ماره: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Fatranslator (بحث | مشارکت‌ها)
خط ۲:
در دین بودا، مارَه [[دیو|دیوی]] است که به هنگام رسیدن [[گوتاما بودا]] به مرحلهٔ "بیداری" و "[[فلسفه اشراق]]" کوشید تا بودا را بفریبد.
 
'''ماره''' به شکل زنی زیبا ظاهر شد که در برخی متون بودایی او را در شکل دختر بودا ذکر کرده‌اند.
 
در [[کیهان‌شناسی]] بودایی، ماره نماد بی‌مهارتی و "مرگ" زیست روحانی است. ماره اغواگر است و اندیشهٔ انسان‌ها را از روحانی بودن جدا می‌کند. وی این کار را از طریق فریبنده نشان دادن جهان خاکی و مثبت نمایاندن منفی‌ها انجام می‌دهد.
 
داستان‌های بسیاری نقل شده‌است درباره ترفندهای مارَه در جهت ایجاد خلل در روح [[ریاضت|ریاضت‌جوی]] گئوتَمَه از لحظه ترک خانه و آغاز راه و یا هنگامی که، زیر درخت بیداری، بی‌حرکت و مصمّم و پایدار و ثابت نشسته بود و توجهی به رگبار سنگ و تیرِ مارَه و یارانش، که به محض نزدیک شدن به او به گُل بدل می‌شد، نداشت (این حمله با «لمس کردن زمین» از جانب گئوتَمَه پاسخ گفته شد یعنی بودای آینده، با لمس کردن زمین به انگشتش، آن را احضار کرده و برای برتری خویش به شهادت گرفت) و یا زمانی که بودا بر همه موانع دنیوی غلبه یافت و مارَه، برای جلوگیری از اشاعه دین وی، تلاش می‌کرد که وی را وا دارد که هر چه زودتر به نیروانه نایل شود.<ref name="زرشناس">زرشناس، زهره، واژه اهریمن در ادبیات سغدی بودایی (۱۰ صفحه - از ۴۲ تا ۵۱). در: نامه فرهنگستان» زمستان ۱۳۷۹ - شماره ۱۶.</ref>
 
واژه سانسکریت ماره در بن و ریشه خود با واژه‌های مردن و مرگ فارسی هم‌ریشه است.
خط ۱۳:
ماره فریبکار و مرگ‌آفرین خدایی است که، در افسانه و [[کیهان‌شناسی بودایی]]، سرور بومِ احساس, آرزو و دشمن اصلی بودا و پیروان وی است. لقب اصلی ماره بدکار، اغواگر و دشمن، در ادبیات بودایی، «شیـطان» است. او را ناموچی به معنای «نبخشیدنی، رها و رستگارنشدنی» نیز نامیده‌اند. مَرکبِ وی فیلی است و او اسیرانش را در دام اندیشه‌ها و لذات مادی و این‌جهانی گرفتار و به تحمل رنج و مرگ‌های مکرّر دچار می‌سازد.<ref name="زرشناس"/>
 
در کتاب‌های مقدس بودایی، مارَه خدای مرگ و نیز خدای زندگی یعنی خدای [[باززایی]] است. وی همان «ریژ و کام» (شهوت و خواست) است چرا که «آرزو و خواست» دلیل وجودی زایش و مرگ است و، از آن‌جا که بودا رهاننده آدمیان از تولد و مرگ دوباره است، ماره شیطان‌صفت دشمن خصوصی بودا و آیین اوست و به وسوسه و اغوای بودا و پیروان وی می‌پردازد و همواره می‌کوشد تا سدّی بر سر راه بوداسف‌ها، بودا و یا پیروانش ایجاد کند.<ref name="زرشناس"/>
 
در بوداگرایی سنتی چهار ماره تعریف می‌شود<ref>Saddhatissa, H. (translator) (1998). The Sutta-Nipāta. London: RoutledgeCurzon Press. ISBN 0-7007-0181-8.</ref>:
خط ۲۱:
*ماره به عنوان پسر خدا (دواپوتره ماره)
 
در فلسفه مدَرْسی، سه مارَه: و در متون پالی، سه، چهار و یا شش مارَه قابل تشخیص است. اما، در نظریه‌های متأخر بودایی، میلیون‌ها مارَه به رهبریِ سَرـ مارَه وجود دارد.
ماره صاحب سه دختر به نام‌های ترسنا «عطش و تشنگی حیات»، رتی «آرزو و خواست» و رگه «لذت و شادی» است.<ref name="زرشناس"/>