خودتنهاانگاری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نفس گرایی''' {{انگلیسی|Solipsism}} (از [[زبان لاتین|لاتین]]: solus=تنها و ipse=خود)٬ یا عینیت منحصربه‌فرد٬ [[فلسفه]] ایست مبنی بر اینکه «ذهن من تنها چیزی است که هر کسی کاملاً" به وجود آن اعتقاد دارد». منطق نفس‌گرایی یک [[معرفت‌شناسی]] و یا دیدگاه [[متافیزیک]] ای دارد که تصریح می‌کند هرچیزی اعم از دانش، فراتر از ذهنیت بشر به هیچ عنوان قابل توجیه و ضمانت نیست. و بر این اساس جهان‌های بیرونی و دیگر اذهان فهمیده نمی‌شوند و یا اصلاً" خلق ناشده قلمداد می‌گردند. در [[تاریخ فلسفه]]، نفس گرایی نظریه‌ای همیشه مشکوک و پر ابهام بوده است.

نفس گرایی ماوراءالطبیعه نوعی [[آرمانگرایی]] به این مضمون که «خود فردی» بیان شده در فلسفه نفس گرایی تمام واقعیتی است که می‌تواند وجود داشته باشد و دیگر جهان‌ها و یا دیگر افراد نمایندگانی اند از این «خود» که هیچ استقلالی برای موجودیت یافتن، پیدا نمی‌کند .<ref>Wood, Ledger (1962), "Solipsism", p. 295 in Runes (ed.), Dictionary of Philosophy, Littlefield, Adams, and Company, Totowa, NJ.</ref>

شناخت‌شناسی و یا معرفت‌شناسی نفس گرایی نمایی آرمانگرایانه است که تنها به ذهنیت فیلسوفان برای شناخت محیط‌های بیرونی اتکا می‌کند. فهمایش موجودیت دنیاهای بیرونی براساس یک سؤال بی جواب و یا یک فرضیه غیر لازم طبقه‌بندی می‌شود.

[[روش شناسی]] نفس گرایی، نظریه‌ای معرفت شناختی است که اشاره می‌کند «خود فردی» و اظهاراتش نقطه شروع فلسفه بافی درباره نفس گرایی بوده است (Wood صفحه ۲۹۵). روش‌شناسی نفس گرایی در برگیرنده و یا تایید کننده صحت و سقم نظریه نفس گرایی نیست بلکه به دلایل غیرقابل انکار درباره آگاهی بشری می‌پردازد.

فلسفه نفس گرایی گاهی به عنوان یک فلسفه شکست خورده و یا بیش از حد تخیلی مطرح می‌شود (مانند کسانی همچون [[ریچارد پاپکین]]) و سپس این فلسفه به عنوان یک زمینه مرتبط با شرایط روانشناسی آسیب‌شناسی شناخته می‌شود. ولی در عین حال پیروان این فلسفه معتقدند که نفس گرایی نه شکست خورده، تخیلی و نه مربوط به پاتولوژی و آسیب‌شناسی است.