زبان هندکو: تفاوت میان نسخه‌ها

|lc2=hno|ld2=شمالی

}}

 

'''هندکوه''' زبان مردمان کوه‌نشین کوه‌های [[هیمالیا]] شمال [[هند]]، شمال [[پاکستان]] و کوهای [[هندوکش]] شمال شرق افغانستان است. این زبان شاخه‌ای از زبان [[سانسکریت]] بوده و دارای ۱۰ میلیون گوینده در افغانستان، پاکستان [[کشمیر]] و شمال هند است. گروهی گویند نام این کوه از هندوکش گرفته شده‌است. گروهی دیگر گویند نام این کوه از هند و کوه گرفته شده‌است؛ یعنی مردمان کوهی هند.

 

ساختمان: دیوال[دیوار]، ریت[ریگ]، ریگمال، گِل مال، گز، پیمانه، گلکاری، گلکار، دروازه، زنجیر، فرش، چینی خانه، کرسی دار، پرده، میخ، باره دری[بالادری]، چمن، سبزه، گلستان، باغ، باغچه، شاخ[شاخه]، درخت، جنگل، خاک، خاکدان، چوب وغیره.

 

دیگر لغاتی که در محاورات روزمره هندکوزبانان استفاده می‌شوند به هزاران می‌رسد که باز برای نمونه چندتایی ذکر می‌شود: زمین، آسمان، فضا، هوا، طوفان، ستاره، روز، ماه، مهر، گفتگو، ملاقات، آرام، آزاد، شب برات، شب بیداری، آشنا، شناس، آب و تاب، گوشت، سبزی، برادر، خاله، چشم، ابرو، شعله، بلند، بلندی، هفت روزه، ماهانه، ماهنامه، گوشه، گوشه نشین، کفن، گور، گورکند[گورکن]، دربدر، خاک بسر، بیزار، وفادار، بی وفا، بی وفایی، بیخود، بیخودی، سینه زنی، زنجیرزن، شرم، گرم، سرد، شیروان، شیروانی وغیره

برخی ترکیب‌ها: سرخور، درد بی دوا، درد دندان کندن به، شنیده کی بود مانند دیده، دل شکسته، جمال همنشین بر من اثر کرد، جوانامرگ (جوان مرگ)، آمدن به ارادت رفتن به اجازت، خر محض، نان جوین، سنگ و خشت، سگ اصحاب کهف، گربه کشتن روز اول به، زبانزد عالم، پیرزاد وغیره.

 

 

 

واژهای هندکو که اصل آن فارسی است: پیشی (نمازپیشین), دیگر (نماز دیگر)، نماشاں(نماز شام)، کفتاں(نماز خفتن), جانماز (جای نماز) بسترا (بستر) لوچه (آلوچه) وغیره.