اعتراف اجباری: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱:
'''اقرار تلویزیونی''' (اعتراف تلویزیونی یا مصاحبه تلویزیونی هم میگویند) اصطلاحا وضعیتی است که [[زندانی]] در مقابل دوربین اقدام به انتقاد از تفکرات و کارهای گذشته خود میکند.
در ایران اعتراف گیری تلویزیونی در زمان [[محمد رضا شاه پهلوی]] در اوایل دهه ۵۰ خورشیدی آغاز شد
بین سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۴ تعدادی از فعالان سیاسی و نویسندگان مخالف رژیم پهلوی در تلویزیون به اعتراف پرداختند که با اعتراض سازمانهایی نظیر [[عفو بین الملل]]، [[صلیب سرخ جهانی]] و [[کمیته سارتر]] قرار گرفت و با فشار دولت [[جیمی کارتر]]، رئیس جمهور آمریکا متوقف شد. ▼
== در ایران ==
اعترافگیری تلویزیونی اغلب با [[شکنجه جسمی]] و [[شکنجه روانی]] همراه است. [[یرواند آبراهامیان]]، پژوهشگر در کتاب «اعترافات شکنجه شدگان»<ref>اعترافات شکنجه شدگان (۲۰۰۳)، یرواند آبراهامیان، نشر باران، سوئد</ref> مینویسد: «اگر در چند سال اول بعد از سقوط رژیم شاه، در اکثر موارد، شکنجه یا ضرب و شتم زندانی با دادن اطلاعات مورد نیاز بازجویان، معمولا خاتمه پیدا میکرد، پس از خرداد ۱۳۶۰، شکنجه جسمانی و خصوصا روانی زندانی ([[شکنجه سفید]])، حتی پس از کسب اطلاعات ضروری، همچنان ادامه یافت.»▼
▲بین
▲اعترافگیری تلویزیونی اغلب با [[شکنجه جسمی]] و [[شکنجه روانی]] همراه است. [[یرواند آبراهامیان]]، پژوهشگر در کتاب «اعترافات شکنجه شدگان»<ref>اعترافات شکنجه شدگان (۲۰۰۳)، یرواند آبراهامیان، نشر باران، سوئد</ref> مینویسد: «اگر در چند سال اول بعد از سقوط رژیم شاه، در اکثر موارد، شکنجه یا ضرب و شتم زندانی با دادن اطلاعات مورد نیاز بازجویان، معمولا خاتمه پیدا میکرد، پس از خرداد ۱۳۶۰، شکنجه جسمانی و خصوصا روانی زندانی ([[شکنجه سفید]])، حتی پس از کسب اطلاعات ضروری،
[[سازمان عفو بینالملل]]، در پی [[پیامدهای اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری ایران (۱۳۸۸)|سرکوب اعتراضات مردم ایران به نتایج انتخابات]]، در اطلاعیهای مطبوعاتی هشدار داد که رهبران بازداشتی اپوزیسیون در [[ایران]]، در خطر [[شکنجه]] قرار دارند و مقامات [[نظام جمهوری اسلامی]] قصد دارند آنان را به «اعترافات تلویزیونی» وادارند.<ref> [هشدار عفو بینالملل: «تدارک اعترافات تلویزیونی در ایران»], دویچه وله فارسی</ref>
==جستارهای وابسته==
|