فایز دشتی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''محمدعلی دشتی''' متخلص به [[«'''فایز]]'''» و مشهور به '''فایز دشتی'''، شاعر [[دوبیتی]]‌سرای جنوب ایران به سال ۱۲۵۰ هجری قمری (۱۲۱۳ ش) در [[کردوان علیا|کردوان عُلیا]] روستایی در [[منطقه دشتی]] قدیم متولد گردید که امروزه یکی از روستاهای [[بخش کاکی]] در [[شهرستان دشتی]] [[استان بوشهر]] است. وی پس از هشتاد سال زندگی در سال ۱۳۳۰ قمری (۱۲۸۹ ش) در روستای [[گزدراز]] درگذشت و جسدش را پس از چند ماه{{ف}}امانت بنا به وصیت وی به [[نجف]] منتقل نموده و در آنجا دفن کردند.<ref>ترانه‌های فایز، عبدالمجید زنگویی، تهران، ققنوس، چاپ چهارم ۱۳۶۹، ص ۵۰ و ۵۶–۵۷.</ref>

از قدیم در تصنیفات آثارش گاه او را '''''فایز دشتستانی''''' نامیده‌اند که ''فایز دشتی'' صحیح‌ترصحیح است و جایی برای مناقشه باقی نمی‌گذارد.

بی گمان وی پس از [[باباطاهر همدانی]]، شاعر قرن پنجم، از بزرگ‌ترین و معروف‌ترین دوبیتی‌سرایان ایران است. پدرش مظفر، فرزند حاج درویش از روستای کردوان بود و نسل اندر نسل ریاست این روستا را عهده‌دار بودند. همچنین سلسله نسب فایز به «فارس بن شهبان» یکی از مشایخ [[آل برنجه]]،برنجه، می‌رسد. فایز دشتی تحصیلات خود را در زادگاهش [[کردوان علیا]]، و سپس [[بردخون]] که دارای حوزهٔ علمیه بوده‌است آغاز کرد و قرآن و چند کتاب دیگر را به وسیلهٔ معلمان و مکتب‌داران محلی آموخت. بعد از آن به روستای خود بازگشت و تحصیلات خود را پیش یکی از مشایخ محلی به نام «شیخ احمد عاشوری» در سطح بالاتری ادامه داد. وی در دربار [[محمد خان دشتی]] که خود نیز طبع شاعری داشت و مشغول به سرودن و ترویج علم بود و کتابت می‌کرد مشغول به شعر گفتن و ترویج علم شد. پس از کشته شدن محمد خان، فایز به گزدراز (روستایی نزدیک به [[خورموج]]) رفت.