تصویربرداری پخش وزنی: تفاوت میان نسخه‌ها

در این روش، [[ردیف ضربانی]] طوری طراحی شده است که نسبت به حرکات [[ضریب پخش ظاهری]] حساسیت نشان داده شود. روش انجام این مطلوب به این صورت است که دو گرادیان برابر در هر طرف پالس ۱۸۰ درجه در این [[ردیف ضربانی]] قرار داده می شودمی‌شود (مشابه [[آنژیوگرافی تشدید مغناطیسی]]).<ref>''MRI in practice''. C. Westbrook. Blackwell Publishing. 3Ed. 2005. ISBN 978-1-4051-2787-5 pp.373-377</ref>

برای عملی ساختن ردیف ضربانی DW-MRI، از [[ردیف تصویرسازی اسپین اکو]] استفاده می کنیم. بطور مثال معمولا از multi-shot EPI در اسپین اکو استفاده می شودمی‌شود.

همانطور که در [[ام آر آی]] معمولی، از پارامترهای خارجی مثل [[زمان اکو]] و [[زمان تکرار]] برای کنترل سهم [[زمان استراحت اسپین-اسپین]] و [[زمان استراحت اسپین-لاتیس]] استفاده می کنیم، در تصویربرداری پخش وزنی هم با یک پارامتر خارجی بنام [[فاکتور ب]]، سهم دخالت ADC را در وزن کنتراستی تصویر می توانیممی‌توانیم کنترل کنیم.

در تصاویر رد {{انگلیسی|trace images}}، بافتهای صدمه دیده غالبا دارای خواص پخشی محدود هستند، که در نتیجه [[ضریب پخش ظاهری]] کمتری دارند و شدت سیگنال بیشتری از خود نشان میدهندمی‌دهند. بافتهای معمولی بر عکس تاریک بوده و دارای ضریب پخش ظاهری بیشتری هستند زیرا خواص پخشی آنها بالا است. بافتهای بیمار معمولا حالت دینامیکی دارند در حالیکه بافتهای صدمه دیده یا بیمار ساکن هستند. یک اسپین در حال حرکت، با تغییر گرادیانهای مغناطیسی، تغییر فاز پیدا میکندمی‌کند و در نتیجه دچار افت سیگنال میشودمی‌شود. مشابها، چنین حالتی را میتوانمی‌توان در [[آنژیوگرافی تشدید مغناطیسی]] میتوانمی‌توان دید.

رایج ترین کاربرد DW-MRI در تصویربرداری از مغز بلافاصله پس از [[انفارکتوس|انفارکسیون]] است، یا بطور دقیقتر پس از حالت ایسکمی که در آن بافتهای شرکت کننده، آبهای جذب شده از فضای خارج سلولی را از دست بدهند. این مدت معمولا چند روز پس از واقعه ایسکمی بتدریج رخ میدهدمی‌دهد. در این مدت، خاصیت پخشی بافتها حالتی محدود داشته، و ADC بافتها کاهش می‌یابد. در نتیجه بافت صدمه دیده دارای شدت سیگنال بیشتری می‌شود (تصویر مقابل)، و می‌توان از این خاصیت برای تمیز دادن از بافت‌های سالم استفاده کرد.