'''نظریه مرد بزرگ''' نظریه‌ای است که در قرن ۱۹ مطرح شد و بر اساس آن [[تاریخ]] با توجه به اثر ''مردان بزرگ'' یا ''[[پهلوان|پهلوانان]]ان'' توضیح داده می‌شود که افرادی هستند که تأثیر گذاری بالای تاریخی دارند که دلایل مختلفی می‌تواند داشته باشد. مانند: [[فرهمندی|فره]] (جذابیت و نفوذ و قدرت کلام و پیشگامی که برخی از مردم به ویژه رهبران از آن برخوردارند) شخصی، [[هوش]]، [[خرد]] یا توانایی‌های سیاسی. این نظریه در سال‌های ۱۸۴۰ توسط [[نویسنده]] [[اسکاتلند|اسکاتلندی]]ی [[توماس کارلایل]] مطرح و متداول گردید. وی در سال ۱۸۶۰ [[هربرت اسپنسر]] آن را تثبیت کرد که تا کنون باقیست. او گفت که این افراد حاصل اجتماع خود هسند و تأثیرگذاری آن‌ها مدیون شرایط ایجاد شده قبل از آنهاست. در بررسی‌های اخیر نفرات اول تا سوم تأثیر گذارترین افراد، اول [[محمد|محمد بن عبدالله]]، دوم [[آیزاک نیوتن]] و سوم [[عیسی|عیسی مسیح]] شناخته شده‌اند.<ref name="Cannero">[[Robert L. Carneiro]] "[http://mises.org/journals/jls/5_2/5_2_2.pdf Herbert Spencer as an Anthropologist]" ''[[Journal of Libertarian Studies]]'', vol. 5, 1981, pp.171-2</ref><ref>Robert Rives La Monte ''Socialism: Positive and Negative'', Chicago: [[Charles H. Kerr Publishing Company]], 1912, p. 18</ref><ref name="Hook">[[Sidney Hook]] (1950) ''The Hero in Hislory'', New York: [[کتاب‌های پرومتئوس]]، p. 67</ref>
