سیراف: تفاوت میان نسخه‌ها

سیراف یکی از قدیمیترین بنادر ایران است که زمانی دارای رونق فراوانی بوده‌است. شهر باستانی «سیراف» دارای معماری خاصی می‌باشد که بسیار شبیه به روستای [[ماسوله]] در شمال کشور می‌باشد{{مدرک|نیازمند ذکر منبع}}، بندری که در آن زمان بیش از سیصدهزار نفر جمعیت داشته و به دلیل آزادمنشی دینی در این بندر بین‌المللی پیروان مذاهب گوناگونی همچون: زرتشتیان، مسیحیان، مانویان، یهودیان، بوداییان و اقوامی همچون: رومیان، یونانیان و چینی‌ها در این بندر زندگی می‌کرده‌اند.<ref name="ReferenceA">{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی= |عنوان=تمدن سیراف، پمپئی ایران اسیر دیوارکشی | ناشر =VOA |تاریخ = ۱۳۹۱/۵/۳۱|تاریخ بازبینی= ۱۳۹۱/۵/۳۱}}</ref> گورستان‌های بازمانده از پیروان دین‌های گوناگون در این شهر باستان نشانگر این [[آزادی دینی]] این بندر ایرانی ست.<ref name="ReferenceA" />

سیراف پررونق‌ترین بندرکشور بود که روابط تجاری زیادی با روم و یونان در اروپا و ماداگاسکار در آفریقا تا کانتون چین در آسیا<ref name="ReferenceA" /> در دوره‌های ساسانی و اسلامی داشت. سفال‌های بازمانده با نقش‌های گوناگون، پارچه‌ها و زیورآلات، معماری‌های گچی و اتاق‌های آذین شده به آثار هنری و ساختمان‌های دو سه طبقه بخشی از میراث بجامانده از آن تمدن است. اما [[زمین لرزه]] مرگبار هفت روزه سال سیصد و شصت و هفت [[هجری قمری]] مدفون شدن کامل این بندر را در پی داشت. از این روست که سیراف [[پمپئی]] ایران نامیده شده‌است.

سیراف زمانی از بندرهای اصلی ایران و [[خاورمیانه]] و محل پهلوگیری [[کشتی (شناور)|کشتی‌های]] بزرگ بود. بازرگانان سیرافی به دوردست‌های [[آسیا]] و [[آفریقا]] سفر دریایی می‌کردند. آنچه از '''سیراف''' بازمانده، حفره‌های سنگی کنده شده بر شیب [[تپه|تبه‌های]] سنگی است که گویا بعد از [[اسلام]] به‌عنوان قبر نیز استفاده شده‌اند. همین‌طور سنگچین‌ها، چاه‌ها، سنگ‌فرش‌ها و [[غار|غارهایی]]هایی شبیه آتشگاه در دل کوه‌ها بجا مانده‌است.

[[پرونده:Siraf Panorama1.jpg|thumbبندانگشتی|سراسرنمای منطقهٔ باستانی سیراف]]

{{انبارویکی‌انبار-رده|Siraf}}