آماردیان: تفاوت میان نسخه‌ها

مرزهای چهارگونه سرزمین مردها بدین‌گونه بود، از مشرق به مرز [[هیرکانه]]<ref>ورگانا، هیرگانا، [[گرگان]]</ref> و قسمتی به [[پارت]]، [[خراسان]]، از شمال به دریاچه[[کاسپین]]<ref>دراکسپین، کاسو، کازاک (قزّاق)</ref> و از مغرب تا آن دست [[لنکران]]<ref>یا [[قفقاز]]</ref> و از جنوب شرقی به کومیسین<ref>قومس، [[دامغان]]</ref> و از جنوب [[ری]]<ref>رکا، رک، رغه</ref> و جنوب غربی به کسپین<ref>[[قزوین|Qazvin]]</ref> و سرزمین [[مدی]] مرز مشترک داشت. «وی در جای دیگر می‌نویسد: در حدود چهار هراز سال پیش از میلاد انبوهی از مردم [[هندواروپایی]] در مسیر مهاجرت خود به سمت [[هندوکش]] و دسته‌ای به سوی [[فلات ایران]] سرازیر و چون از خاک [[گرگان]]<ref>ورکانا</ref> گذشتند و به سرزمین [[مَردها]] رسیدند، منطقه را سبز و خرم یافته، رحل اقامت افکندند؛ آنان میزبانان را دوا، بربر و تور نامیدند». در این مختصر مجال نقد و بررسی موارد مذکور نیست. عقب‌مانده بودن تپورها و آماردها نسبت به آریایی‌های مهاجر و یا القاب دوا، تور و بربر، هم از نظر زبانشناسی و هم از نظر تاریخی جای تامل و نقد دارد.