جدایی دین از دولت: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خنثی‌سازی ویرایش 21096925 توسط Rezaeir28 (بحث)
خط ۳:
'''جدایی دین از سیاست''' نوعی نگرش [[سیاسی]] و مدنی است. بر طبق این نگرش، دین و سیاست بایستی جدای از یکدیگر بوده و در امور یکدیگر دخالت نورزند.<ref>[http://www.historycentral.com/Civics/S.html HistoryCentral.com - Your Source for Everything History -> American History> US Civic Terms<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref> این مفهوم با [[سکولاریسم]] تفاوت‌هایی دارد.
 
در توجیه و یا رد این نظریه تا کنون بسیار کتاب‌ها و مقالات نوشته شده است. برخی آن را موجب شیوع یافتن درگیری و خصومت میان مذهب و قانون دانسته‌اند، و یا اینکه از نتایج هراس‌انگیز و احتمالی آن، دخالت کردن نیروهای انتظامی در امور جامعه به نام مذهب را یاد کرده‌اند.<ref>[http://caselaw.lp.findlaw.com/scripts/getcase.pl?navby=CASE&court=US&vol=343&page=306 FindLaw | Cases and Codes<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref> البته باتوجه به تعریف [[مردم سالاری دینی]] که دین ومذهب واسطه ای جهت حفظ وارتقاء ارزشهای اخلاقی می‌باشند ونه به عنوان حکومت مطلق برسرنوشت جامعه، جدایی دین از سیاست برخلاف استدلال عقلی می‌باشند.
 
== پیشینه ==
خط ۴۸:
 
حائری یزدی در کتاب خود '''[[حکمت و حکومت]]''' بخوبی این نظر را بیان کرده است:
{{نقل قول| خلاصه کلام این است که نه از مفهوم نبوت و نه از مفهوم امامت، هیچ ایما و اشاره‌ای به تشکیل یک نظام سیاسی که مسئولیت اجرای تکالیف را بر عهده بگیرد استنباط نمی‌شود، تنها این خود مردم و مکلفین‌اند که باید همانگونه که در تدبیر بهزیستی خود و خانوادهٔ خویش می‌کوشند به همان نحو، فرد اکمل و اصلح جامعه خود را که احیاناً پیامبر و یا امام است شناسائی کرده و برای زمامداری سیاسی کشور خود انتخاب نمایند … آئین کشور داری نه جزوی از نبوت است و نه در ماهیت امامت که همه دانائی است، مدخلیت دارد.<ref>حائری یزدی، مهدی. ''حکمت و حکومت'' مجله حکومت اسلامی شماره ۱ ص ۹۹.</ref>}}
همچنین [[مهدی بازرگان]] می‌نویسد:{{نقل قول| گرچه در احادیث و کلمات پیامبران توصیه‌هائی در زمینه‌های مختلف زندگی وجود دارد، خطبه‌های [[نهج البلاغه]] و نامه‌های حضرت امیر، ضمن آنکه شامل خداشناسی، دین‌شناسی و تعلیم و تربیت است نسبت به اخلاق و تربیت اجتماعی و مسائل حکومتی و اداره حکومت عنایت وافر دارد، اما آنان افزون بر وظایف رسالت و امامت، معلم و مصلح و موظف به خدمت و اعمال صالح بودند … تعلیماتی که از این نظرها داده‌اند در عین ارزنده و ممتاز بودن، جز دین و [[شریعت]] حساب نمی‌شود و مشمول «ان هو الا وحی یوحی» نمی‌گردد.<ref>مجله کیان شماره ۲۸ صفحهٔ ۵۵</ref>}}