روزه در اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

روزه در چندین آیه از قرآن ذکر شده است. دستور روزه گرفتن در ماه رمضان و بسیاری از احکام مربوط به آن در [[سوره بقره]] آیات ۱۸۳–۱۸۵ و آیه ۱۸۷ آمده است. به علاوه، آیات دیگری نیز هستند که روزه گرفتن را به عنوان کفّاره برخی گناهان (سوره نسا آیه ۹۲، [[سوره مائده]] آیات ۸۹ و ۹۵ و [[سوره مجادله]] آیه ۴) و یا جایگزین بعضی از آداب مراسم حج (سوره بقره آیه ۱۹۶) بیان می‌کنند. این آیات به همراه احادیث (به عنوان مثال بخاری و یا حرّ عاملی) شاکله قواعد فقهی روزه را تشکیل می‌دهند. کلمات «صائمون» و «صائمات» (روزه‌داران مرد و روزه‌داران زن) در قرآن در [[سوره احزاب]] آیه ۳۵ به عنوان دو گروه از انسان‌ها که در زمره گروه‌های مورد بخشش و بخشایش خداوند هستند آمده‌اند. در [[سوره مریم]] آیه ۲۶، مریم با خود عهد سکوتی بست که قرآن از آن به روزه یاد می‌کند. به گفته برگ در [[دانشنامه اسلام]] این آیه یادآور رسم رعایت سکوت در نزد مسیحیان به هنگام روزه است.<ref>[http://www.iranicaonline.org/articles/fasting Fasting: Encyclopedia Iranica]</ref><ref>مقالهٔ [[دانشنامهٔ اسلام]] به اشتباه به چند آیه قبل و بعدتر اشاره کرده‌است: Kur'an II, 192; IV, 94; V, 91, 96; LVIII, 5.</ref><ref>{{پک|Berg|۱۹۹۷|ک=EI|ف=Ṣawm|ص=۹۴|زبان=en}}</ref> آیهٔ ۱۸۳ بقره که امر به روزه می‌کند ظاهراً در [[رمضان]] سال [[۲ (قمری)|دوم]] پس از هجرت فرو فرستاده‌شده است.<ref>دانشنامه جهان اسلام، «بقره»</ref> در پی نزول این آیات و وجوب روزه گرفتن، وجوب ''روزهٔ عاشورا'' از میان رفت.<ref>Concise Encyclopedia of Islam By Cyril Glassé, p. 152</ref>

* افراد مسن و یا بیمارانی که امید به بهبودی برایشان نیست، در صورت عدم توانائی می‌توانند از روزه گرفتن خودداری کنند بدون آنکه مجبور به به جای آوردن قضای آن باشند. این افراد باید به ازای هر روزی که روزه نگرفتند یک مٔد طعام ببخشند.