انسان معلق: تفاوت میان نسخه‌ها

ابن سینا در برهان انسان معلّق به این نکته اشاره می‌کند که هر انسانی در [[بیداری]]، [[خواب]]، [[بیهوشی]] و حتی [[مستی]]، قادر به شناسایی خود می‌باشد. حال اگر تصور کنیم که شخصی در یک هوای طلق (آرام) بتواند بصورت معلق در [[فضا]] قرار بگیرد و نتواند بدنش را [[حس]] کند و یا [[لمس]] نماید آیا بازهم قادر به [[درک]] خود به عنوان یک انسان مستقل می‌باشد؟ آیا این انسان معلق از [[خود]] و [[من]] خویشتن خویش را می‌شناسد. ابن سینا در این مورد می‌نویسد اگر تصور شود که چشمان نوزاد کاملاً سالمی را بپوشانند، و سپس او را به هوا برده و در طوری در [[خلأ]] معلق نمایند که دست و پای وی با همدیگر تماس نداشته باشد در این حالت درک پیکره خودش نیز سخت است واثبات وجود اجزایش دشوار می‌باشد حتی نمی‌تواند تصوری از پیکر خود داشته باشد. این انسان معلق باز هم قادر به تشخیص خویش است و هرگز در مورد وجود خودش دچار شک و تردید نمی‌شود، وجودی که این انسان معلق احساس می‌کند، [[مجرد]] از [[عمق]]، [[طول]]، [[عرض]] و [[مکان]] است. یعنی [[تصور]] این انسان معلق از خودش، از طریق [[حواس]] و پیکرش نیست؛ و از طریق دیگری است که مغایرت کامل با پیکر مادی او دارد که همان روح یا نفس انسانی او است.<ref>ابن سینا، رساله نفس، با مقدمه و حواشی و تصحیح دکتر موسی عمید، نشر دانشگاه بوعلی سینا، همدان، سال۱۳۸۸ ه ش، چاپ دوم، ص ۱.</ref><ref>بنی جمالی، شکوه السادات، واحدی، حسن، علم‌االنفس از دیدگاه دانشمندان اسلامی و تطبیق آن با روانشناسان جدید، مرکز انتشارات دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، سال ۱۳۶۳ش، چاپ دوم، ص ۹–۷۸.</ref><ref>http://avecinnianphilosophy.isuw.ac.ir</ref><ref>http://www.pajoohe.com</ref>