستا به آسانی ممکن نیست.
