روز جهانی ناپدیدشدگان: تفاوت میان نسخه‌ها

ناپدیدشدن‌های اجباری توسط دولت‌ها، همیشه به‌خاطر جلوگیری از فعالیت‌هایی که فرد مفقود شده در آن درگیر است نیست. هدف همچنین مرعوب کردن خانواده‌ها، همکاران، و اطرافیان شخص است.<ref>موضوع ناپدیدشدگان قهری (اجباری) در رابطه با [[ایران]]، از دهه ۸۰ میلادی مطرح بوده‌است. در [[آمریکای لاتین]] سابقه این امر به خیلی پیشتر بازمی‌گردد و توسط سازمانهای غیردولتی و… در مجامع بین‌المللی برجسته می‌شد. در رابطه با [[ایران]] پیگیری این موضوع، از دهه ۸۰، با تلاش دکتر [[کاظم رجوی]] صورت گرفت.</ref><ref>تاکنون آمار رسمی و دقیقی از ناپدیدشدگان سیاسی در [[ایران]] وجود ندارد. تا کنون نام و پرونده ۵۲۲ نفر که طی ۳۸ سال گذشته در [[جمهوری اسلامی]] [[ایران]] به شکل قهری ناپدید شده‌اند در گروه کاری ناپدیدشدگان [[سازمان ملل]] ثبت شده که حدود ۱۰۰ نفر از این تعداد زن هستند. شمار فوق تنها بخشی از ناپدیدشدگان است. پرونده‌های مزبور به گذشته و دهه هشتاد میلادی برمی گردد.</ref>

زندانی‌کردن افراد تحت شرایط مخفیانه یا نامعلومنامعلوم، نقض جدی مفاهیم حقوق بشر است و در صورتی که در جریان مناقشه مسلحانه صورت گیرد ناقض قوانین بین‌المللی است.