بانک شاهنشاهی ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خط ۴۴:
در قرن نوزدهم فعالیت‌های اقتصادی ایران به صورت کل در دست صراف‌های یهودیان بود. این [[صراف]]ها به دلیل نفوذ فرهنگی و یکپارچگی قومی به صورت کامل فعالیت‌های وامی را در دست داشتند.
[[پاول یولیوس رویتر|بارون جولیوس دو رویتر]] بانکدار انگلیسی با اعطای وام به [[ناصرالدین شاه قاجار]] امتیازات بزرگی از وی گرفت که یکی از آنها حق تأسیس بانک بود. این قرارداد که قسمتی از [[امتیازنامه رویتر]] بود با مخالفت شدید مردم و حتی روسیه مواجه شد. شب‌نامه‌های زیادی در تهران پخش شد که در آن نوشته شده بود که شاه ایران مالکیت تمامی منابع ایران را به یک یهودی داده است. در سال ۱۲۶۷ هجری، امتیاز اول لغو شد و شاه دلیل آن را عدم موفقیت رویتر در شروع پروژه [[راه‌آهن]] بعد از پانزده ماه بر اساس قرارداد دانست.
ولیکن رویتر قصد نداشت از چنین قرارداد پرسودی صرف نظر کند. او با تلاش فراوان موفق شد سرانجام در سال ۱۸۸۹ میلادی به کمک وزیر یهودی انگلستان [[هنری دراموند ولف]] اجازه بانکداری و معدن‌داری در ایران را به مدت ۶۰ سال دریافت کند. این قرارداد به مفصلی قرارداد اول نبود ولیکن سود بسیار زیادی برای رویتر داشت. بانک از پرداخت هرنوع مالیات معاف بود و اجازه واردات بدون پرداخت تعرفهٔ مالیاتی را دارا بود.
| |||