اردوگاه مرگ: تفاوت میان نسخه‌ها

هنریش هیملر در سال ۱۹۴۱ از حومه مینسک دیدار کرد تا شاهد یک تیرباران جمعی باشد. افسر فرمانده به او گفته بود که ثابت شده است کسانی که این عمل را انجام می دهند، دچار آسیب روان شناسی می شوند. پس هیملر به دنبال روشی دیگر برای کشتار بود. بعد از جنگ، طبق خاطرات فرمانده آشویتس، [[رودلف هوس|رودولف هوس]]، مشخص شد که بسیاری از افراد مسئول کشتار هم دیگر ازلحاظ روان شناسی قادر نبودند خونریزی را تحمل کنند و یا دیوانه شدند و یا خودشان را کشتند. <ref> Hoss [sic], Rudolf (2005). "I, the Commandant of Auschwitz," in Lewis, Jon E. (ed.), True War Stories, p. 321. Carroll & Graf Publishers. {{ISBN|978-0-7867-1533-6|en}}.

نازی ها ابتدا از سیلندرهای کربن مونوکسید برای کشتن ۷۰هزار نفر در المان استفاده کردند. این برنامه به نام "مرگ آسان"، برای مخفی کردن کشتار جمعی بود. علی‌رغم تاثیرات مهلک کربن مونوکسید، این روش در شرق، به دلیل هزینه ترابری کربن مونوکسید در سیلندرها، مناسب نبود. <ref> "Auschwitz: The Nazis and the Final Solution" Yesterday television channel, 18:00, 18 November 2013

هر اردوگاه مرگ روش متفاوتی داشت. اما همه برای کشتاری سریع و کارآمد طراحی شده بودند. وقتی هوس در اواخر آگوست ۱۹۴۱ در سفری رسمی بود، معاونش، [[کارل فریچ]]، ایده ای را امتحان کرد. در آشویتس لباس هایی آغشته به شپش در اسید پروسیک بلور ساز قرار داده شدند. بلورها توسط شرکت شیمیایی آی جی فاربن با نام تجاری زیکلون-بی ساخته میشدند. بلورهای این ماده هنگامی که ازاد می شدند، گازی مهلک و سمی تولید می کردند. فریچ تاثیرات زیکلون-بی را روی اسرای شوروی امتحان کرد. انها در سلول هایی در زیرزمین یک انبار برای این ازمایش محبوس بودند. هنگامی که هوس بازگشت تحت تاثیر این کار قرار گرفت و قرار شد از این روش برای کشتار در مایدانک هم استفاده شود. علاوه بر استفاده از گاز، به کشتن اسرا با تیرباران، [[گرسنگی مهلک]]، [[شکنجه دولتی|شکنجه]] و ... نیز ادامه دادند.<ref> Borkin, Joseph (1978). The Crime and Punishment of IG Farben. New York: Free Press. {{ISBN|978-0-02-904630-2|en}}.