معاون رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Yamaha5Bot (بحث | مشارکت‌ها) تمیزکاری با ویرایشگر خودکار فارسی |
|||
خط ۳۱:
== وظایف معاون رئیس جمهور ==
[[پرونده:Bush reagan.jpg|بندانگشتی|250px|[[جرج هربرت واکر بوش]] در مقام معاون رئیس جمهور دولت [[رونالد ریگان]] در ۱۹۸۴]]
معاون رئیس جمهور علی‌رغم عنوان مهم وی، در قانون اساسی و نظام سیاسی این کشور از نقش عمده‌ای برخوردار نیست. مقام وی بیشتر تشریفاتی است و در حقیقت منتظر می‌ماند، تا در صورت بروز مشکل برای [[رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا]]، جانشین وی شود. به همین دلیل اکثر معاونین روسای جمهور ایالات متحده تأثیر عمده‌ای بر تاریخ این کشور برجای نگذاشته‌اند. به استثناء آن دسته از روسای جمهور که جانشین روسای خود شدند
تنها مقام رسمی معاون رئیس جمهور بر مبنای قانون اساسی، ریاست وی بر [[مجلس سنای ایالات متحده آمریکا]] است. معاون رئیس جمهور رئیس سنا شناخته می‌شود و اداره جلسات رسمی را بر عهده می‌گیرد. اما همین مقام نیز صرفاً تشریفاتی است. رئیس سنا نمی‌تواند در رای‌گیری‌های این مجلس شرکت کند، مگر آنکه آرا بطور مساوی میان نمایندگان تقسیم شود و امکان تصویب لوایح وجود نداشته باشد. در چنین صورتی، رای رئیس سنا سرنوشت ساز خواهد بود و وی می‌تواند با رای خود یک لایحه قانونی را به تصویب برساند. معاون رئیس جمهور نیز به صورت مرتب در جلسات سنا شرکت نمی‌کند و Present Pro tempo که ارشدترین مقام حزب حاکم در سنا می‌باشد، ریاست جلسات را در غیاب معاون رئیس جمهور بر عهده می‌گیرد.
خط ۳۸:
در جریان [[انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا]]، معرفی نامزد معاون رئیس جمهور موجب توازن میان جناح‌های مختلف سیاسی شده و به افزایش مشارکت عمومی در انتخابات کمک می‌کند. به عنوان مثال، اگر حزبی در یک انتخابات ریاست جمهوری یک نامزد جوان و لیبرال مسلک را از منطقه شمال شرقی کشور برای ریاست جمهوری معرفی کند، سعی می‌شود نامزد معاونت ریاست جمهوری از غرب و با گرایش‌های محافظه کارانه و با سن بالا انتخاب شود تا در نهایت میان تمایلات متعدد داخل حزب نوعی توازن برقرار گردد. رای‌دهندگان نیز با در نظر گرفتن مجموع امتیازات نامزد ریاست جمهوری و نامزد معاونت ریاست جمهوری در انتخابات شرکت می‌کنند.
پس از پایان انتخابات، موضوع معاونت ریاست جمهوری به فراموشی سپرده می‌شود. درحقیقت تا سال ۱۹۶۷ قانون اساسی درخصوص معرفی و انتخاب معاون رئیس جمهور در صورت خالی ماندن این سمت مسکوت بود. تا پیش از آن تاریخ، در ۱۶ مورد به مدت مجموعاً ۳۷ سال، کشور فاقد معاون رئیس جمهور بود. با جانشین شدن یک معاون رئیس جمهور به جای رئیس جمهور فوت شده
تنها پس از ترور [[جان اف کندی]] و انتخاب لیندون جانسون به جای وی، نیاز به انتخاب معاون رئیس جمهور جدید احساس شد. جانسون که خود جانشین کندی شده بود دچار حمله قلبی شد و اگر دراثر این بیماری فوت می‌کرد، ایالات متحده فاقد رئیس جمهور می‌شد. اگر چه بر اساس «قانون جانشینی رئیس جمهور» مورخ ۱۹۴۷ در صورت بروز چنین مشکلی، ابتدا رئیس مجلس نمایندگان و در مرحله بعدی President Pro tempone به عنوان کفیل رئیس جمهور انتخاب می‌شود، اما از آنجا که درزمان حمله قلبی جانسون، هردوی این افراد سنی بالای ۷۰ سال را داشتند، نگرانی از فقدان معاون رئیس جمهور بیش از هر زمان دیگری احساس شد.
خط ۴۶:
از میان ۴۷ معاون رئیس جمهور که از زمان [[جرج واشنگتن]] تاکنون ریاست سنا را در دست داشته‌اند، تنها [[جان آدامز]] نخستین معاون رئیس جمهور ایالات متحده بیش از دیگران در فرایند رای‌گیری در سنا شرکت کرده‌است. وی در طول ۸ سال ریاست بر سنا، ۲۹ بار از حق قانونی خود برای شرکت در رای‌گیری‌های سنا استفاده کرد، در حالی که دیگر معاونین روسای جمهور حتی نتوانسته‌اند در ۲۰۰ سال گذشته به رکورد وی نزدیک شوند.
درطول بیش از ۲۰۰ سال گذشته، ۱۴ تن از ۴۶ معاون رئیس جمهور توانستند بر صندلی ریاست جمهوری تکیه زنند. این افراد عبارت‌اند از: [[جان آدامز]]، [[توماس جفرسون]]، [[مارتین ون بورن]]، [[جان تایلر]]، [[میلارد فیلمور]]، [[اندرو جانسون]]، [[چستر آلن آرتور]]، [[تئودور روزولت]]، [[وارن گامالیل هاردینگ]]، [[هری ترومن]]، [[ریچارد نیکسون]]، [[لیندون بنیز جانسون]]، [[جرالد رودولف فورد]] و [[جرج هربرت واکر بوش|جورج هربرت واکربوش]]. از این تعداد نیز تنها تایلر، فیلمور، آندره جانسون و هری ترومن و فورد بدون کسب آرای مردمی و صرفاً در اثر در گذشت
== جستارهای وابسته ==
| |||