نخجوان: تفاوت میان نسخه‌ها

[[اولیاء چلبی]] دربارهٔ نخجوان می‌گوید: رعایا و مردم آن به زبان دهقانی گفت‌وگو می‌کنند، اما عارفان و شاعران و ندیمان ظریفشان با ظرافت و نزاکت به زبان پهلوی و مغولی که زبانهای قدیمی است سخن می‌گویند. شهرنشینان‌شان نیز به زبان‌های دهقانی، دری، فارسی، غازی (تازی ؟) و [[پهلوی]] گفت‌وگو می‌کنند… ترکمانانی که در نواحی مختلف آن ساکنند لهجه‌های مختلف مغولی دارند.<ref>اولیاء چلبی، سیاحتنامه. به کوشش احمد جودت و نجیب عاصم، ج ۲، استانبول، مطبعهٔ اقدام. ص ۲۳۹–۲۳۸. ذکر شده در: صادقی، علی‌اشرف: مجله زبانشناسی، سال هجدهم، شمارهٔ اول (پیاپی ۳۵)، بهار و تابستان ۱۳۸۲، ص ۱–۱۲.</ref>