زبان فارسی نو: تفاوت میان نسخه‌ها

بزرگان ادبیات زبان فارسی را مهتر ''پارسی'' نامیده و کهتر ''دری'' و یا ''فارسی''. پیرامون نامیدن ''دری'' باید گفت که پیش از صفت پارسی نظم و نثر دری گفته شده است بدین معنی که دری یک شویه ادبی نظمی و شعری و نثری بوده باشد مسعود سد سلمان، خاقانی، نظامی، حافظ و اقبال لاهوری از ''نظم'' و یا ''نثر دری'' و طرز گفتاردری یاد کرده و نه از زبا ن دری.

شاعران قرن بیست که پس از سال ۱۹۶۵, یعنی پس از حذف واژه فارسی و جای نشینی صفت اش دری در قانون اساسی دولت پشتون نامنهاد افغانستان (عرب: ''افغان'' و هند: ''پتان'' و یا ''روهیله'') به دری گفته در این آمار مدنظر گرفته نشده است، زیرا امکان دارد گفتن دری از دل و جان، خود مختارانه و آزادانه نبوده باشد بلکه جبر و تحمیل دولت پشتون که صفت شان افغان است باعث ناپاکی نتایج آمارگیری نشود. تا که به گفته عام جزء به کل در نیاید و یا ''صفت'' «در باری» به اسم تبدیل نگردد. قرار منابع ایرانشناسان انکلیسی وآلمانی ([[توماس هاید]] چاپ ۱۷۰۰ میلادی، لندن، [[جوزف فون هامر]]: گذشته هنر زیبای سخنوری ادبی ایران باگلچین از ۲۰۰ شاعران فارسی چاپ ۱۸۱۸وین) , برگردان کنندگان اشعار پارسی به زبان لاتین وآلمانی بهرام پنجم یا وهرام پنجم یا بهرام گور از ۴۲۱ تا سال ۴۳۸ میلادی شاههنشاه ایرانشهر دودمان ساسانی بود که از شهر گور (امروز فیروزآباد) فرمان داد که در ۲۱ کشور شاهی زبان ''دری'' و یا حولیی و یا در باری و درگاهی، دیوانی و دفتری نگاریده شود.