فعل ربطی: تفاوت میان نسخه‌ها

فعلی ربطی فعلی است که معنایش به‌وسیله صفت اسنادی یا کلمه‌ای که جانشین آن است، تمام شود؛ مانند: «ابن‌سینا دانشمند بود»، «فریدون را خردمند می‌پنداشتم». صفت یا کلمه‌ای که معنی فعل ربطی را تمام می‌کند نیز مسند یا مکمل نام دارد.»<ref>فرشیدورد، خسرو؛ دستور مفصل امروز، سخن، چاپ اول، تهران، ۱۳۸۲. ۴۴۵–۴۴۴.</ref>

 

 

فعل ربطی در هر [[قضیه حملی]] در [[منطق]] است که اصطلاحاً آن را '''رابطه''' یا '''نسبت حکمیه''' می‌نامند. نقش '''نسبت حکمیه''' این است که نشان می‌دهد میان [[موضوع]] و [[محمول]] رابطه‌ای وجود دارد و لذا آن‌ها را از شکل دو مفهوم مستقل خارج کرده و به شکل یک حکم یا [[تصدیق]] یا جملهٔ خبری در می‌آورد. نسبت حکمیه به دو شکل کلی اثبات و نفی وجود دارد.