دوایت آیزنهاور: تفاوت میان نسخه‌ها

 

او در طول [[جنگ جهانی دوم]] عنوان «[[ژنرال نیروی زمینی (ایالات متحده)|ژنرال ارتش]]» را دارا بود و فرماندهٔ عالی [[نیروهای متفقین]] در [[اروپا]] بود. آیزنهاور از [[حزب جمهوری‌خواه ایالات متحده آمریکا|حزب جمهوری‌خواه]] بود. در سال [[۱۹۵۰ (میلادی)|۱۹۵۰]] [[هری ترومن]] از ژنرال آیزنهاور که سمت‌های [[نیروی نظامی|نظامی]] متعددی را تا آن زمان تجربه کرده بود، خواست تا ریاست نیروهای [[ناتو]] را در اروپا بپذیرد. وی دو سال بعد در [[کنوانسیون]] [[حزب جمهوری‌خواه ایالات متحده آمریکا|حزب جمهوری‌خواه]] به عنوان نامزد این حزب برای انتخابات ریاست جمهوری معرفی شد. وی سپس «[[آدلای استیونسون دوم|آدلای استیونسون]]»، رقیب خود در [[انتخابات]] [[۱۹۵۲ (میلادی)|۱۹۵۲]] را شکست داد و [[رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا|رئیس جمهور آمریکا]] شد.

 

آیزنهاور طی دو دوره تصدی اش در پست ریاست جمهوری سیاست‌های داخلی را تعدیل کرد. وی معتقد بود که در عصری که ملی‌گرایی نوین، تکثیر موشک‌های اتمی و سفرهای فضایی رواج پیدا کرده‌است، باید در جستجوی [[صلح]] بود. او درصدد بود تا اتحاد آمریکا را با کشورهای هم پیمان تقویت کرده و واشینگتن را برای مقاومت در برابر تهاجم «سرخ» به اروپا، آسیا و آمریکای لاتین مهیا نگه دارد. [[دکترین]] آیزنهاور در سال [[۱۹۵۷ (میلادی)|۱۹۵۷]] سطح تعهدات کشورش را به خاورمیانه افزایش داد.