۲۳ سال: تفاوت میان نسخه‌ها

<blockquote>آنچه که برای دشتی حیاتی است این بوده که در این کتاب پیامبر را به عنوان یکی از چندین مردان بزرگ در تاریخ تقلیل دهد. در میان شخصیت‌های [[قرن بیستم]]، او پیامبر را قابل مقایسه با [[لنین]] می‌داند، با این تفاوت که به گفته او لنین ترشرو تر بود (صفحه ۸ کتاب). او می‌نویسد تبلیغ اسلام «پاسخی به شرایط اجتماعی مکّه است» (صفحه ۱۹۵). در بیان خود، دشتی [[داستان زندگی]] پیامبر و اصحابش را به رابطه خشونت و طمع، و یا ناآرامی و سردرگمی تقلیل داده است. روایتی که دشتی بیان می‌کند، تا حد زیادی یادآور روایت [[شرق شناسان]] چند نسل پیش و مربوط به زمانی است که هنوز درجه‌ای از آگاهی و و تمدن شایع نشده بود. با این حال، علاوه بر اتهام معروف تغییر رویه پیامبر پس از [[هجرت به مدینه]]، دشتی عنصر مشخص خود را نیز می‌افزاید: توهین نژادی بی شرمانه نسبت به اعراب که در این کتاب دائماً به صورت موجوداتی وحشی و کودن تصویر شده‌اند؛ چه پیش از اسلام و چه پس از آن. (به خصوص نگاه کنید به ص ۱۹۵)

دشتی می‌نویسد «برای یک ایرانی که از در و دیوارش معجزه می‌بارد و هر امامزاده‌ای، حتی مجهول النسب، پیوسته معجزه می‌کند، از مرور قرآن به شگفتی می‌افتد که اثری از معجزه در آن نیست. شاید بیش از بیست موضع در قرآن دیده می‌شود که منکران از حضرت محمد معجزه خواستند و او یا سکوت کرده و یا سر باز زده و بدین اکتفاء کرده است که بگوید من بشری هستم چون شما و خویشتن را فقط مأمور ابلاغ دانسته و فرمودهاست من مبشّر و مُنذِرم»<ref>بیست و سه سال ص ۷۶</ref>

در مقابل منتقدین بر خلاف تصور دشتی معتقدند خواست خدا بر ایمان و یا کفر بندگان تعلق نمی‌گیرد. زیرا در آن صورت ایمان و کفر بندگان از حوزه اختیار بندگان خارج خواهد بود و در نتیجه نه ایمان آنها مایه کمال می‌شود و نه کفر آنها مایه نقص می‌گردد. از این جهت قرآن تعلق یک چنین اراده‌ای را نسبت به ایمان و یا کفر بندگان نفی می‌کند.<ref>راز بزرگ رسالت ص ۵۲۳</ref>