کی۲: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
به نسخهٔ 21415777 ویرایش MOSIOR برگردانده شد: آداب ویرایش را بیاموزید تا مقاله از شکل نیفتد. بعد ویرایش کنید. (توینکل)
خط ۱:
{{Coord|35|52|57|N|76|30|48|E |type:mountain |display=title}}
{{بهبود منبع|تاریخ=دسامبر ۲۰۱۷}}
{{تمیزکاری|تاریخ=دسامبر ۲۰۱۷}}
{{ویکی‌سازی|تاریخ=دسامبر ۲۰۱۷}}
{{دادان کوه
|نام = کی ۲
سطر ۱۲ ⟵ ۱۰:
| گونه =
| فهرست‌بندی = [[هشت هزار متری‌ها]]{{سخ}}[[هفت قله دوم]]
| نخستین صعود = گروه ایتالیایی به تاریخ [[۳۱ ژوئیه]] [[۱۹۵۴ (میلادی)|۱۹۵۴]]، صعود کنندگان: آکیله کومپانیونی و لینو لاچدلی}}قله '''کی 2''' با نام­ های گودوین-اوستن یا چهوغوری نیز شناخته می­ شود و با ارتفاع 8611 متر (28،251 فوت) دومین قله بلند این کره خاکی بعد از کوه اورست به شمار می ­رود. این کوه در مرز چین و پاکستان منطقه گیلگیت-بالستان در بخش شمالی پاکستان و [[شهرستان خودمختار تاشکورگان تاجیک|شهرستان حود مختار تاشکورگان تاجیک]]، چین قرار گرفته است. کی 2 رو می­ توان بلندترین قله منطقه [[قراقروم]] پاکستان و خینجیانگ چین دانست.{{Coord|35|52|57|N|76|30|48|E |type:mountain |display=title}}
 
'''کِی۲''' (یا '''چهوغوری''') نام دومین [[قله]] بلند روی زمین (پس از [[اورست]]) می‌باشد. این قله در منطقهٔ [[قراقروم (کوه)|قره قروم]] رشته کوه‌های [[هیمالیا]] بین مرز [[پاکستان]] و [[چین]] قرار گرفته‌است. این قله ۸٬۶۱۱ متر از سطح دریا ارتفاع دارد. این قله دارای فنی‌ترین مسیر صعود در جهان است. تعداد کوهنوردانی که در راه رسیدن به قله کشته شده‌اند، یک چهارم تعداد کسانی است که صعود موفق داشته‌اند.{{سخ}}
کی 2 به دلیل دشواری صعود با نام کوه وحشی نیز شناخته می­شود و در بین قلل [[هشت‌هزارمتری‌ها|هشت هزار متری]] دومین رتبه مرگ و میر را داراست. با ثبت حدود 300 صعود موفق و 77 کشته می­توان چنین بیان کرد که از هر 4 نفری که به سمت قله می­روند یک نفر باز نمی­گردد. البته دست­یابی به این قله از رخ چین دارای چالش­های فراوانی است و دشوارتر محسوب می­شود و معمولا از سمت پاکستان برای صعود به قله تلاش می­شود. برخلاف [[آناپورنا]]، که بیشترین نرخ مرگ و میر را داراست (61 نفر کشته در مقابل 191 صعود)، کی 2 تاکنون در [[زمستان]] صعود نشده است. موقعیت جعرافیایی شمالی تر قله کی 2 سبب می­ شود تا شرایط هوایی بسیار سردی بر این منطقه حاکم باشد.
 
{{سخ}}
در ۱۸۵۶ برای نخستین بار [[تی جی مونتگومری]] که یک نقشه‌بردار بود این کوه را از فاصله حدود ۲۰۰ کیلومتری (احتمالاً از [[هاراموش]]) مشاهده نمود. کوه در میان رشته‌ای از کوه‌های بلند قرار داشت به همین دلیل نیز از هیچ منطقه مسطحی در هند و چین قابل مشاهده نبود (در آن زمان هنوز پاکستان بخشی از خاک [[هند]] بود). مونت گومری بدون داشتن اطلاعاتی دقیق از نام کوه‌های منطقه قلل رفیع آنرا به نام‌های قراقروم ۱ تا ۷ نامگذاری کرد، و نام کی۱ تا کی ۷ را برآنها نهاد که برگرفته از حرف اول karakoram بود. اما بعدها تنها نام کی ۲ به عنوان تنها کوه مرتفعی که یک نقشه‌بردار آنرا نامگذاری کرده بود بر روی دومین قله رفیع جهان باقی ماند.
 
== نامگذاری قله ==
 
نام کی 2 برگرفته از سیستم نامگذاری ارائه شده در تحقیق [[جامع تریگونومتریک بریتانایا]] دانست. [[توماس مونتگومری]] اولین کسی است که رشته کوههای منطقه قراقروم را مورد بررسی قرار داده است، در ترسیمه­ هایی به جا مانده از وی دو قله مهم این منطقه (در منطقه­ای به بزرگی 210 کیلومتر) کوه­هایی بودند که با نام K1 و K2 ثبت شدند.
 
سیاست این تحقیق این بوده است که تا جایی که ممکن است از اسامی محلی برای نامگذاری کوه­ ها استفاده شود به این دلیل کوه K1 که با نام [[ماشربروم]] شناخته می ­شد تغییر نام داد ولی کی 2 به علت دور از دسترس بودن دارای نام محلی نبوده است و همین اسم روی آن باقی ماند. کوه کی 2 از روستای آسکول، آخرین روستا در بخش جنوبی رشته کوه، قابل مشاهده نیست و در بخش شمالی نیز تنها هاله­ای از آن از روی [[یخچال بالتورو]] دیده دمی­شود که تنها تعداد کمی از افراد محلی جرات و جسارت رفتن به این منطقه را دارا بوده­اند. نام چهوغوری از ریشه کلمات [[بالتی]] می­باشد که از دو بخش Chhogo به معنای بزرگ و ri به معنای کوه تشکیل شده است. ممکن است این نام در اکتشافات انجام شده از طرف کوهنوردان و کاشفان شرقی اختصاص یافته است و یا به شکل ساده­ای در جواب سوال "نام آن کوه چیست" پاسخ داده شده است. اسامی محلی دیگری چون لامبا پاهار و داپسانگ نیز وجود دارند که زیاد مورد استفاده قرار نمی­گیرند.
 
به دلیل نبود نام محلی برای این کوه، نام [[کوه گودوین-اوستین]]، به افتخار هنری گودوین-آوستین و اولین کاشفان منطقه ارائه گردید که از طرف انجمن جغرافیایی سلطنتی رد شد، البته در چندین نقشه این اسم مورد استفاده قرار گرفته است.
 
کاشفان مختلف از نام کی 2 در نقشه ­های مختلف استفاده کرده ­اند و این سبب شده است که این اسم به طور معمول شناخته شده باشد. 
 
== تاریخچه صعود ==
این منطقه نخستین بار در سال ۱۸۵۶ توسط تیم نقشه‌برداری اروپایی به سرپرستی [[هنری هاورشام گادوین-آستن]] نقشه‌برداری گردید.
[[پرونده:K2 8611.jpg|بندانگشتی|300px|چپ|دومین کوه بلند جهان، کی۲]]
توماس مونتگمری عضوی از تیم بود که کی۲ را دومین قلهٔ بلند منطقهٔ [[قراقروم (کوه)|قره‌قروم]] تعیین کرد. بقیهٔ قله‌ها کی۱ کی۳ و کی۴ و کی۵ نام‌گذاری شدند. اما در نهایت به نام‌های [[ماشربروم]] و [[برود پیک]] و [[گاشربروم ۲]] و [[گاشربروم ۱]] تغییر نام دادند.
این کوه برای اولین بار توسط تیم­ های اروپایی در سال 1856 بررسی گردید. اعضاء تیم [[توماس مونتگومری]] قله کی 2 را به عنوان دومین قله منطقه قراقروم معرفی گردید. قلل دیگر با نام­های K1، K3، K4 و K5 نامگذاری گردیدند که نهایتا اسامی آنها به ترتیب به [[ماشربروم]]، [[گاشربروم ۴|گاشربروم 4]]، [[گاشربروم ۲|گاشربروم 2]] و [[گاشربروم ۱|گاشربروم 1]] تغییر یافتند. در سال 1892، مارتین کونوی اکسپدیشن بریتانیایی را برای رسیدن به [[کونکوردیا]] در یخچال بالتورو ترتیب داد.
اولین تلاش جدی برای صعود در سال ۱۹۰۲ توسط [[اسکار اکنستاین]] و [[آلستر کراولی]] برنامه‌ریزی شد اما بعد از ۵ بار تلاش جدی هیچ‌کدام از افراد تیم نتوانستند دقیقاً به نوک قله برسند.
 
تلاش‌های بعدی در سال‌های ۱۹۰۹، ۱۹۳۴، ۱۹۳۹ و ۱۹۵۳ نیز ناکام ماند. اما در نهایت در سال ۱۹۵۴ دو تن از اعضای تیم ایتالیایی به نام‌های [[لینو لاچدلی]] و [[آکیله کومپانیونی]] موفق به [[نخستین صعود|فتح قله]] شدند. رهبری این تیم به عهدهٔ آدریتو دزیو بود.
اولین تلاش جدی برای صعود به قله کی 2 در سال 1902 توسط [[اسکار اکنستاین]]، [[الیستر کرولی|آلیستر کروولی]]، [[جولز جاکوت-گویلارمود]]، [[هنریخ فانل]]، [[ویکتور وسلی]] و [[گای نولز]] از جبهه شمالی انجام گرفت. در اوایل قرن 20، سیستم حمل و نقل مدرن وجود نداشت و فقط حدود 14 روز طول می­کشید تا بتوانند به پای کوه برسند. بعد از 5 تلاش بسیار جدی و هزینه بر توانستند تا ارتفاع 6525 متری (21،470 فوت) دست یابند. علی رغم عدم وجود وسایل و تجهیزات مدرن، لباس­های ضد آب و چالش زیاد برنامه کروولی عنوان کرده است که هیچ کس و هیچ حیوانی در این صعود آسیبی ندید. بیماری (کرولی از تاثیرات باقیمانده مالاریا رنج می­برد) و ترکیبی از مشکلات تمرینی، تضادهای شخصیتی و شرایط هوایی بدی که در طی 68 روز سپری شده در قله کی 2 از عوامل شکست محسوب می­شدند (در آن زمان رکورد طولانی مدت­ترین زمانی که در ارتفاع سپری شده است نیز محسوب می­شود) و تنها 8 روز هوای مناسب به خود دید.
[[پرونده:K2 East Face 1909.jpg|بندانگشتی|جبهه شرقی کی 2، که در طی اکسپدیشن 1909 به ثبت رسیده است.]]
اکسپدیشن بعدی انجام شده بر روی کی 2 به سال 1909 بر می­گردد، این اکسپدیشن توسط [[پرینس لوگی آمدو]]، [[دوک آف آبروزی]] توانستند به ارتفاع 6250 متری (20،510 فوت) در جبهه جنوب غربی برسند که امروزه هم با نام خط الراس آبروزی شناخته می­شود. این مسیر بعدها بخشی از مسیر استاندارد حساب شد اما در آن روزها به دلیل شیب زیاد و سختی مسیر به فراموشی سپرده شد. بعد از فراز و نشیب بسیار زیاد برای پیدا کردن راهی قابل صعود در جبهه غربی و شمالی نهایتا دوک چنین اعلام کرد که قله کی 2 هیچگاه صعود نخواهد شد و تیم تلاش خود را به صعود قله چوقولیسا تغییر دادند، دوک در این برنامه توانست تا 150 متری زیر قله رسید اما طوفان وی را از رسیدن به قله بازداشت.
 
تا سال 1938 تلاش دیگری بر روی کی 2 انجام نگرفت، در این سال اکسپدیشن آمریکایی با سرپرستی چارلز هاستون برای شناسایی این کوه انجام گرفت. آنها به این نتیجه رسیدند که مسیر آبروزی عملی­ترین راهی است که می­تواند آنها را تا ارتفاع حدود 8000 متر (26،000 فوت) برساند. کمبود آذوقه و بد بودن شرایط هوایی از جمله دلایلی بود که آنها مجبور به برگشت شدند.
 
سال بعد از این تلاش، اکسپدیشنی به سرپرستی [[فریتز ویسنز]] تا 200 متری (660 فوتی) زیر قله رسیدند اما برنامه با فاجعه­ ای که منجر به ناپدید شدن [[پاسانگ کیکولی]]، [[پاسانگ کیتار]] و [[پینستو]] در ارتفاعات بالا شد.
 
[[چارلز هاتسون]] مجدد در سال 1953 با اکسپدیشنی دیگر به کی 2 بازگشت. این اکسپدیشن نیز به دلیل طوفان بسیار زیاد تیم را 10 روز در ارتفاع 7800 متری (25،590 فوتی) زمین­ گیر کرد، در این میان [[آرت گیلکی]] به شدت درگیر بیماری شد. عقب نشینی و بازگشتی نا امیدانه انجام گرفت، [[پیت اسچونینگ]] توانست تقریبا تمام تیم را از ریزش حجمی عظیمی از برف نجات دهد و تنها گیکی کشته شد، دلیل کشته شدن وی هم از خود گذشتگی وی برای جدا شدن از تیمش و برای حفظ جان آنها بر اثر ریزش بهمن بود. علی رغم شکست در صعود و تراژدی رخ داده، شجاعتی که در این صعود به ثبت رسید و دیده شد این برنامه را در تاریخ کوهنوردی تبدیل به سمبلی مشخص و برجسته کرد.
 
== موفقیت و تکرار ==
[[پرونده:Compagnoni summit K2.jpg|بندانگشتی|آچیل کمپگنونی بر روی قله کی 2 و اولین صعود انجام شده (31 جولای 1954)]]
نهایتا اکسپدیشنی ایتالیایی برای اولین بار توانستند با استفاده از مسیر آبروزی در 31 جولای 1954 به قله دست یابند. این اکسپدیشن به رهبری آردیتو دسیو انجام گرفت و دو کوهنورد با نام­های کینو لاجدلی و آچیل کمپگونی به قله رسیدند. همچنین این تیم دارای اعضاء پاکستانی نیز بود، کولونک محمد الله که در اکسپدیشن آمریکایی سال 1953 نیز مشارکت داشت. همچنین در این صعود امیر مهدی شرپا پاکستانی و والتر بوناتی کوهنورد ایتالیایی از خود گذشتگی بسیاری از خود نشان دادند و کپسول­های اکسیژن را تا ارتفاع 8100 متری با خود حمل کردند. برگشت چالش­های زیادی را به همراه داشت، زیرا لاجدلی و کمپگونی کمپ خود را بالاتر از آنچه که بوناتی و مهدی هماهنگ شده بود ایجاد کرده بودند. هوا برای صعود یا فرود بسیار تاریک بود و مهدی و بوناتی مجبور شدند بدون پناهگاه در ارتفاعی بالای 8000 متر اکسیژن­های مورد نیاز برای فرود را رها کنند. مهدی و بوناتی زنده ماندند اما مهدی برای ماه­ها بیمارستان ماند و انگشتان پای خود را به دلیل یخ زدگی از دست داد. تلاش­های انجام شده در دهه 60 این واقعیت­ها را مخفی نگه داشت تا به شهرت لاجدلی و کمپگونی به عنوان قهرمانان ایتالیا خدشه­ای وارد نشود اما بعدها این حقیقت­های آشکار شد. مشخصا کمپ عامدانه جابجا شده بود، دلیل آن نیز ترس کمپگونی از مشهور شدن بوناتی جوان بوده است. البته مسئولیت بیمارستانی شدن مهدی بر عهده بوناتی گذاشته شد.
 
در 9 آگوست 1977، 23 سال بعد از اکسپدیشن ایتالیایی، ایچیرو یوشیزاوا همراه با کوهنورد پاکستانی با نام اشرف امان دومین صعود موفقیت آمیز را به ثبت برساند. اکسپدیشن ژاپنی نیز از مسیر آبروزی صعود خود را با بیش از 1500 باربر به ثبت رساند.
 
سومین صعود موفقیت آمیز قله کی 2 در سال 1978 از مسیری جدید در بخش شمال شرقی و از یالی بسیار طولانی و شیبدار انجام گرفت. بخش بالایی مسیر تراورسی به سمت چپ داشت تا از برخورد با صخره یخی بالا سری جلوگیری کند و در بخش بالایی به مسیر آبروزی بپیوندد. این صعود توسط تیمی آمریکایی به سرپرستی جیمز ویتیکر انجام گرفت، تیم قله عبارت بود از لوییس ریچارد، جین ویک­وایر، جان روسکلی و ریک ریج­وی. ویک­وایر 150 متر (490 فوت) زیر قله یک شب بیواک می­کند، یکی از مرتفع­ترین بیواک­هایی که در تاریخ کوهنوردی ثبت شده است. این صعود برای تیم آمریکا حیثیتی بود، و در واقع آنها به اتمام تلاشی پرداختند که 40 سال پیش یعنی در سال 1938 شروع شده بود.
 
یکی دیگر از صعودهای قابل توجه به کوه را می­توان صعود یال شمالی این کوه از سمت چین دانست که در سال 1982 انجام گرفت. تیمی از جانب فدراسیون کوهنوردی ژاپن که به سرپرستی ایسائو شینکای و ماساتسوگو کونیشی انجام گرفتند و توانستند سه نفر با نام­های نائو ساکاشیتا، هیروشی یوشینو و یوکیهیرو یاناگیساوا را در 14 آگوست به قله برسانند. هرچند یاناگیساوا سقوط می­کند و جان خود را از دست می­دهد، 4 عضو دیگر روز بعد می­توانند به قله دست یابند.
 
اولین کسی که توانست کی 2 را دوبار صعود کند کوهنوردی اهل چک بود با نام جوزف راکون­کاج بود. وی برای اولین بار در سال 1983 (31 جولای 1983) و در تیمی ایتالیایی با سرپرستی فرانچسکو سانتون توانست از مسیر شمالی به قله دست یابد. وی سه سال بعد در 5 جولای 1986 از مسیر آبروزی برای بار دوم پا بر روی کی 2 گذاشت (در این برنامه وی علاوه بر کی 2، جبهه شرقی برودپیک را به شکل سولو صعود کرد). در صعود دوم وی عضوی از اکسپدیشن بین المللی آگوستینو دا پولنزا بود.
 
اولین زنی که توانست قله کی 2 را صعود کند واندا رتکوویچ بود که در 32 ژوئن 1986 توانست قله را صعود کند. لیلیان و موریس بارارد روز بعد به قله دست یافتند اما در برگشت سقوط کردند؛ بدن لیلیان در 19 جولای در پای مسیر جنوبی یافت شد.
 
در سال 1986، دو اکسپدیشن لهستانی توانستند دو مسیر جدید بر روی کی 2 به ثبت برسانند، خط جادو و خط لهستانی (یرزی کوکوچکا و تادوسوز پیتروفسکی). مسیر خط لهستان تاکنون تکرار نشده است.
 
در سال 2004 کوهنوردی اسپانیایی با نام کارلوس سوریا فونتان با 65 سال سن به عنوان پیرترین شخصی شناخته می­شود که به قله کی 2 دست یافته است.
 
امروزه کی 2 تقریبا از تمام یال­های منتهی به قله صعود شده است، در مقایسه با اوروست که ارتفاع بالاتری دارد، قله کی 2 از سختی بیشتری برخوردار است و صعودی خطرناک به شمار می­رود، ارتفاع زیاد کوه از کمپ اصلی و شرایط متغیر هوایی از جمله عوامل خطرناک حاکم بر کوهستان به شمار می­روند. تا سال 2010 فقط 302 نفر توانستند بر قله کی 2 دست یابند که با 2700 بار صعود قله اورست قابل مقایسه نیست. حداقل 80 نفر (تا سپتامبر 2010) در این کوهستان کشته شده­اند. در فاجعه سال 1986، 13 کوهنورد از اکسپدیشن­های مختلف در این کوه کشته شدند، در 13 آگوست 1995 نیز 6 کوهنورد در این کوه قربانی شدند و نهایتا در فاجعه کی 2 در سال 2008 نیز 11 نفر کشته شدند.
 
== تلاش های اخیر ==
* '''سال 2008'''
در 1 آگوست 2008، گروهی از کوهنوردان بعد از شکستن صخره­ای یخی در نتیجه بهمنی عظیم راه خود را گم کردند و از طناب­های ثابت در بخشی از مسیر جدا شدند؛ 4 کوهنورد نجات یافتند، اما 11 کوهنورد دیگر از جمله گر مک­دونل به عنوان اولین ایرلندی که به قله دست یافته بود کشته شدند.
* '''سال 2009'''
علی رغم تلاش­های زیاد هیچ تیمی نتوانست به قله دست یابد.
* '''سال 2010'''
در 6 آگوست 2010، فردریک اریکسون قصد داشت تا از قله با اسکی بازگردد که برای صعود به گرلیند کالتن­برونر پیوست اما حدود 100 متر (3300 فوت) سقوط کرد و کشته شد. در ادامه کالتن­برونر از ادامه صعود خود منصرف شد.
 
علی رغم تلاش­های زیاد صعود موفقی ثبت نشد.
* '''سال 2011'''
در 23 آگوست 2011، تیمی شامل 4 کوهنورد از جبهه شمالی به قله دست یافتند. گرلیند کالتن­برونر اولین زنی بود که توانست 14 قله بالای 8000 متر را بدون کپسول اکسیژن صعود کند. همچنین کوهنوردان قزاق ماکسوت زومایی و واسیلی پیوتسو 14 قله خود را تکمیل کردند. عضو چهارم تیم نیز داریوز زالوسکی از لهستان بود.
* '''سال 2012'''
این سال با اولین تلاشی تیمی روس برای انجام اولین صعود زمستانه شروع شد. این اکسپدیشن با مرگ ویتالی گورلیک به خاطر سرمازدگی و ادم خاتمه یافت. بدین ترتیب تیم روس اکسپدیشن را خاتمه داد. در تابستان آن سال کی 2 رکورد صعود تعداد شرکت کننده را به خود دید. 28 صعود در یک روز که تا آخر فصل به 30 صعود رسید.
* '''سال 2013'''
در 28 جولای 2013، دو نفر از نیوزلند، مارتی اشمیت و پسرس به دلیل ریزش بهمنی بزرگ و از بین رفتن کمپ کشته شدند. یکی از راهنمایانی که به محل کمپ آنها رفت چنین گزارش کرده است که هیچ اثری از آنها نبود، اما در محل کمپ نشانه­هایی از چادر و بهمن دیده می­شده است. کوهنورد اهل بریتانیا با نام آدریان هایز که در تیم بود، تصویری در فیسبوک خود و نشانه­های از بین رفتن کمپ را منتشر کرد.
* '''سال 2014'''
در جولای 20014، اولین تیم پاکستانی به کی 2 دست یافتند. در این اکسپدیشن 6 کوهنورد پاکستانی و سه کوهنورد ایتالیایی حضور داشتند و 60 سالگی اولین صعود کی 2 را گرامی داشتند. قبل از این کی 2 توسط کوهنوردان مستقل پاکستانی در قالب تیم­های مختلف صعود شده بود. تیمی دیگر شامل پاسانگ لامو، شرپا آکیتا، شرپا مایا و داوا یانگزوم اولین نپالی شناخته شد که به کی 2 صعود کرده است.
 
در 27 جولای 2014، گرت مدیسون سرپرستی تیمی شامل سه آمریکایی و 6 شرپا را به قله کی 2 انجام داد.
* '''سال 2017'''
در 28 جولای 2017، وانیسا اوبرین تیمی بین المللی متشکل از 12 کوهنورد شامل شرپا مینگما گیالی به عنوان آرزوکنندگان کی 2 راهی این قله شدند و اولین کوهنوردان زن بریتانیایی و آمریکایی توانستند به قله برسند،  همچنین مسن­ترین زن صعود کننده با 52 سال قله را صعود کرد. وی صعود خود را به ژولی تولیس و آلیس هارگریو که بعد از صعود خود در راه برگشت سقوط کردند تقدیم کرد. یکی دیگر از تلاش­های قابل توجه را می­توان پیوستن جان اسنوری به خواهرش (داوا یانگزوم شرپا) دانست. هر دوی آنها رکورد دوبار صعود کی 2 را دارا هستند.
 
== تلاش های زمستانه ==
* 1987/1988: اکسپدیشن لهستانی، کانادایی، بریتانیایی که به سرپرستی آندری زاوادا از سمت پاکستان تلاش به صعود قله می­کنند. این برنامه شامل 13 کوهنورد لهستانی، 7 کوهنورد کانادایی و 4 کوهنورد بریتانیایی بود. در 2 مارچ کریستف ویلیچکی و لزک سیشی کمپ 3 را در ارتفاع 7300 متری برپا کردند.
 
* 2002/2003- اکسپدیشن لهستانی که به سرپرستی کریستف ویلیچکی تا ارتفاع 7650 متری صعود کردند.
 
* 2011/2012: اکسپدیشن روسی که شامل 9 کوهنورد و پزشک بوده است که توانستند تا ارتفاع 7200 متر دست یابند و بعد از مرگ ویتالی گورلیک اکسپدیشن خاتمه یافت.
 
== مسیرهای صعود شده و درجه سختی آنها ==
[[پرونده:K2 south routes.jpg|جایگزین=مسیرهای اصلی که در جبهه جنوبی کی 2 صعود شده¬اند: A: یال غربی، B: جبهه غربی، C: یال جنوب غربی، D: جبهه جنوبی، E: مسیر جنوبی-جنوب شرقی، F: مسیر آبروزی|بندانگشتی|341x341پیکسل|
مسیرهای اصلی که در جبهه جنوبی کی 2 صعود شده­اند: A: یال غربی، B: جبهه غربی، C: یال جنوب غربی، D: جبهه جنوبی، E: مسیر جنوبی-جنوب شرقی، F: مسیر آبروزی
]]
مسیرهای مختلفی بر روی کی 2 صعود شده ا ست که دارای درجات سختی مختلفی می­ باشند، اما اغلب آنها دارای مشخصات یکسانی می­باشند. اولین مسئله ارتفاع بالای آن و کم شدن اکسیژن موجود در آن ارتفاع می ­باشد: در آن ارتفاع تنها به مقدار یک سوم اکسیژن نسبت به سطح دریاها موجود می­باشد. دومین دلیل آن تمایل طبیعی منطقه به ایجاد طوفان­های سهمگین است که دلیل اغلب تلفات منطقه به شمار می­رود. سومین دلیل آن نیز شیب زیاد کوه می­باشد که تقریبا در تمام مسیرها مشهود است. علی رغم تلاش­های زیاد انجام گرفته تاکنون صعود زمستانی موفقی به ثبت نرسیده است. اغلب مسیرهای اصلی صعود شده در سمت پاکستان می­باشد، یعنی بخشی که کمپ اصلی در آن واقع شده است.
* '''مسیر آبروزی'''
مسیر استاندارد صعود که اغلب کوهنوردان مورد استفاده قرار می­دهند (بیش از 75% صعود کنندگان) همین مسیر می­باشد که در سمت پاکستانی قرار گرفته است. این مسیر برای اولین بار توسط پرینس لویجی آمدو و دوک آبروزی در سال 1909 تلاش شد. این مسیر جنوب شرقی­ترین مسیر صعود به حساب می­آید که از یخچال گودوین اوستین شروع می­شود. این یخجال از ارتفاع 5400 متری (17،700 فوت) آغاز می­شود یعنی جایی که کمپ پیشرفته در آن قرار می­گیرد. این مسیر از بخشی از تیغه­های سنگی، بخشی از یخ و برف و بخش­های فنی بسیار معروفی که با نام­های دودکش خانه و هرم سیاه شناخته می­شوند. بخش بالایی هرم سیاه منطقه­ای بسیار خطرناک، در معرض بهمن که دارای شیب­های بسیار زیاد می­باشد و سپس به قله می­رسید. بخش نهایی دهلیزی است که با نام باتل­نک شناخته می­شود که کوهنوردان را نزدیک به سراکی یخی قرار می­دهد که در بخش شرقی قله قرار گرفته است. ریزش یکی از این سراک­ها در سال 2001 سبب شد تا هیچ کوهنوردی در سال­های 2002 و 2003 نتواند به قله دست یابد.
 
در 1 آگوست 2008، 11 کوهنورد از اکسپدیشن­های مختلف در طی چندین مجموعه اتفاقات که شامل ریزش یخ بود 11 کوهنورد به کام مرگ کشیده شدند.
 
* '''جبهه شمالی'''
دقیقا در مقابل یال آبروزی یال شمالی است، که از جبهه چین صعود می­شود. این جبهه به دلیل سخت بودن دسترسی و عبور از رودخانه شاکسگام که ریسک بالایی دارد به ندرت صعود می­شود. علی رغم شلوغ بودن بیس کمپ مسیر آبروزی معمولا یک یا دو تیم فقط در بخش شمالی فعالیت می­کنند. همچنین این مسیر از لحاظ فنی نیز دشوارتر از مسیر آبروزی است، شیبی بسیار بیشتر و طولانی دارد، کمپ 4 که با عنوان لانه عقاب شناخته می­شود در ارتفاع 7900 متری (25،900 فوت) جای گرفته است و سپس تراورسی با شیب بسیار زیاد از مجموعه یخچال­های معلق انجام می­گیرد که به سمت چپ انجام می­شود تا بتوانند به دهلیز منتهی به قله دست یابند.
 
در کنار صعود ژاپنی­های، در سال 1990 نیز صعود بسیار قابل توجهی از جانب گرگ چیلد، گرگ مورتیمر و استیو سونسن انجام گرفت که بالاتر از کمپ 2 به شکل آلپی انجام شد و از طناب ثابت­های کار گذاشته شده توسط تیم ژاپنی­ها استفاده شد.
 
'''مسیرهای دیگر'''
 
به دلیل آنکه اغلب صعودهای انجام شده (حدود 75%) از مسیر آبروزی انجام می­گیرد، مسیرهایی که در ادامه توضیح داده می­شوند به ندرت تلاش می­شوند، دلیل این مسئله نیز ناپایداری برف و یخ موجود در یال­های مختلف به شمار می­رود.
* '''یال شمال شرقی'''
یالی طولانی و تیز، در بخش بالایی مسیر آبروزی اتمام می­شود. این مسیر برای اولین بار در سال 1976 توسط لهستانی­ها تلاش شد (ولی منجر به صعود قله نشد). این مسیر در سال 1978 توسط تیم 4 نفره آمریکایی تا قله طی شد.
* '''یال غربی'''
این مسیر برای اولین بار در سال 1981 صعود شد. مسیر از یخچال دور افتاده نگرتو آغاز می­شود و از میان مسیر پیش بینی نشده بین یخ و سنگ عبور می­کند.
 
'''مسیر جنوب غربی یا خط جادو'''
 
مسیری بسیار فنی و دشوار. اولین بار در سال 1986 توسط تیمی لهستانی-اسلواکی صعود شد. از آن زمان تاکنون علی رغم تلاش­های بسیار زیاد، جوردی کورومیناس تنها کسی است که توانست به قله دست یابد.
* '''جبهه جنوبی، خط لهستانی یا تیغه مرکزی'''
مسیری کاملا در معرض بهمن، بسیار فنی و دشوار و بسیار خطرناک. در جولای 1986، یرزی کوکوچکا و پیتروفسکی توانستند به قله دست یابند. در حین پایین آمدن پیتروفسکی کشته شد. این مسیر از بخش جنوب شرقی آغاز می­شود و سپس با گذر از منطقه­ای تمام پوشانده شده از پرتگاه­های و دیواره­های برفی به منطقه­ای بسیار خطرناک می­رسد، راهرو چوب هاکی نام این بخش از مسیر است و تا زمانی که به مسیر آبروزی، در 300 متری زیر قله، برسد بسیار خطرناک به شمار می­رود. رینهولد مسنر به عنوان مسیر خودکشی شناخته می­شود و هیچکس دیگر نتوانسته است آن را تکرار کند. این مسیر بسیار در معرض بهمن است و هیچ کسی قصد تلاش بر روی آن را ندارد.
* '''جبهه شمال غربی'''
اولین صعود از این جبهه توسط تیمی ژاپنی انجام شد. این مسیر در بخش چینی قله قرار دارد. این مسیر به خاطر سنگ­ها و تپه­های برفی و یخی نامنظم که تا قله ادامه دارد شناخته می­شود.
* '''یال شمال غربی'''
منتهی به مسیر شمالی است و در سال 1991 صعود شد.
* '''مسیر کسن، تیغه جنوبی-جنوب شرقی'''
منتهی به مسیر آبروزی است و ایمن­تر از مسیر آبروزی به شمار می­رود دلیل آن نیز عدم درگیری با هرم سیاه در این مسیر است که اولین مانع در مسیر ابروزی به شمار می­رود. این مسیر در سال 1994 توسط تیمی اسپانیایی-باسکی صعود شد.
* '''جبهه غربی'''
صعود فنی بسیار دشوار در ارتفاع بالا. برای اولین بار توسط تیمی روس در سال 2007 صعود شد. این مسیر تماما از شکاف­های سنگی و دهلیزهای پوشیده از برف تشکیل شده است.
 
== استفاده از کپسول اکسیژن ==
برای اغلب افرادی که کی 2 رو صعود کرده­اند استفاده از کپسول اکسیژن گزینه مهمی نبوده است و اغلب تیم­های سبک می­توانند فعالیت بهتری داشته باشند. هر چند سال 2004 افزایشی در تعداد کوهنوردانی که از کپسول اکسیژن بهره گرفتند مشاهده شد؛ 28 نفر از 47 نفری که به صعود این قله پرداختند از کپسول اکسیژن استفاده کردند.
 
زمانی که تلاش برای صعود بدون اکسیژن است، هم هوایی مناسب اهمیت بسیار بالایی دارد تا شخص درگیر بیماری ارتفاع نشود. قله کی 2 بسیار بالاتر از ارتفاعی است که امکان وقوع HAPE و HACE وجود دارد. بالاتر از ارتفاع 8000 متر (26،000 فوت) با عنوان منطقه مرگ شناخته می­شود.
 
== حادثه‌ها ==
سطر ۱۴۳ ⟵ ۳۱:
* [[عظیم قیچی ساز]] سه شنیه ده مرداد ۱۳۹۱ توانست به قله کی ۲ صعود کند این صعود بدون اکسیژن صورت گرفت همنورد عظیم قیچی ساز در این صعود، کوهنورد ترکیه‌ای‌تبار، به نام تونچ فیندیک بود که از این صعود فیلم مستندی هم تهیه شده‌است.
* [[رضا شهلایی]] صبح روز یکشنبه ۵ مرداد ۱۳۹۳ ساعت ۱۱ و ۳۰ به وقت ایران پرچم ایران را بر فراز قله کی۲ به اهتزاز درآورد.
 
== فیلم­هایی که در این باره ساخته شده است ==
* کی 2 (1991)
* حد عمود (Vertical Limit) 2000
* کی 2: سیرن هیمالیا 2012
* قله (The Summit) 2012
 
== فجایع این قله: ==
* فاجعه کی دو در سال 1986
* فاجعه کی دو در سال 1995
* فاجعه کی دو در سال 2008
 
== جستارهای وابسته ==
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/wiki/کی۲»