'''نافرمانی مدنی''' روشی برای [[اعتراض]] به [[سیاست]]های [[حکومت]]ها می‌باشد که به صورت [[خشونت‌پرهیز]] باشد.
این روش درجنبشیدر جنبشی به رهبری [[ماهاتما گاندی]] برای استقلال [[هند]] از [[امپراتوری]] [[بریتانیا]] استفاده شد. همچنین این شیوه در جنبش ضد [[نژادپرستی]] در [[آفریقای جنوبی]]، جنبش [[حقوق مدنی]] [[آمریکا]] و جنبش‌های [[صلح طلب]] مورد استفاده قرار گرفته‌است. دراین روش با بی‌اعتنایی به قوانین حکومتی، سعی در تضعیف قابلیت اجرای [[قانون]] که یکی از مهم‌ترین پایه‌های قدرت هر حکومتی است می‌شود.<ref>{{citation|title=Violent Civil Disobedience and Willingness to Accept Punishment|volume=8|issue=2|date=June 2007|publisher=Essays in Philosophy|url=http://www.humboldt.edu/~essays/mararo.html}}</ref><ref>{{citation|title=The justifiability of violent civil disobedience|author=J Morreall|publisher=Canadian Journal of Philosophy|pages=35–47|year=1976|issue=1|volume=6|journal=Canadian Journal of Philosophy}}</ref>
== روش‌ها ==
خط ۷:
# یک فرد عضو مقاومت هرگز عصبانی نمی‌شود.
# او از عصبانیت مخالفش رنج می‌برد.
# اگر یکی ازمخالفاناز مخالفان یکی از اعضا را [[ترور]] کند، او انتقام نمی‌گیرد ولی هرگز به خاطر ترس از مجازات توسط دشمنش تسلیم خواسته‌های دشمنش نمی‌شود.
# اگر مأمورین حکومتی بخواهند فردی از گروه مقاومت را دستگیر کنند او خودرا داوطلبانه تسلیم می‌کند.
# اگر یک عضو مقاومت امانتدار اموال کسی است که حکومت قصد ضبط آن را دارد باید تا پای جان برای حفظ آن مال تلاش کند.
