میاستنی گراویس: تفاوت میان نسخه‌ها

'''میاستنی گراویس''' (که ترجمه تحت اللفظی آن "ضعف وخیم عضلانی" است که از لغات [[یونانی]] μύς به معنای ماهیچه و ἀσθένεια به معنای ضعف و لغت [[لاتین]] gravis به معنای خطیر گرفته شده و آن را به طور اختصار MG می نامند.) نوعی فلج ماهیچه ای است که علت آن فعالیت ایمنی بر ضد پروتئین های [[اسیتیل کولین]] در [[سیناپس]] عصبی-عضلانی است. این بیماری مخصوص صفحات انتهایی عضلات مخطط است که بیشتر زنان را گرفتار می‌کند. ماکزیمم شیوع آن در دهه هایدهه‌های سوم یا چهارم زندگی است، ولی امکان دارد در هر دوره ای از زندگی، از بچگی تا پیری دیده شود، البته در افراد مسن مرد و زن به یک اندازه مبتلا می‌شوند.

نشانه میاستنی گراویس ضعف ماهیچه ای است که هنگام فعالیت افزایش می‌یابد و در دوره استراحت کاهش پیدا می‌کند: کنترل چشم ها، حرکت پلک ها، حالت چهره، جویدن، صحبت کردن و قورت دادن اغلب دچار اختلال می‌شوند؛ همچنین ماهیچه هایماهیچه‌های تنفسی و ماهیچه هایماهیچه‌های بخش های زیرین بدن هم ممکن است تحت تاثیر قرار بگیرند اگرچه میاستنی گراویس می‌تواند بر هر ماهیچه ارادی تاثیر بگذارد اما بیشترین اختلال را بر ماهیچه هاییماهیچه‌هایی که چشم را کنترل می‌کنند، عمل بلع، حرکت پلک ها و حالت صورت وارد می‌کند.این نشانه هانشانه‌ها اغلب بلافاصله به عنوان میاستنی گراویس تشخیص داده نمی‌شوند و تشخیص این بیماری ممکن است تا بیش از یک سال به طول بیانجامد. در بیشتر موارد اولین علامت بیماری ضعف ماهیچه هایماهیچه‌های چشم است؛ در دیگر موارد امکان دارد اشکال در بلع یا اختلال در صحبت کردن اولین نشانه هاینشانه‌های ظهور این بیماری باشند.

درجه شدت و ضعف ماهیچه هایماهیچه‌های درگیر میاستنی گراویس بین بیماران مختلف تفاوت های عمده ای دارد که دامنهٔ آن از یک نقطه یا محدود به ماهیچه هایماهیچه‌های چشم (میاستنی چشمی) تا بخش عمده ای از ماهیچه هاماهیچه‌ها (که گاهی شامل ماهیچه هایماهیچه‌های تنفسی هم می‌شود) در حالت های شدید متغیر است. در میاستنی گراویس بحرانی ممکن است بیماری به فلج شدن اندام منجر شود.

اکثر روش های موجود در درمان بیماری های [[خودایمنی]] بر محور ایجاد تغییراتی در پاسخ های ایمنی دور می‌زند. عمل جراحی برداشتن غده [[تیموس]] در خاموش کردن بیماری (بیست تا چهل درصد) و یا بهبود در بیست تا چهل درصد موارد موفقیت آمیز است چرا که این غده می‌تواند حاوی گیرنده هایگیرنده‌های اسیتیل کولین به شکل کاملا [[آنتی ژن|آنتی ژنیک]] باشد. داروهای [[آنتی کولینتراز]] عمدتا برای درمان طولانی مدت به کار می‌روند. روش های درمانی دیگر استفاده از دارو های ضد التهابی کورتیکواستروئیدی است. استفاده از سرکوب کنندهٔ ایمنی هم موثر است. البته در مواردی که بیمار با خطر مرگ مواجه باشد از پلاسما فروز نیز استفاده می‌شود.