یادگار بزرگ‌مهر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''یادگار بزرگمهر''' یا '''پندنامهٔ بزرگمهر بُختگان''' اندرزنامه‌ای است که از [[بزرگمهر بختگان]]، وزیر دانای [[انوشیروان]] به جای مانده‌است. متن با مقدمه‌ای در معرفی [[بزرگمهر]] از زبان خود او آغاز می‌گردد که در آن می‌آورد که این رساله را به فرمان [[خسرو انوشیروان]] تألیف کرده و در گنج شاهی نهاده‌است که بتواند موجب بهبود فرهنگ کسانی باشد که شایستگی پذیرش آن را دارند. سپس شرحی در بی‌دوامی امور گیتی و ثبات و دوام پارسایی و کارهای نیک می‌آورد و متذکر می‌شود که خود او پیوسته در پرداختن به پارسایی و پرهیز از گناه کوشا بوده‌است. اندرزها بصورت سؤال و جواب است سؤال‌ها را مؤلف خود طرح می‌کند و خود به آن پاسخ می‌گوید. در این اندرزنامه فضائل و متشابهات آنها، به برادران دروغین مصطلح شده‌اند مثلاً رادی یا بخشندگی فضیلت است ولی اسراف که متشابه یا برادر دروغین آن است، رذیله به شمار می‌رود. بعضی از اندرزهای این مجموعه از نوع اندرزهای اخلاقی تجربی و بعضی از نوع اندرزهای دینی [[زرتشتی]] است و در آنها اصطلاحات دینی [[زرتشتی]] به کاررفته‌است. این اندرزنامه در دوران اسلامی نیز از شهرت و اهمیت برخوردار بوده‌است. و ترجمهٔ بیشتر بخش‌های آن به [[عربی]] در [[جاودان خرد]] آمده‌است. این اندرزنامه به فارسی ترجمه شده‌است.<ref>تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام، ص ۱۸۵</ref>

 

 

در ترجمه و نظم این متن پارسی میانه، بایستی فردوسی رنج فراوانی برده باشد زیرا در پایان این گفتار می‌گوید:

{{پایان شعر}}

 

 

== پانویس ==