کیسه‌داران: تفاوت میان نسخه‌ها

| طبقه‌های پایینتر =

با آنکه حرکت بر روی بعضی خط‌های جداکننده پیشتر آغاز شده بود، به نظر می‌رسد که [[کرتاسه]] دوران مهمی بود که در آن بخش‌بندی‌های بزرگ و ایجاد اقیانوس‌های جداکنندهٔ قاره‌ها انجام شد. این همان هنگامی بود که [[خزندگان|خزندگانِ]] پستاندارنما حضور داشتند و هنوز پستانداران راستین پا بر زمین نگذاشته بودند.<ref name="Dickman27">{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۲۷|زبان=en}}</ref> با آنکه بحث‌های فراوانی بر سر اینکه در چه زمان جانوری مرز میان پستانداران و خزندگان را رد کرد وجود دارند، اجماع دانشمندان بر این است که نخستین پستانداران راستین با ویژگی‌های جمجمه‌ای مورد انتظار از آن‌ها در پایان تریاس در ۲۱۰–۲۰۰ میلیون سال پیش پا بر زمین گذاشتند.<ref name="Dickman27" />

کهن‌ترین سنگواره مربوط به یک گونهٔ کیسه‌دار، که با نام ''Sinodelphys szalayi'' خوانده می‌شود، در [[سازند]] یی‌ژیان<ref group="پانویس">Yixian Formation</ref> در [[چین]] مربوط به ۱۲۵ میلیون سال پیش به دست آمده استآمده‌است.<ref>{{پک|Ji|Luo|Yuan|Wible|۲۰۰۲|ف=The earliest known eutherian mammal|ص=|زبان=en}}</ref> ساختار پاهای جلویی و عقبی نشان می‌دهند که این جانور درخت‌رویی فرز و ماهر بوده و هم بر زمین و هم روی درختان توانایی زندگی داشته‌است.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۲۷-۲۸۲۷–۲۸|زبان=en}}</ref><ref>{{پک|Nowak|۲۰۰۵|ک=Marsupials of the World|ص=3|زبان=en}}</ref> از آنجا که کهن‌ترین سنگواره مربوط به یک پستاندار جفت‌دار با نام ''Eomaia scansoria'' از رسوب‌های همین سازند بیرون آورده شده است،شده‌است، به احتمال بسیار نیای مشترک کیسه‌داران و جفت‌داران در زمانی نزدیک به همان هنگام وجود داشته استداشته‌است.<ref>{{پک|Armati|Dickman|Hume|۲۰۰۶|ک=Marsupials|ص=3|زبان=en}}</ref>

کیسه‌داران در دوران [[الیگوسن]] (۳۴–۲۳ میلیون سال پیش) در آسیای مرکزی و شمال آفریقا حضور داشتند و در جنوب آسیا نیز تا دوره متاخر ۱۶٫۴–۱۱ میلیون سال پیش به چشم می‌خوردند. اگرچه بعدها همه آن‌ها در آن مناطق منقرض شدند، وجودشان نشان از پراکندگی بسیار آن‌ها در دوران جداشدگی ابرقاره دارد.<ref name="Dickman28">{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۲۸|زبان=en}}</ref> این دوره هنگام فرمانروایی آن‌ها بر [[لوراسیا]] بود ولی با به پایان رسیدن میوسن در ۶ میلیون سال پیش، کیسه‌داران از بسیاری مناطق لوراسیا ناپدید شدند؛ موضوعی که علت آن به گمانی حضور جفت‌داران بوده‌است.<ref name="Dickman28" /> میوسن آغازین و الیگوسن پایانی، هنگامی بود که کیسه‌داران برای نخستین بار در استرالیا ظاهر شدند. پستانداران کیسه‌دار آمریکای شمالی در آغاز میوسن در این قاره منقرض شدند اما با آغاز [[پلیستوسن]]، گروهی از آن‌ها از آمریکای جنوبی به آمریکای شمالی رفتند و اکنون نیز به همراه کیسه‌داران استرالیا و آمریکای جنوبی تنها پستانداران کیسه‌دار در جهان هستند.<ref>{{پک|Nowak|۲۰۰۵|ک=Marsupials of the World|ص=3-4|زبان=en}}</ref>

در پالئوسن پسین سه گروه از پستانداران در میان زیواگان آمریکای جنوبی بودند: جفت‌داران [[شگفت‌بندان|شگفت‌بند]] و [[سرآمدسمان|سرآمدسم‌ها]]<!--Condylarthra--> و کیسه‌داران. نخستین جانداران کیسه‌دارشکل همه‌چیزخوارانی صاریغ‌مانند بودند. بیشتر [[کنام|کنام‌های]]‌های گیاه‌خواران، به ویژه آن‌هایی که در دسترس جانورانی با جثه بزرگتر بودند، توسط شگفت‌بندها و بازماندگان سرآمدسم‌های آغازین اشغال شده بودند. با این حال به نظر می‌رسد که بسیاری از خط‌های فرگشتی کیسه‌داران با جوندگان جفت‌دار [[فرگشت همگرا|همگرا]] شده باشند.<ref>{{پک|Stonehouse|Gilmore|۱۹۷۷|ک=The Biology of Marsupials|ص=۶۲|زبان=en}}</ref>

کهن‌ترین سنگواره یک جاندار کیسه‌دار از رسوب‌های مربوط به ۶۳–۶۱ میلیون سال پیش در [[آرژانتین]] و [[بولیوی]] به دست آمده استآمده‌است.<ref>{{پک|Armati|Dickman|Hume|۲۰۰۶|ک=Marsupials|ص=17|زبان=en}}</ref> به نظر می‌رسد که در آن هنگام آمریکای جنوبی مکانی بسیار بااهمیت در پناه‌دادن و رشد این جانوران بوده استبوده‌است.<ref name="Dickman28" /> تا میلیون‌ها سال، این منطقه از آمریکای شمالی توسط دریایی کم‌عمق جدا بود. در ۳ میلیون سال پیش و با خشک شدن تکه‌هایی از دریا و دادوستد گونه‌ای مهمی که امروزه با نام [[تبادل بزرگ آمریکا]] خوانده می‌شود، گونه‌های بی‌شماری از پستانداران جفت‌دار به آمریکای جنوبی حمله کردند و رقابت آن‌ها با کیسه‌داران بومی باعث نابودی بسیاری از کیسه‌داران شد. ورود گوشتخوارانی چون [[خرس]]، [[راکون]]، و [[گربه‌سانان|گربه‌ها]] به آمریکای جنوبی باعث منقرض شدن جانوران بدیعی چون گربه‌شکلان [[شمشیرکیسه‌ایان|شمشیرکیسه‌ای]] شد.<ref name="Dickman28" />

اگرچه بررسی‌های زمین‌شناسانه بر روی چگونگی جدا شدن قاره‌ها از هم نشان داده‌اند که کیسه‌داران از راه قطب جنوب به استرالیا راه یافتند، تاکنون تنها یک سنگواره از کیسه‌داران در قطب جنوب یافت شده استشده‌است که مربوط به ائوسن میانی در [[جزیره سیمور]] در [[شبه‌جزیره جنوبگانی]] بوده استبوده‌است. از آنجا که تاکنون هیچ سنگواره‌ای از کیسه‌داران در شرق قطب جنوب یافت نشده، ممکن است که در آن هنگام سدی طبیعی بخش شرقی و غربی قطب جنوب را از هم جدا کرده بود و نیاکان کیسه‌داران آمریکایی در حالی در بخش غربی باقی مانده‌اند که نیاکان کیسه‌داران استرالیایی در پشت سد در بخش شرقی به زندگی می‌پرداختند.<ref name="ArmatiDickman18" />

[[پرونده:Animaldentition macropusgiganteus.png|بندانگشتی|نقاشی از دندان‌های [[کانگوروی خاکستری شرقی]] که در کتاب ''طراحی‌هایی در تاریخ طبیعی'' اثر چارلز نایت به چاپ رسیده استرسیده‌است.]]

در گذشته باور بر این بود که کیسه‌داران از دیدگاه فرگشتی ساده‌تر و پیش‌پاافتاده‌تر از دیگر پستانداران هودد هستند، اما بررسی‌های پسین نشان داده‌اند که تفاوت‌های میان این پستانداران و دیگر پستاندارانی که راه فرگشتی دیگری را طی کردند صرفاً دو روش گوناگون پدید آمده برای پاسخ به نیازهای زیستی یکسان بوده‌اند. از این رو، امروزه باور بر این است که مسیر فرگشتی کیسه‌داران نه پایین‌تر از مسیر فرگشتی دیگر پستانداران، که به موازات آن بوده استبوده‌است.<ref>{{پک|Stonehouse|Gilmore|۱۹۷۷|ک=The Biology of Marsupials|ص=۲۳۷|زبان=en}}</ref>

[[اسکلت]] کیسه‌داران در حالت کلی اسکلتی همچون دیگر پستانداران است و تفاوت آنچنانی دیده نمی‌شود.<ref>{{پک|Stonehouse|Gilmore|۱۹۷۷|ک=The Biology of Marsupials|ص=۲۴۳|زبان=en}}</ref> [[ستون فقرات]] دارای ۲۶ مهره است و همواره هفت [[مهره‌های گردنی|مهره گردنی]] حضور دارند. تعداد [[مهره‌های سینه‌ای]] اغلب ۱۳ عدد است ولی در [[وامبت|وامبت‌ها]]‌ها و [[موش کور کیسه‌دار|موش کورهای کیسه‌دار]] به ۱۵ و در بادپرکیسه‌دارها به ۱۲ عدد می‌رسد. تعداد استخوان‌های جوش‌خورده به هم برای تشکیل [[استخوان خاجی]] نیز میان یک تا هفت در تغییر است.<ref>{{پک|Stonehouse|Gilmore|۱۹۷۷|ک=The Biology of Marsupials|ص=۲۴۴|زبان=en}}</ref>

سخت‌ترین بخش بدن کیسه‌داران [[دندان|دندان‌های]]‌های آن‌ها است. بیشتر این جانوران تعداد زیادی دندان (۴۰ تا ۵۰ عدد) دارند. آن‌ها در هر نیم‌فک بالایی پنج دندان پیشین و در نیم‌فک پایینی ۴ دندان پیشین دارند. در هر دو نیم‌فک نیز یک دندان نیش وجود دارد. تعداد دندان‌های آسیاب کوچک در نیم‌فک‌های بالا و پایین ۳ است و این تعداد برای دندان‌های آسیاب به ۴ می‌رسد. تعداد و درجه پیشرفت دندان‌ها در هر جانور کیسه‌دار بستگی به رژیم غذایی و تاریخچه فرگشتیش دارد.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۸|زبان=en}}</ref>

جمجمه کیسه‌داران نیز از جهات گوناگون با جمجمه جفت‌داران تفاوت دارد. استخوان‌های بینی بزرگ هستند و در عقب فراخ می‌شوند. آن‌ها دو جفت ورودی هوا در سقف دهان دارند در حالی که جفت‌داران دارای تنها یک جفت ورودی هوا هستند. اسکلت بدن نیز بعضی فرق‌ها با دیگر پستانداران دارد: ساختار پاها و انگشتان آن در این جانوران دارای تنوع بسیار زیادی است. بسیاری از آن‌ها دارای پنج انگشت در پاهای عقبی هستند که از بزرگترین این انگشتان برای کمک کردن در بالارفتن از درخت بهره می‌گیرند. انگشت نخست بعضی از گونه‌ها به تدریج کوچک و کوچکتر شده و در بعضی دیگر، مانند کانگوروها، به کلی حذف شده‌است. در این جانوران انگشت چهارم بسیار بزرگ و کشیده شده و به عنوان محور اصلی پا به شماربه‌شمار می‌رود. چنین سازگاری‌هایی توانایی حرکت به عقب را کاهش داده‌اند ولی به شدت بر توانایی شتاب گرفتن به پیش افزوده‌اند.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۹|زبان=en}}</ref>

روش زایش و شیردهی کیسه‌داران از جمله بارزترین تفاوت‌های آن‌ها با دیگر پستانداران است. کیسه‌داران ماده دارای دو کانال واژنی جانبی هستند به منظور انتقال [[اسپرم]] و یک کانال میانی که تنها در هنگام تولد بچه‌ها باز می‌شود.<ref>{{پک|Armati|Dickman|Hume|۲۰۰۶|ک=Marsupials|ص=89|زبان=en}}</ref> [[رحم|رحم‌ها]]‌ها نیز جدا هستند؛ بر خلاف بسیاری از جفت‌داران که دارای یک زهدان کلی هستند. در نرها، [[بیضه|بیضه‌ها]]‌ها همواره در کیسه‌ای بیرون بدن قرار دارند و بر خلاف جفت‌داران که بیضه‌هایشان در پایین آلت تناسلیشان است، بیضه‌های این جانوران در بالای آلت قرار دارد. در هر دو جنس، ادرار و مدفوع از یک کانال یکتا به بیرون پرتاب می‌شوند که این کانال مکان جفت‌گیری و بیرون آمدن نوزاد نیز هست. وجود این کانال مختص کیسه‌داران است و هیچ جفت‌دار دیگری، جز [[نوک‌اردکی]] و [[اکیدنه]]، دارای آن نیست.<ref name="Fragile13" />

به دلیل کوچک بودن بچه‌ها در هنگام تولد، آن‌ها نیاز دارند برای مدت طولانی به تغذیه از شیر مادر بپردازند. مادر نیز نیاز به تولید میزان زیادی شیر دارد. در کانگوروهای بزرگ مادر برای کمینه ۲۳۰ روز بچه را در کیسهٔ خود نگه می‌دارد و پس از آن بچه آرام آرام از کیسه بیرون می‌آید و در محیط زندگی می‌کند تا آنکه ۵ تا ۸ ماه پس از آن به کلی از شیر گرفته شود. این چنین وقف زمان و بدن از سوی مادر برای بچه‌هایش در میان کیسه‌داران در کمتر جانوری دیده می‌شود.<ref name="Fragile14" /> بچه پس از لحظهٔ زایمان راه را به سوی بالا و بر خلاف [[میدان گرانشی زمین]] دنبال می‌کند تا به سر کیسه برسد. در اینجا، بوی شیر بچهٔ کوچک و بی‌شکل را به سوی پستان‌ها می‌کشاند و سپس با دهان خود پستان را گرفته، آغاز به مکیدن شیر می‌کند. در بعضی کیسه‌داران، تعداد بچه‌های ابتدایی‌شکل بیرون آمده پس از زایمان بیشتر از تعداد پستان‌های موجود است. در این موارد از آنجا که نوزاد پدید آمده بسیار ناکامل است و پدید آمدن آن در بدن مادر نیازمند انرژی و ماده غذایی آنچنان نیست، بیشتر بودن تعداد نوزادان بی‌شکل از تعداد پستان‌ها این احتمال را که همهٔ پستان‌های مادر در نهایت اشغال شوند افزایش می‌دهد. بقیهٔ دیگر نوزادانی که نتوانند خود را به پستان‌ها بچسبانند خواهند مرد.<ref name="Fragile14" />

هنگامی که یک فرزند آغاز به بیرون آمدن از کیسه مادر می‌کند، مادر اقدام به دادن شیر به دیگر فرزند خود، که ممکن است برای ماه‌ها آن را در حالتی کم‌فعالیت در بدن خود نگه داشته باشد، می‌کند و به هر دو فرزند شیر می‌دهد. در این هنگام سینه‌های مادر دو شیر گوناگون تولید می‌کنند تا به نیازهای سنی دو فرزند پاسخ مناسب دهند: شیری رقیق با [[کربوهیدرات]] و اندکی [[پروتئین]] برای کودک تازه به دنیا آمده و شیر پرچرب برای فرزند بزرگتر. چنین توانایی اگر نه یگانه، که در میان دیگر پستانداران استثنایی است.<ref name="Fragile14" />

کیسه‌داران نیز همچون دیگر پستانداران دارای نوعی تاخیرتأخیر زمانی در باردارشدن دوباره هستند، ولی تفاوت آن‌ها با دیگر پستانداران در این است که آن‌ها توانایی خود برای باردار شدن را حتاحتی پس از زایمان حفظ می‌کنند و ماده پس از زایمان نیز اقدام به جفت‌گیری می‌کند. جنین پدیدآمده از آمیزش آغاز به شکل‌گیری می‌کند و به [[بلاستوسیست|بلاستوسیستی]] با تنها ۱۰۰–۷۰ سلول تبدیل می‌شود. جنین سپس وارد نوعی مرحله انتظار می‌شود که بدان «[[میان‌آسایی]] رویانه» می‌گویند. در کانگوروها، بلاستوسیت تا هنگامی که مادر در حال شیردهی است آغاز به رشد نمی‌کند ولی به محض آنکه جانور جوان آغاز به خوردن غذای جامد می‌کند و وابستگیش به شیر مادر کم می‌شود، بلاستوسیت رشد خود را از سر می‌گیرد.<ref name="Fragile16">{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۶|زبان=en}}</ref> به نظر می‌رسد که میان‌آسایی برای این پدید آمد تا جلوی به دنیا آمدن فرزندان اضافی را در حالی که کیسه هنوز در اشغال فرزند یا فرزندان پیشین است، بگیرد. فایدهٔ دیگر چنین ویژگی‌ای نیز این است که مادر می‌تواند با سرعت فقدان فرزند از دست داده‌اش را با پرورش پلاستوسیت موجود در رحمش جبران کند.<ref name="Fragile16" />

به صورت معمول، [[کیسه (کیسه‌داران)|کیسه‌ی]] جانداران کیسه‌دار مکانی از بدن ماده‌ها در نظر گرفته می‌شود که در آن نوزاد ناکامل آغاز به رشد و شیرخوردن می‌کند و مادر با گذاشتن فرزندانش در آن امنیتشان را تضمین می‌کند. با آنکه نام «کیسه‌دار» اشاره به داشتن کیسه توسط این جانوران دارد، همه کیسه‌داران نیز دارای کیسه نیستند. بر خلاف کانگوروها و والابی‌ها که کیسه‌هایی گرم و بزرگ برای بچه‌هایشان دارند، جاندارانی چون [[نامبت|نامبت‌ها]]‌ها فاقد کیسه هستند و پستان‌ها تنها توسط حلقه‌هایی از ماهیچه که فرزند را در هنگام شیرخوردن محافظت می‌کنند، محاصره شده‌اند.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۶-۱۷۱۶–۱۷|زبان=en}}</ref> در میان آن‌هایی هم که کیسه دارند، کیسه می‌تواند از جلو، پشت، و یا مرکز باز شود و عمیق یا کوتاه باشد.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۷|زبان=en}}</ref>

نوزادان به محض بیرون آمدن از رحم و زایمان به سوی کیسه حرکت می‌کنند. حرکت آن‌ها در این هنگام بر روی موهای بدن مادر مانع از سقوطشان می‌شود. پژوهش‌های تازه بر روی نوزادان بعضی گونه‌های کیسه‌دار نشان داده‌اند که آنان حتاحتی پیش از تولد و درون رحم به صورت غریزی تلاش می‌کنند تا به سوی کیسهٔ مادر (در بالای رحم) حرکت کنند.<ref>{{یادکرد|نشانی=http://www.sciencedaily.com/releases/2013/03/130315202701.htm |عنوان=Kangaroos and Other Marsupials: Climb to the Pouch Begins in Utero | ناشر =[[ساینس دیلی|ScienceDaily]] |تاریخ =15 March 2013 |تاریخ بازبینی= 12 August 2013|زبان = en}}</ref>

به نسبت پستانداران جفت‌داری که دارای جثه برابر با کیسه‌داران هستند و یا در زیست‌بوم یکسان زندگی می‌کنند، ناحیه صورتی در [[جمجمه]] کیسه‌داران بزرگتر است ولی حفره جمجمه‌ای آن‌ها کوچکتر است. دو [[نیم‌کره مغزی]] آن‌ها پیچ‌خوردگی‌های ساده‌ای دارند و فاقد [[جسم پینه‌ای]] هستند.<ref name="Nowak10">{{پک|Nowak|۲۰۰۵|ک=Marsupials of the World|ص=۱۰|زبان=en}}</ref> [[مغز]] کیسه‌داران در بسیاری از گونه‌های آن‌ها به نسبت کوچک، و در تعداد کمی از آن‌ها حتاحتی با استانداردهای مرسوم هوددان بسیار بزرگ است. با آنکه فرم ظاهری آن تفاوتی با دیگر پستانداران ندارد، مهم‌ترین اختلاف میان مغز آن‌ها و دیگر پستانداران در نبود کامل جسم پینه‌ای است. بررسی‌های متعدد نشان می‌دهند که به جای این بخش، [[بافت رابط قدامی]] بزرگ آن‌ها دارای فیبرهایی است که در عمل همهٔ بخش‌های [[نئوکورتکس]] <!--Neocortex--> را به هم وصل می‌کند و همان کارکرد جسم پینه‌ای را پدید می‌آوردپدیدمی‌آورد.<ref>{{پک|Armati|Dickman|Hume|۲۰۰۶|ک=Marsupials|ص=175|زبان=en}}</ref>

در گذشته تصور بر این بود که کیسه‌داران به نسبت جفت‌داران توانایی هوشی کمتری دارند چرا که ساختارهای اجتماعی در خود فرگشت نداده و نشانه‌ای از بازی، همبستگی گروهی، روش‌های پیچیده مقابله با مهاجمان، و یا روش‌های پیچیدهٔ ارتباطی در آن‌ها وجود ندارد. بعدها اما نشانه‌هایی از پچیدگی‌های مشهود در رفتار این جانوران و توانایی‌های یادگیریشان دیده شده‌است.<ref name="Nowak10" /> آن‌ها توانایی‌های جالبی در ایجاد ارتباط توسط سیگنال‌های [[فرومون|فرومونی]] دارند. غدد پوستی و بویایی آن‌ها نقش مهمی در این توانایی بازی می‌کنند.<ref name="Nowak10" />

کیسه‌داران میان ۶ تا ۷ درصد گونه‌های پستاندار در جهان را تشکیل می‌دهند.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۹|زبان=en}}</ref><ref>{{پک|Nowak|۲۰۰۵|ک=Marsupials of the World|ص=1|زبان=en}}</ref> این فرورده دارای نزدیک به ۳۳۰ گونه‌است که در ۲۱ تیره، ۹۲ سرده، و ۷ [[راسته (زیست‌شناسی)|راسته‌ی]] اصلی دسته‌بندی شده‌اند. از میان راسته‌ها، سه تایشان به همراه ۲۱ سرده در آمریکای جنوبی به سر می‌برند.<ref name="Fragile13" /> نخستین رده‌بندی‌ها برای این جانوران توسط [[کارل لینه|لینه]] در کتاب [[سامانه طبیعت (کتاب)|سامانه طبیعت]] انجام شد. در ۱۷۵۸، او کیسه‌داران آمریکایی را به همراه [[آرمادیلو|آرمادیلوها]]،ها، [[حشره‌خواران]]، و [[خوک|خوک‌ها]]‌ها به دلیل شباهت‌های بسیار سطحی در یک گروه قرار داد؛ این جانوران اما اکنون در سرده‌های جدای از هم قرار دارند.<ref name="Fragile13">{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۳|زبان=en}}</ref>

| [[کیسه‌سموران]]{{سخ}}از راسته [[کیسه‌داران همه‌چیزخوار]] || ''Peramelidae'' || [[باندیکوت|باندیکوت‌ها]]‌ها و باندیکوت‌های خاردار <!--Echymipera--> || استرالیا و گینه نو و جزیره سیرام || ۳ (۳) || ۸ (۱۰) || [[پرونده:Perameles gunni.jpg|150px]]

| [[درخت‌نوردان کیسه‌دار]]{{سخ}}از راسته [[کیسه‌داران علف‌خوار]] || ''Phalangeridae'' || [[کوسکوس (جانور)|کوسکوس‌ها]]، صاریغ‌های دم‌قلمویی، [[صاریغ دم‌پولکی]] || استرالیا و گینه نو || ۴ (۲) || ۸ (۱۹) || [[پرونده:Brushtail possum.jpg|150px]]

| [[درازپایان]]{{سخ}}از راسته کیسه‌داران علف‌خوار || ''Macropodidae'' || [[کانگورو|کانگوروها]]ها و [[والابی|والابی‌ها]]‌ها || استرالیا || ۹ (۲) || ۴۵ (۲۰) || [[پرونده:Macropus rufogriseus rufogriseus Bruny.jpg|150px]]

کیسه‌داران در همه مناطق استرالیا و جزیره‌های نزدیک به آن یافت می‌شوند. آن‌ها همچنین در منطقه [[گینه نو]] نیز حضور دارند. آن‌ها را می‌توان در مناطق خشک و صحرایی استرالیا، مناطق کرانه‌ای و شبه‌کرانه‌ای، جنگلی با پوشش انبوه، و نیز ارتفاعاتی به بلندای بیش از ۲۰۰۰ متر نیز یافت. بعضی از آن‌ها، همچون شیطان تاسمانی، در خاک اصلی استرالیا منقرض شده‌اند و تنها در جزایر اطراف به زندگی ادامه می‌دهند.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۶۵|زبان=en}}</ref> همانند دیگر جانوران، رژیم غذایی و تنوع طعمه در میان کیسه‌داران تعیین‌کنندهٔ مکان زندگی آن‌ها بوده استبوده‌است. برای نمونه، اعضای تیره ستبردمان، که یکی از پرتعدادترین تیره‌های کیسه‌داران ساکن استرالیا است، دارای رژیم بیشتر حشره‌خواری و گوشت‌خواری هستند. چنین جانورانی اغلب در مناطق نیمه‌خشک با پوشش بیابانی یافت می‌شوند؛ جایی که در آن توانایی شکار بالاتری دارند.<ref>{{پک|Nowak|۲۰۰۵|ک=Marsupials of the World|ص=۱۷|زبان=en}}</ref>

کیسه‌داران درخت‌زی استرالیا نیز در مناطق جنگلی با پوشش گستردهٔ درختانی چون [[اکالیپتوس]] یافت می‌شوند. چنین جانورانی نیاز فراوان به تغذیه از برگ درختان و یا حشرات ساکن در تنها آن‌ها دارند و بسیاری از آن‌ها را می‌توان در مناطقی که خاک مرغوب و برگ‌های مغذی حضور دارند، یافت.<ref>{{پک|Nowak|۲۰۰۵|ک=Marsupials of the World|ص=۱۷-۱۸۱۷–۱۸|زبان=en}}</ref>

کیسه‌داران نیز همچون دیگر پستانداران دارای سه گروه عمده تغذیه‌کنندگان از گوشت ([[ستبردم‌سانان|کیسه‌داران گوشتخوار]])، تغذیه‌کنندگان از علف‌ها و برگ درختان ([[کیسه‌داران علف‌خوار]])، و [[کیسه‌داران همه‌چیزخوار|همه‌چیزخواران]] هستند.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۵۰-۵۲۵۰–۵۲|زبان=en}}</ref>

کیسه‌داران گوشت‌خوار را می‌توان به ۲ دسته اصلی اقسیم کرد: آن گونه‌هایی همچون شیطان تاسمانی که از گوشت مهره‌داران و دیگر پستانداران تغذیه می‌کنند، و آن گونه‌هایی چون بیشتر اعضای تیره ستبردمان که جانداران [[بی‌مهرگان|بی‌مهره]] و [[حشرات]] را شکار می‌کنند. گروه نخست دارای تنها ۶ گونه ساکن استرالیا است که ۴ تایشان را [[کوئول|کوئول‌ها]]‌ها تشکیل می‌دهند. کوئول‌های کوچکتر نه تنها از گوشت مهره‌داران تغذیه می‌کنند که میزان بسیار زیادی حشره و حتاحتی میوه نیز به رژیم غذایی خود می‌افزایند.<ref name="Dickman52">{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۵۲|زبان=en}}</ref> کوئول‌های بزرگتری چون [[کوئول ببری]] طعمه خود را با پنهان شدن و دنبال کردن شکار می‌کنند و به دنبال طعمه‌هایی چون والابی که به اندازه بدن خودشان هستند و والابی مرداب که دو برابر بزرگتر از آن‌ها هستند می‌روند. بزرگترین گوشتخوار کیسه‌دار تا سده گذشته گرگ تاسمانی بود با وزنی که به ۳۵ کیلوگرم می‌رسید.<ref name="Dickman52" /> دسته دوم که به حشره‌خواری می‌پردازند جثه کوچکتری نسبت به دسته نخست دارند و وزن اغلبشان کمتر از ۱۰۰ گرم است. آن‌ها از بویایی خود برای یافتن حشرات زیر خاک بهره می‌گیرند، شنوایی و دید نزدیک قوی دارند، و با فرزی زیاد می‌توانند حشره را شکار کنند. این جانوران گستره وسیعی از بی‌مهرگان را برای خوردن بر می‌گزینندبرمی‌گزینند ولی کمتر به سراغ جاندارانی چون [[مورچه]]، [[حلزون]]، و [[کرم ابریشم|کرم‌های ابریشم]] پشمالو می‌روند. نامبت که با ۷۰۰ گرم وزن بزرگترین عضو این گروه است شکارچی ماهر [[موریانه|موریانه‌ها]]‌ها است. [[عنکبوت|عنکبوت‌ها]]‌ها و [[هزارپا|هزارپاها]]ها از جمله دیگر طعمه‌های این دسته از کیسه‌داران هستند.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۵۲-۵۳۵۲–۵۳|زبان=en}}</ref>

کیسه‌داران همه‌چیزخوار گستره بسیار وسیعی از غذاها اختیار می‌کنند؛ اگرچه اغلبشان تنها یک یا دو منبع غذایی را به عنوان منابع اصلیشان استفاده می‌کنند. چهار زیردسته اصلی این گروه عبارتند از همه‌چیزخواران حشره‌خوار، همه‌چیزخواران میوه‌خوار، همه‌چیزخواران [[قارچ|قارچ‌خوار]]، و همه‌چیزخواران کلی. در سه زیردسته نخست، منبع غذایی مشخص شده نیم یا بیش از نیمی از رژیم غذایی را تشکیل می‌دهد.<ref name="Dickman52">{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۵۵|زبان=en}}</ref> [[بادپر پردم]]، صاریغ‌های کوتوله، [[صاریغ راه‌راه]]، و [[صاریغ لیدبیتر]] از جمله کیسه‌داران همه‌چیزخوار-حشره‌خوار هستند. آن‌ها علاوه بر بی‌مهرگان از انواع گوناگونی از [[شهد]]، [[گرده]]، [[صمغ]]، و دیگر فراورده‌های گیاهی بهره می‌گیرند. برای نمونه، [[بادپر شکم‌زرد]] به هنگام کندن پوست درختان برای به دست آوردن [[شیره|شیره‌شان]] ردی V شکل بر روی درخت به جای می‌گذارد.<ref name="Dickman52" />

تنها گونهٔ کیسه‌داری که در رژیم غذاییش [[میوه]] جایگاه اصلی را دارد [[موش-کانگوروی مشکین]] است. این جانور ساکن شمال کوئینزلند اغلب میوه‌های خود را از میان آنانی که روی زمین سقوط کرده‌اند بر می‌داردبرمی‌دارد.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۵۶|زبان=en}}</ref> در رژیم این جانور و تعدادی دیگر از کیسه‌داران قارچ‌های وحشی نیز حضور دارند. قارچ جایگاه مهمی در تغذیه گونه‌هایی چون [[کانگوروی دم‌قلمویی|کانگوروهای دم‌قلمویی]] و [[کانگوروی خرگوشی|کانگوروهای خرگوشی]] دارد و این ماده غذایی میان ۵۰ تا ۹۰ درصد غذای آنان را تشکیل می‌دهد.<ref name="Dickman58">{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۵۸|زبان=en}}</ref>

کیسه‌داران علف‌خوار در استرالیا بیش از ۶۰ گونه هستند و به دو زیردسته اصلی برگ‌خواران و چراکنندگان تقسیم می‌شوند. برگ‌خواران از برگ و فراورده‌های گیاهی تغذیه می‌کنند و شامل [[کوالا]]، [[بادپر بزرگ]]، هفت گونه صاریغ دم‌قلمویی، سه گونه صاریغ دم‌حلقه‌ای، و دو گونه موش‌کانگورو می‌شوند. این جانوران درخت‌نوردان ماهری هستند و درختان برای آن‌ها هم منبع غذا هستند و هم پناه. آن‌ها اما همواره ناچارند تا گاه به گاه از درختی که بر روی آن هستند پایین بیایند تا برای یافتن منابع جدید به درختان دیگر بروند.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۵۸-۶۰۵۸–۶۰|زبان=en}}</ref> چراکنندگان را نیز گونه‌هایی چون کانگورو، والابی، و وامبت‌ها تشکیل می‌دهند. این جانوران از علف‌های سطح خاک و بوته‌های کوتاه‌قد تغذیه می‌کنند. کوچکترین آن‌ها، [[مونجون]]<!--Monjon-->، وزنی میان ۱۳۵۰–۱۲۵۰ گرم دارد و بزرگترینشان که کانگوروها هستند وزنی ۵۰ تا ۶۰ برابر آن‌ها. گونه‌های بزرگتر توانایی هضم علف‌های سخت‌تر و دارای [[الیاف]] بیشتر را دارند. بیشتر چراکنندگان بر روی سطح زمین می‌زیند ولی [[والابی صخره|والابی‌های صخره]] چالاکی بالایی در پریدن و جست و خیز بر روی سنگ‌ها دارند.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۶۲|زبان=en}}</ref>

خوردن گیاهان دارای سودمندی‌ها و مشکلات خود است. سختی خوردن گیاهان در این است که سلول‌های مغذی گیاهان پنهان شده در میان دیوار محافظی از [[سلولز]] هستند و نیز بسیاری از گیاهان مواد غذایی خود را با روش‌های گوناگونی چون رشد تیغ یا تلخ کردن مواد مغذی از گزند در امان نگاه می‌دارند. کیسه‌داران علف‌خوار اما در طول زمان روش‌های جالبی برای مقابله با این مشکلات یافته‌اند. ساده‌ترین این روش‌ها خوردن تنها آن برگ‌هایی است که تازه روییده‌اند و حفاظت چندانی ندارند. بعضیشان همچون صاریغ‌ها همچنین فرزی لازم برای رسیدن به بلندترین شاخه‌های درختان و تغذیه از برگ‌های تازه‌روییده را پیدا کرده‌اند.<ref name="Dickman63">{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۶۳|زبان=en}}</ref> به هنگام خوردن برگ‌ها یا علف، میزان بسیاری [[آب دهان]] تولید می‌شود تا به شکستن سلول‌های سلولز کمک کند. در کانگوروها و والابی‌ها غذا پس از خورده شدن نخست به درون «معده اولیه» می‌رود؛ جایی که میزان بالایی از [[میکروب|میکروب‌های]]‌های شکننده سلولز حضور دارند. بدون این فرایند، امکان هضم علف وجود ندارد. در بعضی دیگر همچون کوالاها، صاریغ‌ها، و وامبت‌ها اما [[کورروده]] بزرگ این امکان را ایجاد کرده تا غذا برای مدت زیاد در مرحله هضم بماند. کوالا دارای بزرگترین کورروده به نسبت جثه در میان همه پستانداران است و مقادیری از غذا برای ۱۲–۷ روز درون کورروده‌اش می‌مانند. در این مدت، نزدیک ۵۰–۲۵ درصد الیاف غذایی شکسته و هضم می‌شوند و میزان انرژی زیادی آزاد می‌شود.<ref name="Dickman63" />

صاریغ آمریکایی از جمله گونه‌هایی است که مورد مطالعه بیشتر قرار گرفته استگرفته‌است. این جانور دارای رفتارهایی است که شستن صورت توسط آب دهان با کمک دست و ساختن لانه در سوراخ‌های گشاد تنه درختان از آن جمله‌اند. مهم‌ترین رفتار این جانور اما «تقلید مرگ» است؛ صاریغ در هنگام احساس خطر از سوی مهاجمان خود را مردن می‌زند تا مهاجم اقدام به کشتنش نکند. بررسی امواج مغزی این جانور نشان داده استداده‌است که مغز صاریغ در هنگام خواب و تقلید مرگ دو موج متفاوت تولید می‌کند. چنین چیزی در میان دیگر پستانداران بی‌نظیر است.<ref>{{پک|Armati|Dickman|Hume|۲۰۰۶|ک=Marsupials|ص=۲۳۴|زبان=en}}</ref>

کیسه‌داران برای برقراری ارتباط از روش‌های گوناگونی بهره می‌گیرند. ایجاد صدا از جمله این روش‌ها است و همه کیسه‌داران دارای توانایی تولید صدا هستند. صداها برای اهداف گوناگونی همچون جفت‌گیری، اعلام خطر، دفاع از خود، و یا روابط معمول میان مادر و فرزند در کیسه تولید می‌شوند. این صداها شامل صداهای ارتباطی،<ref group="پانویس">اغلب کیسه‌داران به تنهایی به تغذیه می‌پردازند، ولی تعدادی از آن‌ها همچون کانگوروها در گروه‌هایی زندگی می‌کنند که برای اعلام خطر و ارتباط نیاز به تولید صدا است.</ref> خشن و زبر با حالت هشدار دهنده، معاشقهمعاشقه،<ref group="پانویس">صداهای همراهی و معاشقه (''courtship'') در فصل جفت‌گیری تولید می‌شوند. این صداها هم برای پیدا کردن زوج و هم در هنگام و پس از جفت‌گیری به کار می‌آیند.</ref>، و خرخر یا فِش‌فِش هشدار هستند.<ref>{{پک|Armati|Dickman|Hume|۲۰۰۶|ک=Marsupials|ص=۲۳۶-۲۴۰۲۳۶–۲۴۰|زبان=en}}</ref> تعدادی از کیسه‌داران همچنین به دلیل دارا بودن غده‌های تولید ماده‌های بودار اقدام به نشانه‌گذاری و ارتباط با دیگر نمونه‌های هم‌نوع خود می‌کنند تا به آن‌ها دربارهدربارهٔ وجود قلمرو یا وضعیت باروریشان پیام برسانند. برای نمونه، [[فیلاندر گردن‌قرمز|فیلاندرهای گردن‌قرمز]] با بوییدن ادرار دیگران متوجه [[دوره فحلی|وضعیت پذیرشی]] آنان می‌شوند.<ref>{{پک|Armati|Dickman|Hume|۲۰۰۶|ک=Marsupials|ص=۲۴۰-۲۴۲۲۴۰–۲۴۲|زبان=en}}</ref>

در مقایسه با پستانداران جفت‌دار، کیسه‌داران رفتارهای اجتماعی محدودتری را پرورش داده‌اند. این می‌تواند به کوچک بودن نسبی نسبت جرم مغز به جرم بدن مرتبط باشد و پدید نیامدن رفتارهای دفاعی و اجتماعی پیچیده را ناشی از محدودیت‌های مغزی معرفی کند؛ با این حال بعضی بررسی‌ها نیز بر این نکته تاکیدتأکید دارند که از آنجا که سوخت و ساز کیسه‌داران به نسبت جفت‌داران کمتر است، پیچیدگی‌های فیزیولوژیک و رفتاری آنان نیز به همین نسبت کاهش نشان می‌دهد. برخلاف بعضی جفت‌داران که وجود انبوه مهاجمان نیاز به داشتن سامانه ماهیچه‌عصبی قوی با پاسخ‌های سریع درشان را ضروری کرده است،کرده‌است، اغلب کیسه‌داران در نبود مهاجمان مهم نیازی به فرگشتن چنین ابزارهای عصبی و نیز اجتماعی را نداشته‌اند.<ref>{{پک|Armati|Dickman|Hume|۲۰۰۶|ک=Marsupials|ص=۲۷۷-۲۷۸۲۷۷–۲۷۸|زبان=en}}</ref>

بیماری ماهیچه سفید<ref group="پانویس">White Muscle Disease</ref> یکی از بیماری‌های رایج در میان کیسه‌داران است. این بیماری نوعی [[میوپاتی]] است که در میان بعضی درازپایان، به ویژه در میان [[کوئوکا|کوئوکاها]]،ها، پدید می‌آید. جانوران این گونهاین‌گونه هنگامی که در اسارت نگه داشته می‌شوند دچار نوعی سندروم می‌شوند که باعث کاهش وزن، از دست دادن پیشرفت‌کننده ماهیچه‌ها به ویژه ماهیچه پاهای پشتی، فلج پاها و در پایان مرگ می‌شود. وجود [[ویتامین E]] در غذای جانور برای جلوگیری از پدید آمدن این بیماری ضروری است.<ref>{{پک|Smith|2009|ف=Macropod Nutrition|ص=|زبان=en}}</ref>

فک متورم<ref group="پانویس">Lumpy jaw</ref> نیز از گذشته به عنوان عاملی کشنده در میان درازپایان در اسارت شناخته می‌شد.<ref>{{پک|Stonehouse|Gilmore|۱۹۷۷|ک=The Biology of Marsupials|ص=۱۴۶|زبان=en}}</ref> بیماری در آغاز در محدوده [[پریودنتولوژی|دهانی]] پدیدار می‌شود و می‌تواند تبدیل به یک [[استئومیلیت]] موضعی شود و غشاهای [[مخاط|مخاطی]] حفره دهانی و زبان را آلوده کند و به چشم‌ها و سوراخ‌های بینی برسد. در پایان، گسترش این بیماری به صورت [[گندخونی]] به [[شش|شش‌ها]]،‌ها، [[معده]]، و [[کبد]] باعث مرگ جانور می‌شود. به دلیل آماس کردن ناحیه فکی، جانور توانایی غذا خوردن خود را نیز از دست می‌دهد. این بیماری در صورتی که در مراحل آغازین خود تشخیص داده شود می‌تواند با [[آنتی‌بیوتیک]] درمان شود.<ref>{{پک|Jackson|2003|ک=Australian Mammals|ص=|زبان=en}}</ref><ref>{{پک|Antiabong|Boardman|Smith|Brown|2013|ف=A molecular survey of a captive wallaby population|ص=|زبان=en}}</ref>

در میان کوالاها نوعی عفونت با نام ''کلامیدیا''<ref group="پانویس">Chlamydia infection</ref> شیوع پیدا می‌کند که باعث کاهش جمعیت بسیار آن‌ها شده‌است. با آنکه واگیرشدن این بیماری به صورت کاتوره‌ای و نامنظم پدید می‌آید، شیوع آن باعث نابینایی و عفونت‌های جنسی منجر به نازایی می‌شود و در نهایت کاهش تعداد اعضای جمعیت‌های محلی را به همراه می‌آورد. واکسن این بیماری توانسته استتوانسته‌است نتایج مطلوبی داشته باشد.<ref>{{پک|Polkinghorne|Hanger|Timms|2013|ف=Recent advances in understanding the chlamydial infections in koalas|ص=|زبان=en}}</ref> [[ذات‌الریه]] نیز از جمله بیماری‌های این جانور است که ریشه باکتریایی دارد. [[نئوپلاسم|نئوپلاسم‌های]]‌های خودبه‌خودی، به ویژه [[سرطان خون]] و [[دستگاه لنفاوی|لنفاوی]]، نیز به ثبت رسیده‌اند.<ref>{{پک|Stonehouse|Gilmore|۱۹۷۷|ک=The Biology of Marsupials|ص=۱۴۸|زبان=en}}</ref>

به تازگی بیماری ژنتیکی نوینی در میان شیطان‌های تاسمانی فراگیر شده که باعث ایجاد [[تومور صورتی شیطان تاسمانی|سرطان بر صورت]] در این جانوران و مرگ همهٔ مبتلایان در کمتر از ۱ سال می‌شود.<ref>{{پک|Deakin|2012|ف=Marsupial Genome Sequences|ص=|زبان=en}}</ref> هنوز درمانی برای این بیماری پیدا نشده‌است.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۴۹|زبان=en}}</ref> شایع‌ترین نوع عفونت در میان وامبت‌ها نیز بیماری ''سارکوپتیک مانژ''<ref group="پانویس">Sarcoptic mange به معنای «گَری عضلانی». به این بیماری «[[جرب]] سگ‌سانان» نیز گفته می‌شود.</ref> است که تلفات بسیاری به این جانور وارد می‌کند. این بیماری منتقل‌شونده باعث [[اریتما]] و [[پاراکراتوزیس]]<!--Parakeratosis--> می‌شود و توانایی حرکت وامبت‌ها را مختل می‌کند.<ref name="Borchard">{{پک|Borchard|Eldridge|Wright|2012|ف=Sarcoptes mange increases diurnal activity of bare-nosed wombats|ص=|زبان=en}}</ref> مانژ می‌تواند به انسان‌هایی نیز که وامبت‌ها را در دست می‌گیرند منتقل شود و درمان آن توسط [[ایفرمکتین]] صورت می‌گیرد.<ref name="Borchard" /><ref>{{پک|Ruykys|Breed|Schultz|Taggart|2013|ف=Effects and Treatment of Sarcoptic Mange in Southern Hairy-Nosed Wombats|ص=|زبان=en}}</ref>

در هنگام مهاجرت ساکنان نخستین استرالیا، هنوز کیسه‌داران بزرگ‌جثه‌ای چون ''Diprotodon optatum'' در استرالیا حضور داشتند. کانگوروهای سرکوتاهی چون اعضای سرده‌های ''پروکوپتودون''<ref group="پانویس">''Procoptodon''</ref> و ''سیموسترونوس''<ref group="پانویس">''Simosthenurus''</ref> با قدی بلندتر از ۳ متر نیز به زندگی ادامه می‌دادند. با پایان نخستین موج مهاجرت، این اَبَرکیسه‌داران منقرض شدند و جای خود را به کیسه‌داران به نسبت کوچک‌جثهٔ کنونی دادند.<ref name="Fragile146">{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۴۶|زبان=en}}</ref> اَبَرکیسه‌داران منقرض شده اما به زندگی در افسانه‌ها و قصه‌های شبانهٔ [[مردمان بومی استرالیا|مردمان بومی]] ادامه دادند و کیسه‌داران کوچک نیز بخش مهمی از فرهنگ آنان را تشکیل دادند.<ref name="Fragile146" />

کیسه‌داران برای بومیان استرالیا منبع غذا و پوشاک بودند. از [[خز|پوست]] این جانوران همچنین برای ساخت ابزارهای [[ساز کوبه‌ای|موسیقی کوبه‌ای]] بهره گرفته می‌شد. وابستگی بسیار بومیان به این پستانداران به گونه‌ای بود که این جانوران در فرهنگ گفتاری بومیان حضور بسیار داشتند و طبیعی‌دانان اروپایی نخستینی که پا بر استرالیا گذاشتند از دانش بومیان در زمینه کیسه‌داران بهره بسیار بردند.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۴۶-۱۴۷۱۴۶–۱۴۷|زبان=en}}</ref> دانش بومیان استرالیا دربارهدربارهٔ کیسه‌داران اما گونه‌ای فرهنگ داستانی درهم‌تنیده با [[معنویت]] و وابستگی است و اغلب جانوران را در حالت خواب و رویارؤیا به تصویر می‌کشد.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۴۷|زبان=en}}</ref> برای نمونه، [[کانگوروی قرمز]] که در میان بومیان ''مارلو'' خوانده می‌شود، نقش مهمی در جهان‌بینی این مردمان دارد. این جانور شکل‌دهندهٔ بسیاری از قوانین، آداب، و مراسم بومیان صحرای غرب استرالیا است و آنچنان در میان آنان مقدس است که سخن گفتن از آن در میان ایشان نوعی بی‌احترامی تلقی می‌شود.<ref name="Fragile149">{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۴۹|زبان=en}}</ref> بومیان از گوشت مارلو تغذیه می‌کنند و با آداب ویژه‌ای به ذبح آن می‌پردازند و از خودگذشتگی او برای زنده ماندن انسان‌ها مورد ستایش قرار می‌گیرد.<ref name="Fragile149" />

نخستین برخورد اروپاییان با کیسه‌داران پس از اکتشاف قاره آمریکا در [[سده ۱۵ (میلادی)|سده پانزدهم]] صورت گرفت. [[ویسنت یانیز پینزون]]، کاشف اهل [[اسپانیا]]، در سال ۱۵۰۰ پا بر سرزمین [[برزیل]] کنونی نهاد و از وجود تنوع زیستی فراوان در آن منطقه در شگفت ماند. او دستور داد تا خدمهٔ کشتی‌اش تعدادی از کیسه‌داران را با خود به کشتی ببرند.<ref name="Fragile150">{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۵۰|زبان=en}}</ref> از سوی دیگر، [[پرتقال|پرتقالی‌ها]] در [[خاور دور]] پیش رفته بودند و در بعضی جزیره‌های آن منطقه اقدام به تشکیل حکومت کرده بودند. اگرچه برای سال‌ها خبرهایی از بعضی جانداران اسرارآمیز در خاور دور وجود داشت، نوشته‌های آنتونیو گالوانیو، فرماندار [[جزایر ملوک]]، در میان سال‌های ۱۵۳۶ تا ۱۵۴۰ نخستین یادداشت‌ها از وجود پستانداران کیسه‌دار استرالزی هستند. او در نوشته‌هایش از جانوری نام می‌برد که مردم بومی ''کوسوس'' یا ''کوسو'' می‌خوانندش و با چشمان خیره‌کنندهٔ آبی‌رنگ بر روی درختان زندگی و زایش می‌کند. امروزه این جانور با نام [[کوسکوس (جانور)|کوسکوس]] خوانده می‌شود.<ref name="Fragile150" />

اروپاییان در آغاز برای توصیف جانوران استرالیا آن‌ها را با دیگر پستانداران آشناتری چون [[گربه]] و [[موش]] و [[راکون]] مقایسه می‌کردند. گزارش‌ها از این برخوردها اغلب از سوی ناخدایان کشتی‌های گذری از آن منطقه صورت می‌گرفت. ساکن شدن مهاجران در خلیج سیدنی در سال ۱۷۸۸ اما توجه‌های بیشتری را به سوی کیسه‌داران جلب کرد.<ref name="Fragile150" /> ۶ سال پس از آن هنگام، کانگوروها را می‌شد در [[باغ‌وحش لندن]] یافت و تا ۳۰ سال پس از آن، ۲۳ گونه کیسه‌دار به شکل رسمی طبقه‌بندی شده بودند. [[هانری دو بلانویل]] با ذکر ویژگی‌های یگانهٔ زایشی این جانوران نشان داد که باید آن‌ها را از دیگر پستانداران متمایز دانست.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۵۲-۱۵۵۱۵۲–۱۵۵|زبان=en}}</ref> کارهای پژوهشی [[جان گولد]] و دستیارش [[جان گیلبرت]] نقش بزرگی در افزایش دانش و آگاهی نسبت به کیسه‌داران استرالیا داشت؛ از آن جمله کتاب سه جلدی ''پستانداران استرالیا'' اثر گولد که در آن تعداد زیادی از کیسه‌داران به همراه تصاویر نقاشی‌شده‌شان فهرست شده بودند.<ref name="Fragile155">{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۵۵|زبان=en}}</ref>

با گسترش حضور اروپاییان در استرالیا، تقابل انسان‌ها و کیسه‌داران مقیم و حتاحتی بومیان باعث تلفات بسیاری به آن‌ها شد. این تقابل شامل کشته شدن گوسفندان و طیور مهاجران توسط گرگ‌های کیسه‌دار، شیطان تاسمانی، و کوئول‌ها می‌شد.<ref name="Fragile155" /> کانگوروهای دم‌قلمویی و باندیکوت‌ها نیز به کشتزارهای کشاورزان حمله می‌کردند و سبزیجات آنان را غارت می‌کردند. تا نیمه [[سده ۱۹ (میلادی)|سده ۱۹ میلادی]] به این جانوران با دیده متخاصمانه نگریسته می‌شد و تعدادی از آن‌ها، از جمله گرگ تاسمانی، به دلیل شکار شدن توسط انسان‌ها منقرض شدند. گله‌داران بزرگ گوسفند در این دوره شروع به اشغال مناطق زندگی کانگوروها کردند و حتاحتی از دولت‌های محلی استرالیا برای دادن اجازهٔ کشتن آن‌ها درخواست کردند. در ۱۸۷۹، قانونی با نام ''لایحه نابودی کیسه‌داران'' به حضور نمایندگان مجلس محلی نیو ساوت ویلز رسید اما این قانون اجرا نشد و راه را برای ''قانون چراگاه و دام'' در سال بعد باز کرد. طبق این قانون، سگ‌های وحشی به همراه «همه کانگوروها، والاروها، والابی‌ها، و فیلاندرها» به عنوان آفت در نظر گرفته شدند.<ref name="Fragile156">{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۵۶|زبان=en}}</ref> این قانون بعدها تعداد بیشتری از کیسه‌داران را شامل شد و باعث کشته شدن میلیون‌ها عدد از این پستانداران طی دهه‌های پس از خود شد. تخمین زده می‌شود که میان سال‌های ۱۸۸۸ تا ۱۹۰۰ تعداد ۲۱٫۴ میلیون کانگورو و والابی در نیو ساوت ویلز کشته شدند.<ref name="Fragile156" />

کاهش جمعیت کیسه‌داران حتاحتی در سال ۱۸۳۶ توسط [[چارلز داروین]] مشاهده شده بود. او این کاهش را نتیجه حضور سگ‌های شکاری مهاجران می‌دانست.<ref name="Fragile156" /> با آغاز [[سده ۲۰ (میلادی)|سده ۲۰ میلادی]] نگرانی‌ها دربارهٔ آینده کیسه‌داران در استرالیا شدت گرفت و نخستین قانون حمایتی از آنان در سال ۱۹۰۳ زیر نام ''قانون پاسداری از جانوران محلی'' به تصویب ایالت نیو ساوت ویلز رسید. با تلاش‌های دوستداران محیط زیست و زیست‌شناسان، ''قانون پاسداری از پرندگان و جانوران'' در ۱۹۱۸ و ''قانون پاسداری از چراگاه'' در ۱۹۳۴ کیسه‌داران را از زیر عنوان «آفت» بیرون آوردند و در پایان ''قانون پاسداری از زیواگان'' سال ۱۹۴۸ اندیشهٔ «[[اندوخته طبیعی]]» را به رسمیت شناخت و مردم را به آگاهی بخشی دربارهدربارهٔ حیات وحش فراخواند.<ref>{{پک|Dickman|۲۰۰۸|ک=A Fragile Balance|ص=۱۵۶-۱۵۸۱۵۶–۱۵۸|زبان=en}}</ref>

هم‌اکنون بالا رفتن فعالیت‌های انسانی در مناطقی که کیسه‌داران در آن‌ها زندگی می‌کنند باعث انقراض یا در معرض خطر انقراض جدی قرار گرفتن گونه‌های بسیاری از آن‌ها شده استشده‌است. در مناطق کم توسعه یافته‌تری چون اندونزی و گینه نو کیسه‌داران کمتری منقرض شده‌اند.<ref>{{پک|Armati|Dickman|Hume|۲۰۰۶|ک=Marsupials|ص=310|زبان=en}}</ref><ref group="پانویس">در این مورد در این دو منطقه تاکنون هیچ کیسه‌داری منقرض نشده استنشده‌است.</ref> تلاش‌هایی برای قانون‌گذاری در زمینه حفاظت از این جانوران در دهه‌های گذشته صورت گرفته‌اند؛ از جمله در استرالیا که پژوهش‌های به نسبت گسترده‌ای را در زمینه [[ژن‌شناسی]] و پی بردن به چگونگی حفاظت از گونه‌های در خطر به انجام رسانده استرسانده‌است.<ref>{{پک|Armati|Dickman|Hume|۲۰۰۶|ک=Marsupials|ص=311-313|زبان=en}}</ref> بسیاری گونه‌های کیسه‌دار در استرالیا زیر برنامه‌های بازیابی گذاشته شده‌اند و از آن هنگام جمعیتشان بالا رفته استرفته‌است. در این کشور همچنین پرورش در اسارت برای گونه‌های بسیار نادر یا منقرض در حیات وحش صورت می‌گیرد.<ref>{{پک|Armati|Dickman|Hume|۲۰۰۶|ک=Marsupials|ص=313|زبان=en}}</ref> در آمریکای جنوبی اگرچه برنامه‌های تعیین گستره و خطرات انسانی پیش روی گونه‌ها صورت گرفته، اما مشکل برقراری ارتباط و همکاری میان همهٔ کشورهای منطقه تاکنون جلوی حفاظت بیشتر را گرفته استگرفته‌است.<ref>{{پک|Armati|Dickman|Hume|۲۰۰۶|ک=Marsupials|ص=314|زبان=en}}</ref>

کیسه‌داران جهان در مناطق جغرافیایی محدودتری به نسبت پستانداران جفت‌دار زندگی می‌کنند و این مناطق تنها شامل استرالیا و جزایر اطرافش به همراه آمریکای جنوبی هستند. چنین محدودیت جغرافیایی آن‌ها را در برابر تهدیدهای بیرونی بسیار آسیبآسیب‌پذیر پذیر کرده استکرده‌است. برای نمونه، پژوهش‌گران بر این باورند که [[گرمایش جهانی]] و [[تغییر اقلیم|دگرگونی‌های اقلیمی]] در [[برزیل]] باعث از میان رفتن محیط زندگی مطلوب برای گونه‌های جانوری کیسه‌دار شده استشده‌است.<ref>{{پک|Loyola|Lemes|Faleiro|Trindade-Filho|2012|ف=Severe Loss of Suitable Climatic Conditions for Marsupial Species in Brazil|ص=|زبان=en}}</ref>

شواهدی در دست نیست که نشان دهند در طول تاریخ بیماری توانسته نسل هیچ یکهیچ‌یک از پستانداران استرالیا را منقرض کند؛ اگرچه بیماری‌هایی چون تومور صورتی شیطان‌های تاسمانی جمعیتشان را به شدت کم کرده استکرده‌است.<ref name="Kennedy27" /> به همین شکل، به نظر نمی‌رسد شکار توسط اروپاییان مهاجر به استرالیا نقش مهمی در کاهش جمعیت کیسه‌داران این قاره داشته باشد.<ref name="Kennedy27" />

معرفی گونه‌های نابومی از جمله مهم‌ترین عوامل تاثیرگذاریتأثیرگذاری بر جمعیت کیسه‌داران و پوشش گیاهی استرالیا بوده استبوده‌است. برای نمونه [[خرگوش|خرگوش‌ها]]‌ها عامل کاهش پوشش گیاهی در مناطق خشک استرالیا بوده‌اند.<ref name="Kennedy29">{{پک|Kennedy|1992|ف=Australian Marsupials and Monotremes|ص=29|زبان=en}}</ref> جانوران مهاجمی چون [[دینگو]] و [[گربه رمیده]] و [[روباه قرمز]] از بیرون استرالیا به این منطقه معرفی شدند. دینگو تاریخچه‌ای ۳٬۰۰۰ تا ۸٬۰۰۰ ساله دارد، ولی دو تای دیگر به نسبت جدید هستند.<ref>{{پک|Kennedy|1992|ف=Australian Marsupials and Monotremes|ص=29-30|زبان=en}}</ref> روباه‌های قرمز توانایی بالایی در شکار پستانداران کوچکتر دارند و وجود آن‌ها در یک منطقه می‌تواند بالقوه باعث انقراض کیسه‌داران ریزجثه آن ناحیه شود.<ref>{{پک|Kennedy|1992|ف=Australian Marsupials and Monotremes|ص=30|زبان=en}}</ref>

* {{یادکرد ژورنال|نام خانوادگی=Deakin|نام=Janine E.| عنوان=Marsupial Genome Sequences: Providing Insight into Evolution and Disease| ژورنال=Scientifica|دوره = |شماره = |پیوند=http://www.hindawi.com/journals/scientifica/2012/543176/|صفحه=۱-۲۲۱–۲۲|سال=۲۰۱۲|زبان =en}}

* {{یادکرد کتاب| نام خانوادگی=Dickman|نام =Christopher|سال= ۲۰۰۸| ناشر =University Of Chicago Press| کتاب=A Fragile Balance: The Extraordinary Story of Australian Marsupials | پیوند = | زبان =en|شابک =۹۷۸-۰۲۲۶۱۴۶۳۰۰۹۷۸–۰۲۲۶۱۴۶۳۰۰}}

* {{یادکرد ژورنال|نام خانوادگی=Ji|نام=Qiang|نام۲ =Zhe-Xi | نام خانوادگی۲ = Luo|نام خانوادگی۳= Yuan|نام۳=Chong-Xi|نام خانوادگی۴=Wible|نام۴=John R.|نام خانوادگی۵= Zhang|نام۵=Jian-Ping|نام خانوادگی۶=Georgi|نام۶=Justin A. | عنوان=The earliest known eutherian mammal| ژورنال=[[نیچر|Nature]]|دوره = ۴۱۶|شماره = |پیوند=http://www.nature.com/nature/journal/v416/n6883/full/416816a.html|صفحه=۸۱۶-۸۲۲۸۱۶–۸۲۲|سال=۲۰۰۲|doi=10.1038/416816a|زبان =en}}

* {{یادکرد ژورنال|نام خانوادگی=Ruykys|نام=Laura |نام۲ =Bill | نام خانوادگی۲ = Breed|نام خانوادگی۳= Schultz|نام۳=David | نام خانوادگی۴= Taggart|نام۴=David |عنوان=Effects and Treatment of Sarcoptic Mange in Southern Hairy-Nosed Wombats (''Lasiorhinus latifrons'')| ژورنال=Journal of Wildlife Sciences|دوره = ۴۹|شماره = ۲|پیوند=http://www.jwildlifedis.org/content/49/2/312.short|صفحه=۳۱۲-۳۲۰۳۱۲–۳۲۰|سال=۲۰۱۳|doi=10.7589/2012-10-256|زبان =en}}

* {{یادکرد کتاب| نام خانوادگی =Breeden|نام =Stanley| نام خانوادگی۲=Breeden|نام۲ =Kay|سال= ۱۹۷۰| ناشر =Collins| کتاب= Living Marsupials| پیوند = | زبان =en|شابک =0002114224}}